Herosowe życie (3)

III: Morderczy Śmiech

Gdy się obudziłem, leżałem w szpitalu w Obozie. Na łóżku obok leżała Clarisse. Miała zabandażowaną głowę i ręce w szynach. Wzdrygnąłem się. Zacząłem sobie przypominać, co się stało. Były jakieś psy z piekła rodem, Erynie i jakiś wąż z dziewięcioma głowami… jak się nazywał… Hydra? tak Hydra! A potem… film mi się urwał.

– Nieźle cię walło – Clarisse się obudziła

– Chyba walnęło, Clari – moja mama była polonistką.

– Jeden pies.

– A co się właściwie stało?

– Nic, tylko Nico zły, że nie idzie na misję, więc wpuścił tu potwory.

– Taa.

– No tak. A propos misji, została przełożona.

– Na kiedy? – w głębi ducha się ucieszyłem.

– Nie wiadomo.

***

Ze szpitala wypuszczono mnie dwa dni po walce z potworami. Nic dziwnego, w końcu jestem synem boga lekarzy.

– Jacob?

– A, to ty Sam.

– Słyszałem, że zmieniłeś nazwisko na White.

Serce zabiło mi szybciej.

– Tak naprawdę to nie ja zmieniłem tylko mój ojciec

– Widziałeś go?

– Tak, a co w tym dziwnego?

– No bo wiesz… rodzice nas raczej nie rozpieszczają.

– No raczej… nie.

– A wiesz, zacząłem pisać książkę bez obrazków.

– No to witaj w klubie – zaśmiałem się. – A o czym?

– Nie wiem, jeszcze nie przeczytałem – za to go lubię. – Ale jak obejrzę ilustracje, to Ci powiem! Ha, ha, ha! Ha, ha, ha! Ha, ha, ha, ha!

– Tak w temacie śmiechu, to znam świetny kawał.

– To opowiedz.

– Jeden Grek złowił złotą rybkę, a ona mówi: ,, Wypuść mnie, to spełnię twoje życzenie”.

– Taa!

– Grek myśli i w końcu mówi: ,,Chcę być bohaterem Grecji” . Rybka machnęła ogonem i Grek patrzy: leży na ziemi i idzie na niego falanga hoplitów. Zrywa się z miejsca, ale to nic nie daje, bo ona… pośmiertnie mu dała.

– Ha, ha, ha! Ha, ha, ha! Ha, ha, ha, ha!

– Ty, co to?

– Nie wiem.

– To brzmi jak śmiech…

– Śmiech menady!

– Nie widziano ich od czasu zniknięcia Pana!

– Podobno kto go usłyszy wkrótce zginie!!!

CDN