Siostrzana magia (1)

Tą opowieść powinnam zacząć od przedstawienia się. Jestem Bree More. Mam siostrę Annę. Jesteśmy córami Persefony. Oczywiście jeszcze o tym nie wiemy. Dowiemy się niedługo. Opiszę naszą historię. Jednocześnie smutną i szczęśliwą.

Rozdział 1

Dzisiejszy dzień był jak zawsze. Był to majowy piątek. Wstałam i poszłam do szkoły razem z Ann. Byłyśmy kompletnie od siebie różne. Z wyglądu owszem, była tylko parę minut starsza. Obie mamy po 12 lat. Długie czarne włosy. Ona nosiła je rozplątane, a ja w kitce. Była najpopularniejszą o osobą w szkole. Wszyscy ją lubili.

Ja za to się cieszyłam, gdy ktoś znał moje imię. Ubiera się jak super modelka, a ja w poszarpane dżinsy i bluzy. Obie mamy rożne osobowości. Ona jest fanką tańca i sportu. Jest kapitanem drużyny cheerleaderek. Ja potajemnie zamykam się w pokoju i gram na gitarze i paru innych instrumentach i śpiewam. Ona zawsze była dla mnie miła. Zawsze się zastanawiałam, czy my naprawdę jesteśmy siostrami. Ja jakoś zawsze lubiłam ziemię (jej zapach, dotyk pod stopami), a ona zaś lubiła gadać z roślinami. Mi to osobiście nie przeszkadzało. O i jeszcze jedna rzecz, miewam bardzo różne wizje (lub obrazy). Wie o tym tylko Anna. Ona też ma coś podobnego tylko, że chyba potrafi czytać w myślach (dziwne).

Gdy dotarłyśmy do szkoły, jak zwykle wszyscy chłopacy do niej podbiegli.

– Zostać z tobą? – zapytała mnie Anna.

– Nie, dzięki.

I tak się rozdzieliłyśmy. Dopiero się spotkałyśmy na dworze, gdzie o dziwo przyszła sama.

Usiadła koło mnie przy drzewie.

– Czemu przyszłaś sama? – zapytałam.

– A tak, żeby pobyć ze swoją siostrą.

– Achaaaaaaaaaa…

Siedziałyśmy sobie tak, nie rozmawiając. Strasznie mi się nudziło. I wtedy nagle miałam wizje ,że…

Rozdział 2

…dwaj nieznani nam chłopcy. Byli bardzo umięśnieni, jak na 12 lat. Nagle koniec wizji.

– Słuchaj, właśnie miałam wizje, że…

I nagle stali już nad nami. Jeden miał blond kręcone włosy a drugi był całkiem łysy. Tak jak mówiłam, byli bardzo umięśnieni.

– W czym możemy wam pomóc? – zapytała Anna.

Nie odpowiedzieli. Długo się patrzyli na nas, nie mówiąc nic. Nagle odezwał się ten blondyn:

– Mów, co widzicie!! – zapytał, jak jakiś potwór z horroru.

– Nic nie rozumiem – powiedziała Anna.

– Idziecie z nami – powiedział ten blondyn.

Wstałam i powiedziałam:

– Nie ma mowy!! – krzyknęłam.

I wtedy nagle ziemia się zatrzęsła i pod tym łysym wyrosła wielka pamiena pała przekłuwając go na pół. Wstrząsnęło mną. W powietrzu czułam zapach ziemi. Ale nagle szczątki łysego znowu stały się całością. Nagle z obu zaczęła spływać skóra.

Pod tym, co spłynęło, była ohydna postać, ale równocześnie umięśnieni. Chcieli się rzucić na nas. Ja stanęłam w obronie Anny, ale ten blondyn mnie odepchnął i walnęłam w drzewo z wielką siłą. Niewyobrażalny ból. Ostatnie, co pamiętam to, że Anna krzyknęła:

– Stójcie!!!

I nagle z podziemi wyrosła winorośl i owinęła im nogi. Ale zerwali je i też odepchnęli ją. I nagle jakaś postać rzuciła się nam do obrony a potem ciemność.

CDN