Nieokreślona cz. 2

Następnego dnia miała odbyć się bitwa o sztandar. Wszyscy podzieliliśmy się na grupy. W mojej grupie było kilka osób z domku Hermesa, domek Apollona, Ateny oraz niewiele dziewczyn z domku Afrodyty (na niewiele się nam przydają). Gdy omawialiśmy strategię, podszedł do nas Chejron i powiedział, że zapomnieliśmy o Ewodii, która nie mogła przyjść do nas wcześniej, bo rozmawiała z Panem D. Ponieważ ona mieszkała w domku Hermesa to dołączyła do nas. Ponieważ nie wiedzieliśmy do końca co ona potrafi, dlatego przydzieliliśmy ją do obrony prawego skrzydła. Stansia z domku Hermesa założyła Ewodii zbroję. Dziewczynka wyglądała w niej bardzo krucho, ale wiedzieliśmy, że dzięki temu nikt nie będzie jej brał pod uwagę jako potencjalne zagrożenie w bitwie. Dostała ona też mały, dość lekki miecz i niewielką tarczę. Ktoś wytłumaczył jej szybko zasady naszej „gry”.

– Herosi! Drużyna niebieska dostaje zachodnią część lasu, drużyna czerwona (moja) wschodnią część. Przypominam wam ze strumień jest linia graniczną, proszę też o nieoszukiwanie – zawołał do nas Chejron.

– Na pozycje!!- krzyknął ktoś z ataku

Szybko pobiegliśmy na nasze stanowiska ‑ mi przypadła pozycja z Ewodią. Na początku nic się nie działo – byłyśmy dość blisko naszego sztandaru nad rzeczką. Była śliczna bezwietrzna pogoda. Co jakiś czas słyszałam tylko ciche krzyki z oddali. Moja towarzyszka wyglądała na niezbyt pewną siebie. Jej rude włosy były rozsypane po twarzy, a soczysto zielone oczy miały ten sam odcień co liście na drzewie, pod którym stała. Już miałam się jej coś zapytać, gdy z oddali zobaczyłam chłopca z przeciwnej drużyny – Percy’ego Jacksona ‑ syna Posejdona. Byłyśmy na spalonej pozycji – był nie do pokonania i na dodatek blisko wody. Chłopak zbliżał się do nas z uśmiechem na ustach. Był pewny wygranej. Spróbowałam go zatrzymać, jednak on stojący w wodzie było ode mnie o wiele silniejszy, zwinniejszy i szybszy. Gdy pokonana i rozbrojona spadałam do wody zobaczyłam, że Ewodia przestraszona stoi na brzegu wody nie wiedząc co ma zrobić. Nagle jakby sobie o czymś przypomniała – szybko wskoczyła na głębszą wodę i zaczęła powoli płynąć. Zrozumiałam, że chce odciągnąć Percy’ego od sztandaru, ale wiedziałam też, że to był błąd, gdyż syn boga wody nie ma sobie równych w pływaniu.

– Nie!!! – krzyknęłam, ale było za późno.

Chłopak widząc ten akt desperacji wskoczył za nią do wody i zaczął ja gonić. Nagle stało się coś dziwnego – o ile na początku Ewodia płynęła dość wolno, to gdy przeciwnik popłynął za nią, w nią wstąpiła jakaś nowa siła. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom – ta mała nieokreślona dziewczynka pływała szybciej niż Percy. Po kilku chwilach zatrzymała się, wstała i uniosła broń ‑ ośmielona poprzednim sukcesem postanowiła pokonać Percy’ego na miecze. Z lasu wybiegło kilka osób z obu drużyn w tym Chejron. Wszyscy uważnie śledzili przebieg wydarzeń. Percy zdenerwowany i bardzo zdziwiony próbował rozbroić Ewodię, ale ona powtórzyła swój poprzedni sukces rozbrajając go i podcinając mu nogi. Cała nasza drużyna zaczęła wiwatować, zaś przeciwnicy przecierali oczy ze zdziwienia. Percy wyszedł z wody cały mokry i nieźle wkurzony. A Chejron wciąż zagadkowo się uśmiechał…

CDN