Pięta Achillesa

Właśnie odkryłem, że mam władzę również nad wodą w wannie. Niby wiedziałem, że mogę unieszkodliwić kogoś wodą z prysznica, ale własna wanna wydawała mi się taka zwyczajna. Eeee… Śmiertelnicza? A tu proszę, prawdziwy huragan wyprodukowałem; szkoda tylko, że się samo potem nie posprzątało. Zapytam Chejrona, czy jest jakieś greckie bóstwo od sprzątania – dobrze by było zaprzyjaźnić się z jego dziećmi.
Ale wracając do Annabeth, to powiedziała mi kiedyś, że prawdziwy świat jest tam, gdzie są potwory. I jeszcze coś o tym, że jak się spotyka potwory, to można wreszcie się przekonać o własnej wartości, czy jakoś tak. Annabeth w ogóle lubi się sprawdzać. I zawsze twierdzi, że ma plan – nawet, jak go nie ma.
Tak jakby wątpiła we własną wartość, a to dziwne, bo jest najmądrzejszym półboskim dzieckiem, jakie znam. Może po prostu ciężko jest być córką Ateny? Nieźle to obmyśliłem, prawda?
Z drugiej strony, chyba muszę się zastanowić nad sobą. Jeżeli córka Ateny ma kompleksy z powodu mądrości swojej boskiej matki, a znowu taka Clarisse (brr, jak ja jej nie cierpię) panicznie boi się, że nie będzie dość waleczna w mniemaniu swojego tatusia Aresa, to chyba każdy heros ma taką swoją „piętę Achillesową”… Więc ja pewnie też. Nie, nie „pewnie”. Na pewno. I tak wielu rzeczy nie rozumiem… czyli muszę dowiedzieć się więcej.
Oczywiście problemem jest to, że mój tata ma szczególną specjalizację. No bo tak: dzieci Ateny są mądre, Aresa wojownicze, Hermesa przebiegłe i zaradne, Afrodyty piękne… i tak dalej. A syn Posejdona to jaki niby powinien być? Słony jak Morze Martwe? Yyy… No właśnie.
Poczytam sobie o ojcu trochę (mity są kopalnią wiedzy ;-)) i potem wam zreferuję. Czyli znowu greka czeka :/
A wracając do głównego tematu tego wpisu, bo trochę odbiegłem od zagadnienia, to z tymi słowami Annabeth o potworach i prawdziwym świecie, to się nie zgadzam. Prawdziwy świat i prawdziwe życie są tam, gdzie jesteśmy my. Potwory same przyjdą.

PS Gdyby ktoś nie wiedział, to pięta była jedynym miejscem na ciele herosa Achillesa, w które można go było zranić. A to dlatego, że jego matka Tetyda kąpała go w Styksie, chcąc zapewnić synkowi nieśmiertelność. Niestety musiała trzymać Achillesa za piętę, żeby biedak nie utonął. Oczywiście Achilles zginął trafiony strzałą akurat w tę piętę. A potem wyprawiono mu piękny pogrzeb.
Tak statystycznie kończą herosi – w ładnych urnach.