Koniec jest Początkiem 13

Wrzucam kolejny rozdział, nawet nie wiem po co skoro prawie nikt tego nie czyta, a przynajmniej nie widać tego po komentarzach (czy raczej ich braku )

PLANY i NARADY

czyli jak nie skopać sprawy jeszcze bardziej

__PERCY__

Posiedziałem jeszcze przez chwilę na plaży wpatrując się w morze i przemyśliwając słowa Annabeth. Jak daję radę?, no właśnie… a może ja wcale nie daję rady? Potrząsnąłem głową i wstałem, otrzepując piasek. Nie ma na to czasu, trzeba obudzić przynajmniej starszych grupowych i omówić sprawę. Ruszyłem powolnym krokiem w stronę wydm, a za nimi domków.

                                                                                                                 * * *

     -…. więc mówicie, że ktoś, bardzo potężny, bliżej nieokreślony ktoś, porwał Chrisa i Clarisse, tworząc coś, na kształt ich sobowtórów, używając do tego jakiegoś eliksiru, by zrobić z nimi bliżej nieokreślona rzecz? – mówi z powątpiewaniem Lou.  Ona jak wszyscy zebrani, nie wygląda na szczęśliwą i w pełni świadomą, nic dziwnego, wczoraj bawiła się chyba najlepiej, i nie spała nawet pięciu godzin. Jest poczochrana, w pomiętej, różowej piżamce z króliczkiem i bez mocnego makijażu wygląda jak inna osoba.

– Coś dużo tych niewiadomych – zauważa podejrzliwie Ryana. Ona jako jedyna, nie wliczając mnie i Annabeth, wydaje się być zaspana. Trochę jej współczuję, przyjechała na weekend by odpocząć od obowiązków protetora i zagonić do pracy Franka, a tu BUM! Tajemnicza (nie) śmierć i (nie)śpiączka dwójki herosów,a na deser nowy gatunek potworów. MNIAM! „Przynajmniej się nie nudzi“. Myślę z ironią.

– Spokojnie, rozwiążemy to. Annabeth jak dokładnie został podpisany liściki. – pyta głos. Wszyscy odwracamy się w stronę drzwi, skąd usłyszeliśmy pytanie. Chejron w swojej końskiej postaci podchodzi do nas, minę ma poważną i zmartwioną. Córka Ateny bierze wdech.

– Twój Koszmar. – odpowiada. Centaur w zamyśleniu pociera brodę.

– Hmmm…. To nic nie znaczy… No cóż, Rachel, miałaś jakieś sny, wizje? – Wyrocznia, podnosi głowę znad stołu do ping- ponga i rozgląda się nieco nieprzytomnie.

– c-co? Wizje, sny? Nie… nic nie miałam, być może łatwo to rozwiązać… – nie dokańcza, gdy otacza ją zielonkawa mgła. Z jej ust wydobywa się ten upiorny głos Wyroczni, a temperatura spada o kilka stopni. Wszyscy zamierają. Czuję jak moje przedramiona pokrywają się gęsią skórką.

Dwóch Śmierci oszustów, 

i jedna jej wyzwolenica

swego wroga odwiedzą, 

w szczerych zamiarach po przyjaciół przybędą, 

i by przysięgi dochować nie zmazą się Hekate domeną.

Wybrać będą musieli między istnieniami to co najcenniejsze,

i straciwszy to w honorze wyboru innym oddadzą,

lecz jeśli złamią swe męstwo zachowają skarb istnień,

i pogrążą w mroku wszystkich i wszystko.

 Przepowiednia była upiorna, i co gorsza dotyczyła chyba również mnie i Annabeth, i kogoś jeszcze… Oszukaliśmy w pewnym sensie śmierć przeżywając Mgłę Śmierci, jakkolwiek to idiotycznie to brzmi. Kto jeszcze, oszukał Śmierć, w pewnym sensie każdy kto był blisko śmierci, a kto najbardziej?  Leo? Nico? Thalia? Clarisse?  Chris? Jeśli jeszcze żyją… Hazel. To imię pojawia się w mojej głowie zmrażając cały umysł.

– Pierwsza część jest w miarę jasna… Oszuści Śmierci… To już może być trochę trudniejsze. Druga połowa dotyczy już samej misji i jest dużo bardziej niepokojąca… – rozmyśla głośno Chejron. Wyrywam się z otępienia…

– Ryana, może to chodzi, o tą… Gwen od was? – wtrąca się Jacob od Aresa. Unoszę brew ze zdziwieniem, że w ogóle ktoś od Aresa przeszedł na naradę. Po śmierci, jeśli to była śmierć domek Aresa zaczął trochę odstawać, bili się ze wszystkimi, zwalniali z treningów innych niż walka wręcz i ogólnie stali się nieogarniętą grupą wandali niszczącą wszystko w trzy-, cztero- osobowych grupkach. Przyjrzałem się mu jeszcze raz, wpatrywał się w rzymiankę jak w obrazek. On się zabujał… Mignął mi obraz tego osiłka i protetorki jedzących frytki z jednego pojemniczka w Macku i ledwo powstrzymałem uśmiech, tym bardziej widząc zdziwienie na twarzy córki Bellony.

– Wątpię… W końcu ona już jest weteranką, i nie bierze udziału w misjach, no i jest to rzymianką a Duch Delf – tu skinęła głową zdezorientowanej Rachel – jest istotą… wyrocznią jak najbardziej grecką.

– Racja, Gwen nie miała nigdy bliższych kontaktów z grecką stroną? Do tego pozostaje sprawa drugiej osoby i wyzwolenicy…

– Wyzwolenicą może być Hazel… W końcu była na misji uratowania Tanatosa i… – mówi nagle Piper, wygląda jakby chciała powiedzieć ,, i wróciła z martwych” ale w porę ugryzła się w język. Chejron marszczy brwi.

– Nadal jest rzymianką…  – stwierdza Ryana.

– Nigdzie nie jest powiedziana, że to grecy… – broni Piper. Wszyscy milczą. Dyskusja zdaje się toczyć tylko między tymi dwoma dziewczynami.

– … po zawarciu sojuszu trochę się zmieniło. Przepowiednie jakby dotyczą spraw strony  greckiej, ale nie wykluczają rzymian, zresztą jeśli ta się nie powiedzie, to cały świat to odczuje. – wtrąca się Rachel. Nadal jest blada i wygląda jakby miała zaraz zasłabnąć, jednak wzrok ma już w zupełności przytomny. Wszyscy milkną.

– Nie podoba mi się to… jeśli dobrze rozumiem Hazel ma, prawdopodobnie, umrzeć i nie może używać czarów. – mówi ponuro rzymianka. Chejron ma zmartwioną twarz i wygląda jakby znowu przybyło mu lat.

– Nie musi umierać… tu może chodzić o pozostałą dwójkę, albo tylko o jedną osobę,- mówię. – albo w ogóle nie choidzi tyutaj o śmierć- dodaję ponuro. Wszyscy się wzdrygają.

–  To o co, człowieczeństwo? – pyta Leo. Wszyscy przenoszą na niego spojrzemie, a on zjeżdża nieco na krześle. Nic dziwnego Leo, OSZUKAŁ ŚMIERĆ. Definitywnie.

– No ej! Ja tylko zażyłem lek, Pan Śmierć mógł mnie nie przepuścić, zresztą ja jestem tak wspaniały, że nie mam wrogów. W każdym razie tych… czynnych zawodowo – broni się nieco żartobliwie, jednak widzę jak z zaciśniętych pięści unoszą się smużki dymu.

– Myślę, że wiem o kogo chodzi… – mówi Annabeth.

– Dobrze, Annabeth, zostań z Percym, Ryaną i Hazel. Musimy porozmawiać. Reszta idźcie budzić obozowiczów, o dwunastej… będzie posiłek, dalej zajęcia… ogłoszę jak przyjdę, ale na pewno nie będzie żadnej walki.

***

Siedzimy w salonie Wielkiego Domu od przeszło godziny i próbujemy uporządkować informacje.

– Chejronie, uważasz, że powinniśmy na razie dać sobie spokój? – pyta z niedowierzaniem Hazel. Centaur gwałtownie kręci głową.

– Nie, nie Rzymianko, uważam, że powinniście najpierw zrobić rozeznanie. Zobacz, macie przepowiednię, ale nic więcej, nie ma, żadnego konkretnego miejsca. Nie wiemy nawet czy misja będzie w obrębie naszego kraju. Pozostaje czekać na więcej informacji…

Westchnąłem ciężko, to wszystko mnie wykańcza, mamy mało czasu, ale nic nie wiemy i nie możemy działać. Z frustracją zacisnąłem ręce na szklance z sokiem pomarańczowym, którą trzymałem w ręce.

– Czyli wracamy do codzienności, w oczekiwaniu na cud? – upewniam się zrezygnowany.

– Może odwiedzimy wszystkie bazy? Jak ta w Indianapolis? – proponuje blondynka, wygląda lepiej niż rano, ale nadal jest blada i ma wory pod oczami.

– Dobry plan, za dwa tygodnie wyruszycie, tym czasem wracajcie do domów i nie przestawajcie ćwiczyć, już nie będzie tak prosto jak kiedyś… – mówi ponuro Chejron, a teraz idźcie do jadalni, już jedzą, za dwadzieścia minut widzę was ubranych na arenie, czas pokazać inne sztuki walki… – mówi wychodząc. Wmurowało mnie, o jakie sztuki walki może mu chodzić?!

Rozdział krótki, wiem ale utknęłam w martwym punkcie, nie mam pojęcia jak napisać misję ;_;, za to epilog gotowy już od dawna