Jak Olimp z kart 1

Hej To moje pierwsze opowiadanie publikowane na tej stronie. Mam nadzieję, że się spodoba i liczę na komentarze. ^~^

Shireen

PS. Jeśli jakimś cudem ktoś zna to opowiadanie z Wattpada, to w porządku – nie ukradłam go. To moje konto. 😀

ROZDZIAŁ I

Miejsca takie jak to, zawsze napawały mnie obrzydzeniem i sprawiały, że moja wiara w ludzkość osiągała poziom krytycznie niski. Siedlisko gnid tylko czyhających na okazję, by upić kobietę do nieprzytomności, po czym w jednej z zatęchłych toalet dobrać się jej do majtek.

Aiden próbował przekonać mnie, że przesadzam. Ja jednak słyszałam już zbyt wiele i dowiedziałam się za dużo, by mieć inne zdanie. Przezorny zawsze ubezpieczony, czyż nie?

Mój chód ukazywał pewność siebie, której w tym momencie nie odczuwałam. Po prawdzie nie czułam się też niepewna. Po prostu jedynym, co teraz doświadczałam, była niechęć i delikatna irytacja.

Głośna, hucząca muzyka pulsowała mi w uszach i chcąc nie chcąc dostosowywała moje kroki do swojego rytmu. Czułam na sobie ich spojrzenia, sunące w górę i w dół mojego ciała. Rzadko kiedy zdarzało mi się żałować, że moja czarna, tiulowa spódniczka nie sięgała przynajmniej do kolan, ale w tym momencie zamieniłabym ją nawet na jedną z tych obrzydliwych, greckich sukien, które darzyłam szczerą nienawiścią. W klubach zawsze wydawało mi się, że mój dekolt był za głęboki, a krótka, czarna kurtka powinna być zapięta pod samą szyję.

Odrzuciłam długie, jasne włosy na plecy, siadając z wdziękiem przy barze. Barman, bądź co bądź przystojny, ciemnoskóry, szczupły i z tym ciekawym spojrzeniem, zatrzymał na mnie dłużej wzrok, po czym uśmiechnął się jednym kącikiem ust. Całą siłę woli włożyłam w odrzucenie od siebie myśli, by zmusić go przemocą do odwrócenia się i zajęcia się robotą.

– Dwie wody gazowane poproszę – powiedziałam, nonszalanckim gestem wyciągając kartę kredytową z kieszeni. – Jedną nieotwartą.

Barman – wyraźnie zaskoczony – zmarszczył brwi, jednak nie zaprotestował. Wyciągnął dwie ciemnoniebieskie, szklane butelki z lodówki, otworzył jedną i podał mi obie.

– Z reguły ludzie nie przychodzą tutaj, żeby pić wodę – powiedział lekko rozbawionym tonem, opierając się łokciami o blat. – Typ grzecznej dziewczynki, czy kierowca?

– Co jeśli ci powiem, że ani jedno, ani drugie? – Zapytałam, łapiąc za butelkę i pociągając z niej małego łyka.

– Wtedy uznam, że masz więcej silnej woli, niż ktokolwiek, kogo znam. Choć alkohol w twoim wypadku chyba faktycznie byłby ryzykowny, skoro od razu pijesz podwójnie. – Kiwnięciem głowy wskazał na zamkniętą butelkę.

Uniosłam brwi, zakładając nogę na nogę.

– A czy wyglądam na osobę, która ma w zwyczaju pijać samotnie? – Przewróciłam oczami. – Mogę zapłacić?

Barman, widocznie skonsternowany, kiwnął i podsunął mi terminal płatniczy. Podniosłam go, jednak czyjaś ręka delikatnie złapała za moją dłoń, powstrzymując mnie.

– Dołóż jeszcze whisky i zapłacę za wszystko. – Usłyszałam głęboki, męski głos. Niski, ale gładki, bez niepotrzebnej chrypy, która zniszczyłaby efekt. Był jak melodia dla uszu, której aż chciało się słuchać.

Przeniosłam wzrok na właściciela tego głosu, którym okazał się mężczyzna o niesamowitych, ciemnozielonych oczach. Nie sądziłam, żeby miał powyżej dwudziestu pięciu lat, ale wyglądał na dwa, może trzy lata starszego ode mnie. Czarne włosy miał w nieładzie, co nie ujmowało mu urody, a spojrzenie inteligentne.

– Jeszcze mnie stać na wodę. – Zauważyłam, nie ukazując, że jego wygląd zrobił na mnie jakiekolwiek wrażenie, jednak całkowicie ignorując barmana.

Uśmiechnął się, odsuwając kartę od terminala i poprawił dopasowaną, czarną marynarkę.

– Nie zamierzam tego podważać. Znacznie lepsze jednak zrobię wrażenie od razu coś od siebie oferując, a nie od samego początku wymagając – zwrócił mi uwagę.

Spojrzałam na niego sceptycznie, ale nachyliłam się lekko w jego stronę.

– To zależy, czego byś ode mnie wymagał – stwierdziłam, przyglądając się z bliska jego oczom. Dostrzegłam w nich ten wyjątkowy błysk, którego się spodziewałam.

Udał, że się zastanawia, patrząc lekko w sufit. Wrócił do mnie spojrzeniem i poruszył lekko brwiami. Zaraz jednak uśmiechnął się naturalnie.

– Pomyślałem o tańcu, nad dalszymi wymaganiami się nie zastanawiałem. – Przejechał palcem po blacie. – Chyba, że sama będziesz chciała, żebym to zrobił.

Uniosłam kąciki ust. Wszystko układało się w całość. Przestała mi przeszkadzać moja spódnica, spojrzenia innych ludzi.

Wstałam z miejsca i złapałam go za nadgarstek, odwracając się ciałem w stronę parkietu, jednak w ostatnim momencie zerkając na niego zza ramienia.

– Przekonajmy się, zielonooki – powiedziałam, po czym zwróciłam się do barmana. – Przechowaj mi tą zamkniętą.

Zaczęłam prowadzić go w stronę tańczących ludzi, na co on mi pozwolił. Po chwili zrównał się ze mną krokiem, wyplątał nadgarstek z mojego uścisku i sam złapał za moją dłoń. Nachylił się i wyszeptał prosto do mojego ucha, żebym usłyszała przez muzykę.

– O ile tam jeszcze dzisiaj wrócisz.

Przeszedł mnie dreszcz. Tym razem hucząca muzyka nie przeszkadzała mi, ale pozwoliłam się jej ponieść. Położyłam dłonie na jego ramionach, stając w nieznacznej odległości od niego. Widać jemu było mało, bo objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie tak, że stykaliśmy się ciałami. Zaczęliśmy tańczyć w rytm energicznej, szybkiej muzyki.

Zdawałam sobie sprawę, że mógł pomyśleć, że poszło mu łatwo, ale nie bardzo się tym przejmowałam. Wdychałam zapach jego perfum wymieszany z potem i czymś na kształt… siarki? Dziwne połączenie.

Miałam wrażenie, że jego dotyk pozostawiał elektryzujące ślady na moim ciele i trudno było mi zachować trzeźwe myślenie.

Objął mnie mocniej, patrząc mi w oczy. Nie wiem, dlaczego przez głowę nagle przeszła mi myśl, że nawet nie tknął swojego whisky.

Te oczy były niesamowite. Tak ciemne, ale jednocześnie tak intensywnie zielone. Rzadko spotykane. Ledwo powstrzymałam chęć przysunięcia się bliżej.

Ostrożnie.

Jestem ostrożna.

Sam jednak zaczął się nachylać w moją stronę. Powoli, jakby ważył każdy swój ruch. Był delikatny, ale jednocześnie pokazywał, jak bardzo chciał to zrobić.

Jego ciało obok mojego, usta już niemalże stykały się z moimi. Był tak blisko, jeszcze bliżej, niż wcześniej.

Aiden.

W mojej dłoni znikąd pojawił się pistolet z tłumikiem, który przystawiłam do brzucha chłopaka.

– Dziękuję za taniec – powiedziałam mu do ucha.

– Zadziwiające. Nie spodziewałbym się tego po takiej kobiecie – odparł spokojnie, ale z lekkim rozbawieniem. – Tym jednak za wiele nie zdziałasz, kochanie.

Wal się z tym „kochaniem”.

– Mam nadzieję, że jednak sprostam twoim wymaganiom. – Uśmiechnęłam się lekko. – Ja nie widzę tak mgliście, jak większość dziewczyn.

Zrozumiał aluzję. „Mgliście”. Mgła była tak gęsta, że mogłaby szczypać po oczach.

Zdążyłam dostrzec zaskoczenie w jego oczach, zanim pociągnęłam za spust.

Miałam wrażenie, że muzyka stała się jeszcze szybsza i głośniejsza, gdy to zrobiłam.

Piękne, ciemnozielone oczy nieznajomego zaszły czerwienią, skóra pobladła, a włosy zamieniły się w żywe płomienie. Czarna, obrzydliwa krew zaczęła się sączyć z rany na jego brzuchu prosto na ziemię.

– Skąd…? – Zdołał powiedzieć.

Obróciłam w dłoni pistolet.

– Aiden – odpowiedziałam krótko. – Nie pozwoliłby mi na przeoczenie takiego rzadkiego okazu, jak męska wersja empuzy. – Uśmiechnęłam się krzywo. – Smród i błysk w twoim oku też pomogły.

– Kim ty jesteś, do cholery?! – Warknął, ale zaraz zaniósł się kaszlem.

Przystawiłam mu pistolet do czoła. Nie wiedziałam, jak widzieli to śmiertelnicy. Nie obchodziło mnie to.

Postaraj się zrobić to szybko. Nie wiadomo, czy nie ma tutaj widzących przez Mgłę.

– Jestem Historia, córka Hery i Zeusa – odparłam, pociągając za spust po raz kolejny.

Jeden strzał i chłopak, potwór, półpotwór, zaczął się rozsypywać w proch, aż nie pozostało po nim już nic.

Nikt nie wydawał się nami zbytnio zainteresowany, więc ruszyłam w stronę baru. Barman, gdy tylko mnie zauważył, znowu zawiesił na mnie spojrzenie. Wydawało się, że dostrzegłam w nim nadzieję, gdy zwrócił uwagę, że nie ma ze mną chłopaka z baru.

– Podaj mi, proszę, moją wodę – zwróciłam się do niego.

Wykonał moją prośbę i chciał coś powiedzieć, jednak przerwałam mu krótkim „dzięki” i wyszłam z klubu. Na zewnątrz stało paru pijanych ludzi, którzy ledwo trzymali się na nogach i zaciągali się papierosami.

Aiden, już moż…

Zanim dokończyłam myśl, obok mnie pojawił się sporo wyższy ode mnie chłopak o lekko zakręconych, brązowych włosach i błękitnych oczach. Poprawił kołnierzyk koszuli i wygładził ciemnoniebieskie jeansy, których wcale nie musiał poprawiać.

– Twoja woda. – Podałam mu ją, ruszając w stronę Empire State Building.

Wziął ode mnie butelkę, odkręcił i wypił połowę jej zawartości za jednym zamachem.

Muzyka za nami powoli zaczynała cichnąć.

– Twoi rodzice cię zamordują. Albo mnie – zauważył. – Nie, zmieniłem zdanie. Zamordują nas oboje.

Przewróciłam oczami.

– Nie wiem, jak mieliby to zrobić z uwagi na to, że ja jestem nieśmiertelna, a trupa nie można zabić jeszcze raz.

Aiden uniósł brwi. Wyglądały tak idealnie, że aż sama mu ich zazdrościłam.

– Definitywnie nigdy nie spędziłaś za dużo czasu w Hadesie, Ria. A twoi rodzice na pewno znaleźliby jakiś sposób.

Miał rację. Zawsze miał rację.

Prychnęłam.

– Ojciec niech sobie w dupę ten piorun wsadzi. Może coś zrobi z tym sztywnym kijem w jego tyłku, przez co trochę wyluzuje.