Dwa Światy

Cześć! Wysyłam moje kolejne arcybadziewie. Tym razem jest to (chyba) jednoczęściówka powstała na postawie  mojego idiotycznego snu który męczy mnie już tydzień i mam nadzieję że w końcu da mi spokój. Mam już dosyć oglądania jak zabijam mojego brata młotkiem… Dobra o czymś zapomniałam? A, no tak! Nie zabijajcie mnie za długość, błędy i jakość ale z grypą i gorączką skaczącą w okolicach 40 stopni nie jest łatwo pisać.

Biegnę. Nie wiem jak długo. Nie wiem jak daleko. Wiem tylko, że muszę. By być bezpieczna. By przeżyć. Uciekam. Jak tchórz.

Gonią nas. Mnie, Darka, Julię, Avalyssę i Dennissa. Biegniemy dostarczyć wiadomości. Do koszar. Kiedyś to był Obóz. Mój dom. Jedyne miejsce gdzie byłam bezpieczna. Jedyne miejsce gdzie podobni do mnie mogli uczyć się jak żyć na tamtym świecie. Teraz to tylko koszary. Baza, z której wychodzimy by ginąć. Jak mrówki pod stopami chuligana.

Dogania nas pierwszych pięciu żołnierzy. Większość jest ode mnie młodsza. Najstarszy ma może 13 lat, tyle co ja. Najmłodszy około 8. Dennis wyciąga miecz. Podobnie jak pozostali.  Ja się cofam. Nienawidzę walki. Unikam jej jak ognia. Jeśli muszę, walczę na odległość. Strzelając z łuku.  Naciągam strzałę. Od tyłu podchodzi jakiś dziesięciolatek. Gdyby nie jedna sucha gałązka na którą nadepnął byłabym już martwa. Odwracam się i już mam wypuścić zabójczy pocisk, gdy zauważyłam twarz tego dziecka. Oczy wypełniają mi łzy. Zdejmuję strzałę z cięciwy. Nie mogę jej puścić. To jest on. Ten, przez którego tyle przepłakałam, tyle straciłam. Nie jestem w stanie nic mu zrobić. William Diarenc. Dawniej mój przyrodni brat i jednocześnie najlepszy przyjaciel, obecnie tylko kolejny wróg. Jego oczy błyszczą żądzą mordu. Skąd u dziecka, u niego, tyle nienawiści? Unosi dziwacznie wygięty miecz, który podejrzanie przypomina sierp.  Gdyby nie Darek pewnie byłabym już na tamtym świecie. Chłopak staje przede mną i atakuje. Niestety, dzieciak jest świetnie wyszkolony. Po dwóch minutach mój kumpel leży na ziemi z mieczem na gardle. Ogarnia mnie wściekłość. Chwytam leżący obok młotek który wypadł z czyjejś torby i uderzam brata w tył głowy. Pada bez ruchu na ziemię. Patrzę w jego ciemne, puste oczy, czując, jakbym to ja leżała tam bez życia. Nigdy… Nigdy nikogo nie zabiłam. Zawsze raniłam. Poważnie lub mniej ale tylko raniłam.  Teraz leży przede mną mój pierwszy trup. Mój brat.

Z otępienia wyrywa mnie głos Avalyssy:

   – Musimy biec. To tylko zwiadowcy. Pościg jest znacznie większy.

Po około godzinie biegu na horyzoncie pojawia się słaba poświata. Jeszcze piętnaście minut i 400 metrów przed nami pojawiają się rozmazane, ciemne plamy. Koszary. Rosnąca na wzgórzu sosna wygląda jak spalony kikut. Czemu? Cała Mgła, magiczna zasłona, która funkcjonowała na Ziemi zebrała się tutaj, żeby choś trochę udaremnić podsłuch. Nie jest już potrzebna na świecie. Nie ma już nawet ,,zwykłego” świata. Nie  ma śmiertelników. Nie  ma zwierząt.   Nie ma cywilizacji. Jesteśmy tylko my i bogowie. Tylko tyle pozostało z Kultury Zachodu.

Jestem herosem. I walczę w wojnie, której nikt nie ma szans wygrać. W wojnie między kulturami.