Życia i czasów Emily Poll (EPILOG)

Epilog

Ostatnie chwile z opowiadanie o wczesnych przeżyciach panny Poll. Miejsce akcji: Obóz pół-krwi Czas: 2 tygodnie po wizycie w TV Hefajstos, noc.

Siedzę sobie na kamieniu. Takim zwykłym, zimny kamieniu. Nie wyróżniał się niczym ważnym. Zwykły zimny kamień, pokryty mchem. Kamień może jest i zwykły, ale znajduje się w  wspaniałym miejscu. Kamień ten wybrał sobie wspaniałe miejsce na usadowienie się. Gdybym była kamieniem sam lepszego bym nie wybrała. O tuż ten kamień znajduje się na wysokiej skale, na odsłoniętym klifie. Kamień ten moi mili ma wspaniały widok na ocean. A ja wykorzystałam z wspaniałego wyboru kamienia. Czemu tak opowiadam o tym kamieniu i powtarzam w kółko słowo kamień? Otóż siedzę na nim i śpiewam. Talentu do tego nie mam żadnego, ale jak każde dziecko Apollona uwielbiam śpiewać. Robię to zazwyczaj, gdy myślę o czymś intensywnie. A śpiewam sobie właśnie piosnkę o kamieniach. Niektórzy ludzie śpiewają o butelkach(np. „miałem 1000  butelek, wypiłem 1 i mam teraz 999 butelek”), a ja śpiewam o kamieniach. Jednak was bardziej zainteresuje moje rozmyślania, niż moje wycia( mam taką nadzieje, bo nie chce spisywać mojej piosenki). Rozmyślam o ostatniej wycieczce do TV Hefajstos. Myślę o tym odkąd przyjechałam. Inni chyba o tym zapomnieliby wrócili do zwykłego, obozowego życia. Percy nadal walczy z Jackiem o przywództwo nad herosami, Annabeth jest w świecie planów, kalek i projektów, a Nico kłóci się od tygodnia z Annarchis o coś, no wyleciało mi teraz z głowy. Szymon stwierdził, że ma treningi w czterech literach i postanowił nadrobić swoje zaległości czytelnicze. Przez ostatnie dwa tygodnie siedzi na leżaku w cieniu drzew(blisko morza, bo jak twierdzi, że lubi morką bryzę), a stos przeczytanych książek przy jego leżaku ciągle rośnie. Wynika z tego, że ja tylko martwię się o losy świata. Ehhh. Która to godzina? Już północ? Cholera, będę musiała ukrywać się przed Harpiami. Wracam, po użalam się nad światem jutro rano. Już miałam wstać, gdy usłyszałam za sobą kroki, od razu przestałam śpiewać. Czyżby harpie miały ochotę mnie tu zjeść?

-Chwała Zeusowi, że przestałaś.- W moją stronę szedł uśmiechnięty Apollo. Nie żebym poczuła się urażona, ale bądź co bądź to mój ojciec i mógłby być troszkę delikatniejszy.- Ja twój ojciec zobaczyłem z nieba, że moja ukochana córeczka jest coś smutna. Coś się stało Emiluniu? Jakieś nie złe wróżby? Chłopcy Cię nie chcą? Zły dzień? Co się stało córeczko? Pokłóciłaś się z rodzeństwem? Śpiewałaś w tłumie?- Podszedł i poklepał mnie, według niego czule, po głowie. To już lekka przesada!

-Tato mam 15 lat!! Nie traktuj mnie jak dziecka! Mam zły humor i już!

-Kobiece dni? Już?- Powiedział cicho Apollo. Cholera mam ochoto walnąć go w łeb! Dobrze, że ja Emily Poll jestem osobą spokojną i się opanowałam (Nie miałam po prosu przy sobie nic czym mogłabym skrzywdzić boga.).

-Żadne kobiece dni, po prostu rozmyślam o tym i owym.- Rozmyślam, martwię się, a tu taki jeszcze przyjdzie i będzie się naśmiewał. To co, że bóg i ojciec, na lepsze zachowanie nie zasługuje. Mam zły humor i mi wolno, co nie? Na moje szczęście Apoll należy do tych przyjemniejszych bogów i zamiast się złościć zaczął się śmiać. Usiadł obok mnie i chwile, w ciszy, popatrzyliśmy w niebo. Gdy się odezwał miał inny ton głosu.

-Nie martw się tym co zobaczyłaś i usłyszałaś u Fortuny. Te wydarzenia i decyzje mogą spaść na innych za pięćdziesiąt, sto czy nawet tysiąc lat. To nie twój problem Emily. Żyj, baw się, korzystaj z tego co da Ci los. Jako ojciec mogę Ci dać radę. Nie warto martwić się na zapas, zmartwienia same przyjdą w odpowiedniej, dla nich chwili. Wyjdź za mąż, miej dzieci, wychowaj je lepiej niż ja i inni bogowie. Nie jesteśmy najlepszymi rodzicami.- Powiedział szybko, bo mimo, że byłam na niego zła, to chciała powiedzieć coś miłego. Znowu zapadła niezręczna cisza.- Może mogę Cię jakoś pocieszyć?- Spytał nagle. Czyżby bogowie mieli dobre serce? Chyba jednak przemyślał swoją wypowiedź o wychowaniu dzieci. Mimo, że nie jestem dzieckiem Hermesa, postanowiłam to wykorzystać i się troszkę zemścić (większość ludzi nie uznałoby by tego zemstą, ale ja jestem Emily Poll?[ dobre wytłumaczenie, na wszystkie swoje dziwne zachowania wymyśliłam]). Pomysł na tą „zemstę” podsunęły mi te pustaki z domku Afrodyty, gdy się ostatnio ze mnie naśmiewały.

-Wiesz tato- przymilny głosik- za niedługo zaczyna się rok szkolny. Mimo, że nie chodzę do szkoły to ważny okres dla mnie. Wyjeżdża dużo moich przyjaciół, będę się czuła samotna. A gdy będę samotna, to mój stan psychiczny może się pogorszyć. Prawda?- Nie czekając na jego reakcje kontynuowałam- Ty jako znawca kobiet, na pewno wiesz co nam sprawia największą przyjemność prawda?- To nie to, o czym wy zboczeńcy myślicie! Na jego twarzy zagościł dziwny wyraz twarzy. ON chyba też tylko o jednym myśli i to robi, patrząc na nasz domek.- Będę sama, a nadchodzi zima. Będę się nudzić i marznąć, bo Pan D. nie za dobrze dba o nasz ubiór, gdy jest zimno.- Chyba dotarły do niego moje słowa i przestał myśleć o jednym.- Wybrałam bym się na zakupy do Nowego Yorku. Mogę? Będę z Percy, Annabeth, Szymonem i może uda mi się namówić braciszka Asklepiosa, będę bezpieczna mogę?- Nigdy go o takie rzeczy nie prosiłam, więc troszeczkę się zdziwił. Ale jak to powtarza Pan D.. „Śmiertelnicy zawsze potrafią mnie czymś zaskoczyć”. On używa słowa herosi i powtarza to wymyślając nam kary za różne wybryki, ale to osobny temat. Tata się rozpromienił.

-Oczywiście, pogadam o tym jeszcze dzisiaj z Dionizosem.

-Tylko jest jeden, malutki problem…- Zawiesiłam głosik, chyba się uda!

-Jaki? Pomogę Ci.- Uff stan przymulenia, nadal trwa u niego!

-Nie mam pieniędzy.

Koniec Epilogu „Życia i czasów Emily Poll”