Carpe Somnus (Tom VII)

Tom VII

Herosi idą do solarium, aby przygotować się na spotkanie z upadłymi gwiazdami. Odbędzie się także nietypowy wyścig pomiędzy dwoma odwiecznymi wrogami. W ciągu tej części pojawią się tytan, słońca, wujek, oraz ponowna rozmowa o podwyżce.

– Gdzie my idziemy? –  Pytanie to ciągnie się od ucieczki z obozu. Nieustannie torturują mnie tym pytani, a ja odpowiadam ciągle tym samym.

– Do solarium.

– Co my tu robimy, powinniśmy iść rozwiązać tą durną zagadkę – Upiera się Mike.

– Spokojnie, nie kłóćcie się. Ludzie na nas patrzą – Powiedziała szybko Sofii, widzą że znów mam zamiar odgryźć się Mikowi.- On na pewno ma plan, uspokój się nadęty bufonie – To było do Mika, nie lubią się chyba, ale i tak będą razem.

– To już tu – Pokazuje na szyld .”NAJLEPSZE SOLARIUM NA ŚWIECIE”. Otwieram drzwi, słychać w oddali dzwonek. Ktoś krzyczy.

– Zamknięte! Otwieram o 9.

– Ja nie przyszedłem do solarium! – odkrzykuje głosowi.

– Jak to nie? – Mówią oboje.

– Myślałem, że po roku w obozie, naprawdę chcesz iść do solarium – Co za idiota! – Kto to jest?

– To po co przyszedłeś? Okraść mnie? – Śmiech – Nie dasz rady.

– Mam Ci przekazać wiadomość. Blada dama, pani srebrnego powozu, kazała Ci przekazać, że masz przestać się mazgaić i załamywać i ruszyć swój szacowny tyłek i pomóc, gdy będę takiej pomocy potrzebował. – Trochę Selen przesadziła jak dla mnie, ale to jej sprawa.

– Co? Ona tak powiedziała – Postać wyszła. Był to piękny mężczyzna, blond włosy, skóra pokryta piękną opalenizną i oczach koloru złota. – Śmiała tak powiedzieć o mnie? O Heliosie panu słońca? Ona nie miała prawie żadnego pomnika w starożytnej Grecji, a ja miałem Kolosa z Rodos, to byłem ja wiedzieliście? – Zwrócił na nas swoją uwagę. – Cała wyspa mnie czciła! Selen była tylko mniejszym bóstwem.

– Teraz to ona jeździ po niebiosach w nocy, dzięki układowi z Artemidą, a ty Heliosie przez swoją dumę, prowadzisz podrzędne solarium – Zezłościć boga to głupota, ale nim trzeba wstrząsnąć. – Selen mówiła mi, że możesz mi pomóc.

– Kim ty jesteś? Herosem jesteś to wiem. Za grosz kultury, brak poszanowania starszym. Przedstawicie się czy mam was spopielić? – Oczy zapłonęły mu ogniem.

– Szymon, syn Hypnosa.

– Sofii, córka Hekate.

– Mike, syn Hadesa.

– Syn Hypnosa? Słyszałem plotki, że twój ojciec zniknął. Przyjaźnie się z twoim ojcem od bardzo dawna, ale on mojej pomocy nie otrzyma. – Wskazał na Mika – Żadne dziecko z wielkiej dwunastki jej nie otrzyma. Nie wspomogę tej ofiary losu. – Pokazał ponownie na Mika.

– CO? Jak śmiesz tak mówić do mnie, syna Hadesa.

– Zamknij się – Mówi Sofii.- Przepraszam za niego. Proszę pomóż nam. Idziemy z misją uratowania i znalezienia Hypnosa.

– Musi dostać się w jedno miejsce bardzo szybko. – Dodałem.

– Wiesz, że nie mogę tego zrobić. Chodź za mną. – Wziął mnie za ramię i poszliśmy.

– Gdzie my w ogóle mamy iść? Zdradził Ci coś? – Spytał Mike. – On ma jakiś pomysł?

– Chodź podsłuchajmy ich. – Powiedziała po dziesięciu minutach.

– Ty wy podsłuchiwaniu jesteś dobra.

– Och, zamknij się.- Poszli w kierunku pokoju, w który zniknąłem z Heliosem.

– Apollo będzie nas ścigał, a nie wiadomo czy oni wam pomogą.

– O nich się nie martw to moja sprawa, a Apolla wyprzedzisz. Nie martw się, jesteś najlepszym.

– Musisz go znaleźć.

– Wiem Tytanie. Zachodzące słońce, tak Cię przezywa Selen, bo twoja potęga zaszła. To odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie. Stąd wiedziałem, że jesteś nam potrzebny.

– Na pewno to ja? Mam zachodzące słońce pokazać wam drogę, a wy wiecie gdzie iść.

– Nie przejmuj się. Zawieziesz nas?

– Tak zawiozę i wygram z tym młodzieniaszkiem.

– Jeśli mnie zdradzisz Tytanie to Nyks nie będzie miała dla ciebie litości. Dziękuje za radę i pomoc, którą nam udzielasz. Chodźmy lepiej, bo moja przyjaciółka lubi podsłuchiwać.

– Wiejemy – Szepcze Sofii Mikowi. Słychać otwierane drzwi.

– Przepraszam, że tak długo, ale musieliśmy ustalić kilka szczegółów.

– Chodźcie za mną.- Helios wyszedł.

– Co ustaliliście? – Spytała nie winie Sofii.

– Wiem, że końcówkę podsłuchiwaliście. Miałaś mnie nie podsłuchiwać. Obiecałaś.

– Przesadzasz Szymku. Przesadzasz.

– Ma rację, przesadzasz.

– Zamknijcie się oboje i to teraz. – Weszliśmy do garażu. Na samym środku stało piękne, złote audi.

– Proszę wsiadać i zapiąć pasy. Firma transportowa Helios, działamy od 6000 r. p.n.e., zaprasza na trasę do klubu REQUIEM.

– Co po co tam jedziemy? – Spytał Mike. – On nie będzie zadowolony, że go odwiedzamy.

– Wiem, że go wkurzyłeś ostatnio, Panie Zbuntowany Nastolatku, ale nawet go nie spotkasz.

– Gdzie my niby jedziemy?

– Nasz kolega wymyślił, że pojedziemy do Hadesu. Wspaniały pomysł – dodał zjadliwie, zapinając pasy na tylnim siedzeniu. Obok niego usadowiła się Sofii, ja siedzę z przodu.

– To dobry pomysł. Gdzie indziej znajdziemy upadłe gwiazdy?

– A co później? Masz jakiś pomysł?

– Mam kilka, jeśli musisz wiedzieć.

– Chłopaki my lecimy – Krzyknęła przerażona Sofii, przez kłótnie nie zauważyliśmy tego. Mike wyjrzał przez okno.

– Niedobrze mi. – Dodał i zamknął oczy.

– Niedobrze Ci? – spytała Sofii z uśmiechem – Daj rękę pomogę Ci – Zaczęła go uspokajać magią. Nagły skręt nas bardzo zdziwił .

– Co się dzieje Heliosie? – Spytałem.

– Apollo nas goni. – W oddali słyszymy krzyk.

– Na dół staruszku, teraz ja tu rządzę. Ja jestem bogiem słońca. – Kolejny ostry skręty i spadamy na dół. Obok nas śmignęło słońce Apolla.- HA!HA!HA! Teraz ja tu rządzę.

– Niedobrze mi! Na dół Panie Heliosie. – Szybki skręt i beczka. Jesteśmy za Apollem.

– Gazu Heliosie! Gazu! Wyprzedź go!

– Może wyścig Apollonie? – Krzyczy Helios i zmienia na siódmy bieg. Wciska nas w fotele.

– To oszustwo Heliosie! – Wyprzedzamy Apolla w jego słońcu i unikamy jego złotych strzał.

-JA rządze na niebie! Helios powrócił. – Z tą prędkością, którą włączył Helios w ciągu półtorej godziny dotarliśmy do Hollywoodu.- Tam jest klub REQUIEM.- Mówi i zwalnia.

Zniża lot i ląduje przed klubem.- Powodzenia herosi, znajdź śpiocha. Uważajcie na siebie, tam nie jest bezpiecznie – Odleciał na swym rydwanie, po chwili widzieliśmy powóz Apolla.

– Mike jak się czujesz? – Pytam go. Widzę go wymiotującego obok koszy na śmieci.

– Co to za dzisiejsza młodzież, pali, ćpa i pije. – Słyszę głos jakiejś babci – Jak oni się dzisiaj ubierają, jak ona mogła wyjść ubrana w piżamę na ulicę – Spojrzała na mnie i nie mogła się niczego doczepić. Ogień tak można by nazwać tą żywiołową babcię, odeszła gadając coś o rodzinie, ognisku domowym i o dzisiejszej młodzieży.

– Już lepiej mi, ostatni raz jadę słonecznym autem. – Dodał szybko – Sofii wyczyścisz mnie? – Powiedział błagalnie. Sofii wymruczała zaklęcie i był już czysty.

– Wchodzimy? – Spytała.

– Tak – powiedzieliśmy obaj. Weszliśmy przez drzwi (napis na drzwiach „AKWIZYTOROM, BEZDOMNYM I ŻYWYM WSTĘP ZBRONIONY”) do stalowoszarego holu.

Na samym końcu siedział ochroniarz. Idąc słyszeliśmy złote przeboje. Cały hol był zapełniony ludźmi. Nic nie mówili. Ochroniarz był wysokim, eleganckim mężczyzną, o czekoladowej skórze i bardzo jasnych włosach obciętych na rekruta. Ubrany był w piękny włoski garnitur, a na nosie miał okulary zrobione z szylkretu. Miał też plakietkę z napisanym imieniem. Pamiętając opowiadanie Percy’ego, nie przekręciłem jego imienia.

– Dzień dobry Charonie. – Powiedziałem spokojnie, udając, że czytam jego plakietkę.

– Panie Charonie. – Poprawił mnie – Chcecie się dostać do podziemi? Czemu nie krzyczycie „To jakaś pomyłka Panie Charonie!?” Jak umarliście? – Spytał podejrzliwie.

– Samolot się rozbił – powiedział szybko Mike, mając w pamięci lot z Heliosem.

– Naprawdę? Nie słyszałem o żadnej tragedii z samolotem?

– To była mała awionetka. – Dodała szybko Sofii.

– O! Rozumiem, a macie obola za przejazd? Z dorosłymi to nie ma problemu, karty, banki ,konta. Z dziećmi to większy problem. Będziecie musieli poczekać tylko kilka stuleci, jak tamci. – Wskazał na tłum za nami.

– Mamy monety. – Powiedziałem szybko i wyjąłem z kieszeni trzy złote drachmy. – Mogą być?

– Co ja widzę…- Charon oblizał wargi – Prawdziwe złote drachmy. Nie widziałem takich od..- Urwał nagle i popatrzył po nas. Jego wzrok spoczął na Miku.- Znam Cię skądś. Tak wiem. Jesteś synem Hadesa. I nie umarłeś. – Powiedział wkurzony Charon – Wy także nie. Czego chcecie Herosi? Znów się dostać do Hadesu? Nie tym razem. Po drugie twój ojciec mi za mało płaci.

– Jak mnie przepuścisz to pójdę do niego i go na mówię, żeby dał Ci podwyżkę. – Powiedział pełen nadziei Mike.

– Była tu kiedyś dwójka herosów, którzy też mi to obiecali i nic z tego nie wyszło.

– Jestem jego synem, mam większe szanse – Ta informacja była zbyt kusząca dla Charona.

– Ty możesz iść, ta dwójka nie. – Wskazał na mnie i Sofii – I żadnego ale – dodał widząc minę Mika.

– Nie przepuścisz mnie wujku? – Trzeba wyciągnąć asa z rękawa – Jestem twoim bratankiem, synem Hypnosa. Nie przepuścisz rodziny? Idę odwiedzić dziadka. Zapłaciłem – dodałem, gdy Charon się wahał, kurczę trzeba jednak użyć ostatecznego argumentu – Nyks będzie zła gdy się dowie, że nie pozwalasz mi się poznać z dziadkiem. – Podziałało.

– Dobra, możesz iść. Widzę u ciebie na szyi medalion Nyks, masz szczęście, bo jak byś kłamał to spotkałoby Cię coś złego. Ona nie idzie.

– Panie Charonie, to moja dziewczyna. – Dodał Mike – to stwierdzenie nas zamurowało, mnie chyba bardziej niż Sofii. – Ojciec mógłby źle przyjąć mój pomysł o podwyżce, gdyby się dowiedział, że nie przepuściłeś mojej dziewczyny.

– Dobra, idziecie, ale musicie zapłacić. -Dodał chytrze. Dałem mu trzy drachmy. Zaprowadził nas na prom.- Miłej podróży, pozdrów go i znajdź Hypnosa. Powodzenia bratanku i poszedł do sterowni.

Koniec Tomu VII