Oto I rozdział „Bitwy w labiryncie” :) Miłego czytania!

ROZDZIAŁ I

BITWA Z DRUŻYNĄ CHEERLEADEREK

Ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę w wakacje, było wysadzenie
kolejnej szkoły. Mimo to w poniedziałkowy ranek
pierwszego czerwca siedziałem w samochodzie mamy, zaparkowanym
przed budynkiem szkoły średniej Goode przy 81. ulicy. 

Goode mieściła się w wielkim gmachu z brązowego piaskowca,
usytuowanym nad East River. Przed bramą parkowało
kilka BMW i limuzyn. Wpatrując się w fantazyjny kamienny
łuk nad wejściem, zastanawiałem się, jak szybko mnie stąd
wywalą.

– Wyluzuj. – Mama wcale nie była rozluźniona. – To tylko
dzień otwarty. No i pamiętaj, kochanie, że w tej szkole uczy
Paul. Dlatego postaraj się… No wiesz.
– Nie zniszczyć jej?
– Tak.
Paul Blofis, chłopak mojej mamy, stał przed bramą, witając
wchodzących po schodach przyszłych uczniów dziewiątej
klasy. Ze szpakowatymi włosami, w dżinsach i skórzanej
kurtce wyglądał jak aktor z telewizji, ale był tylko nauczycielem
angielskiego. Udało mu się przekonać Goode, żeby przyjęli
mnie do dziewiątej klasy, mimo że wylatywałem po kolei
ze wszystkich dotychczasowych szkół. Ostrzegałem go, że to
może nie być dobry pomysł, ale nie chciał słuchać.

Spojrzałem na mamę.

– Nie powiedziałaś mu prawdy o mnie, co?
Nerwowo bębniła palcami w kierownicę. Ubrała się elegancko
na rozmowę o pracę – w swoją najlepszą niebieską sukienkę
i buty na wysokich obcasach.

– Uznałam, że powinniśmy z tym poczekać – odparła.
– Żeby go nie odstraszyć?
– Jestem przekonana, że dzień otwarty minie spokojnie,
Percy. To tylko jedno przedpołudnie.
– Super – mruknąłem. – Mogą mnie wyrzucić jeszcze przed
początkiem roku.
– Myśl pozytywnie. Jutro jedziesz na obóz! Po lekcjach
masz randkę…
– To nie jest żadna randka! – zaprotestowałem. – To tylko
Annabeth, mamo. Rany!
– Przyjedzie z obozu specjalnie po ciebie.
– No i co?
– Idziecie do kina.
– Aha.
– Tylko we dwoje.
– Mamo!
Uniosła ręce, jakby się poddawała, ale byłem pewny, że bardzo
się stara nie roześmiać.

– Idź już do środka, kochanie. Zobaczymy się wieczorem.
Miałem właśnie wysiąść z samochodu, kiedy mój wzrok
powędrował ku stopniom wiodącym do szkoły. Paul Blofis
witał dziewczynę z kręconymi rudymi włosami. Miała na sobie
brązowy podkoszulek i sprane dżinsy popisane mazakami.
Kiedy się odwróciła, dostrzegłem jej twarz i dostałem gęsiej
skórki.

– Percy? – spytała mama. – Coś nie tak?
– N-nic – wyjąkałem. – Czy w tej szkole jest boczne wejście?

– Z tamtej ulicy po prawej. Po co ci to?
– Do zobaczenia.
Mama miała już coś powiedzieć, ale wyskoczyłem z samochodu
i pobiegłem z nadzieją, że rudowłosa dziewczyna mnie
nie zauważyła.

Co ona tu robi? Nawet ja nie mogę mieć takiego pecha.
No dobra. Wkrótce miałem się przekonać, że mój pech może
być znacznie większy.

Niespecjalnie udało mi się wślizgnąć na dzień otwarty niezauważonym.
Dwie cheerleaderki w fioletowo-białych mundurkach
stały przy bocznym wejściu, licząc, że zaskoczą nowych
uczniów.

– Hej! – Uśmiechnęły się, a ja uznałem, że to moja pierwsza
i ostatnia szansa na to, że jakakolwiek cheerleaderka będzie
dla mnie miła.
Jedna z nich była blondynką o lodowatych niebieskich oczach,
druga, czarnoskóra, miała ciemne kręcone włosy jak Meduza (a
wierzcie mi, znam się na tym). Obie dziewczyny miały imiona
wyszyte ukośnymi literami na mundurkach, ale przy mojej dysleksji
wyglądało to jak pozbawione sensu spaghetti.

– Witaj w Goode – odezwała się blondynka. – Zobaczysz,
będzie cuuudnie.
Kiedy jednak mierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów,
wyraz jej twarzy mówił co innego: Ble, co to za łajza?
Druga dziewczyna podeszła nieprzyjemnie blisko. Przyjrzałem
się literom wyszytym na jej mundurku i odszyfrowałem
imię Kelli. Pachniała różami i czymś jeszcze, co rozpoznałem
dzięki lekcjom jeździectwa na obozie: był to zapach świeżo
umytych koni. Dziwaczny zapach jak na cheerleaderkę. Może
uprawiała jeździectwo czy coś w tym rodzaju. W każdym razie
podeszła tak blisko, że mogła mnie zepchnąć ze schodów.

– Jak masz na imię, kotku?
– Kotku?
– Wszyscy nowi to nasze kotki.
– Yyy. Percy.
Dziewczyny spojrzały po sobie.
– Ach, Percy Jackson – powiedziała blondynka. – Czekałyśmy
na ciebie.
Te słowa zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Dziewczyny
blokowały wejście, uśmiechając się bynajmniej nie przyjacielsko.
Moja ręka powędrowała do kieszeni, gdzie trzymałem
zabójczy długopis imieniem Orkan.

Nagle z wnętrza budynku dobiegł inny głos.

– Percy?
To był Paul Blofis, który musiał stać gdzieś w głębi korytarza.
Pierwszy raz ucieszyłem się aż tak bardzo na dźwięk tego
głosu.

Cheerleaderki cofnęły się. Przepchnąłem się między nimi
tak ochoczo, że przypadkiem trąciłem Kelli kolanem w udo.

Brzdęk.

Jej noga wydała głuchy, metaliczny odgłos, jakbym kopnął

w maszt na flagę.

– Au – mruknęła. – Uważaj, kocie.
Spojrzałem w dół, ale jej noga wyglądała całkiem zwyczajnie.
Byłem zbyt przerażony, żeby zadawać dalsze pytania.
Rzuciłem się w głąb korytarza, słysząc za sobą śmiech
dziewczyn.

– Jesteś! – powitał mnie Paul. – Witaj w Goode!
– Hej, Paul… To znaczy, dzień dobry, panie Blofis. – Obejrzałem
się, ale dziwaczne cheerleaderki zniknęły.
– Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha, Percy.
– Yyy… No…
Paul poklepał mnie po plecach.

– Wiem, że się denerwujesz, ale nie przejmuj się tak. Mamy
tu mnóstwo dzieciaków z ADHD i dysleksją. Nauczyciele wiedzą, jak sobie z tym radzić.
Omal się nie roześmiałem. Jakby to ADHD i dysleksja były
moimi największymi zmartwieniami. Oczywiście wiedziałem,
że Paul stara się mi pomóc, ale gdybym mu powiedział prawdę,
albo uznałby mnie za wariata, albo uciekłby z krzykiem. Na
przykład te cheerleaderki. Miałem co do nich złe przeczucia…

Mój wzrok powędrował w głąb korytarza i przypomniałem
sobie kolejny problem. Rudowłosa dziewczyna, którą widziałem
na frontowych schodach, pojawiła się właśnie w głównym
wejściu.

Nie patrz na mnie, błagałem w myślach.
Zauważyła mnie. Zrobiła wielkie oczy.

– Gdzie ten dzień otwarty? – zapytałem Paula.
– W sali gimnastycznej. Tam. Ale…
– Dozo.
– Percy? – zawołał za mną, ale ja już puściłem się pędem.
Myślałem, że ją zgubiłem.

Ku sali gimnastycznej kierowała się grupka dzieciaków
i wkrótce wmieszałem się w tłum trzystu czternastolatków
stłoczonych na trybunach. Orkiestra dęta fałszowała jakąś
melodię – brzmiało to tak, jakby ktoś walił metalowym kijem
bejsbolowym w worek pełen kotów. Na środku stali starsi
uczniowie, pewnie z samorządu – poprawiali mundurki
i starali się wyglądać luzacko. Wokół kręcili się nauczyciele,
uśmiechając się i witając z uczniami. Na ścianach sali gimnastycznej
wisiały wielkie fioletowo-białe banery z napisami
w stylu „WITAMY PRZYSZŁYCH UCZNIÓW”, „GOODE TO
CUD”, „JESTEŚMY RODZINĄ” i podobnie radosnymi sloganami,
na których widok robiło mi się niedobrze.

Żaden z przyszłych uczniów nie wyglądał na zachwyconego.
Wiecie, dni otwarte w czerwcu nie są zabawne, zważywszy,
że szkoła zaczyna się dopiero we wrześniu – ale w Goode
„zaczynamy wyścig po sukces już teraz!”. W każdym razie tak
informowała ulotka.

Orkiestra skończyła grać. Facet w prążkowanym garniturze
podszedł do mikrofonu i zaczął gadkę, ale w sali był taki
pogłos, że nie miałem pojęcia, co mówi. Równie dobrze mógł
sobie płukać gardło.

Ktoś chwycił mnie za ramię.

– Co ty tu robisz?
To była ona: mój rudowłosy koszmar.
– Rachel Elizabeth Dare – powiedziałem.
Szczęka jej opadła, jakby nie wierzyła, że zdołałem zapamiętać
jej imię.

– A ty jesteś Percy coś tam. Nie dosłyszałam twojego nazwiska
w grudniu, kiedy próbowałeś mnie zabić.
– Słuchaj, ja wcale… Ja nie… Co ty tu robisz?
– Chyba to samo co ty. Przyszłam na dzień otwarty.
– Mieszkasz w Nowym Jorku?
– A co, myślałeś, że na Zaporze Hoovera?
Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Ile razy o niej myślałem
(nie rozmyślałem o niej, po prostu czasem mi się przypominała,
dobra?), zawsze wyobrażałem sobie, że mieszka gdzieś
w okolicy Zapory Hoovera, ponieważ tam się spotkaliśmy.
Spędziliśmy razem jakieś dziesięć minut, podczas których
przypadkiem zamachnąłem się na nią mieczem, ona uratowała
mi życie, po czym uciekłem ścigany przez bandę maszyn do
zabijania. Wiecie, typowa przypadkowa znajomość.

– Ej, zamknijcie się – szepnął jakiś koleś za nami. – Cheerleaderki
mówią!

– Siema, chłopaki! – zaświergotała do mikrofonu dziewczyna.
Była to ta blondynka, którą spotkałem przy wejściu.
– Mam na imię Tammi, a to moja kumpela Kelli.
Kelli wykonała młynek.
Siedząca koło mnie Rachel wrzasnęła, jakby ktoś ukłuł ją
szpilką. Kilku uczniów spojrzało w jej stronę i parsknęło karcąco,
ale Rachel dalej wpatrywała się z przerażeniem w cheerleaderki.
Tammi chyba nie zauważyła tego wybuchu. Nawijała
o tym, jakie wspaniałe rzeczy czekają nas w nowej szkole.

– Uciekaj – powiedziała do mnie Rachel. – Już.
– Dlaczego?
Nie wyjaśniła. Przepchnęła się na koniec trybuny, nie zważając
na zdziwione spojrzenia nauczycieli i pomruki dzieciaków,
którym następowała na palce.

Zawahałem się. Tammi wyjaśniała, że mamy podzielić się
na małe grupki i zwiedzić szkołę. Kelli złapała moje spojrzenie
i uśmiechnęła się do mnie rozbawiona, jakby czekała, co
zrobię. Nie wyglądałoby to dobrze, gdybym teraz zwiał. Paul
Blofi s siedział na dole wśród nauczycieli. Zacząłby się zastanawiać,
co się stało.

W tej samej chwili przypomniało mi się, jaką to szczególną
cechą wykazała się Rachel Elizabeth Dare zeszłej zimy na Zaporze
Hoovera. Była w stanie dostrzec, że grupka ochroniarzy to
wcale nie ochroniarze – nie byli nawet ludźmi. Z bijącym mocno
sercem wstałem i wyszedłem za nią z sali gimnastycznej.

Znalazłem Rachel w pokoju orkiestry. Chowała się za wielkim
bębnem w sekcji perkusji.

– Chodź tu! – zawołała. – I pochyl się!
Czułem się idiotycznie, kryjąc się za bongosami, ale przykucnąłem
obok niej.

– Poszły za tobą? – zapytała Rachel.

– Masz na myśli cheerleaderki?
Potaknęła nerwowo.
– Nie sądzę – odrzekłem. – Czym one są? Co widziałaś?
W jej zielonych oczach czaił się strach. Na twarzy miała trochę
piegów, które przywodziły mi na myśl gwiazdozbiory. Na
brązowym podkoszulku widniał napis „HARVARD – WYDZIAŁ
SZTUKI”.

– Nie… Nie uwierzysz.
– Właśnie, że uwierzę – zapewniłem. – Wiem, że potrafisz
przejrzeć Mgłę.
– Co?
– Mgłę. To jest… no, coś w rodzaju zasłony, która ukrywa
prawdziwą naturę rzeczy. Niektórzy śmiertelnicy rodzą się
z umiejętnością patrzenia przez nią. Tak jak ty.
Przyglądała mi się uważnie.

– To samo zrobiłeś na zaporze. Nazwałeś mnie śmiertelniczką.
Tak jakbyś ty nie był śmiertelnikiem.
Miałem ochotę walnąć pięścią w bongo. Co ja sobie wyobrażam?
Nigdy jej tego nie wytłumaczę, nie ma sensu próbować.

– Powiedz mi – prosiła. – Wiesz, co to znaczy? Te wszystkie
przerażające rzeczy, które widzę?
– Słuchaj, to zabrzmi dziwnie. Znasz mity greckie?
– Takie jak… minotaur czy hydra?
– Tak, tylko nie wymieniaj tych imion, kiedy ja jestem w pobliżu,
okej?
– I Erynie – mówiła, wyraźnie się rozkręcając. – I syreny, i…
– Okej! – Rozejrzałem się po pokoju, przekonany, że na słowa
Rachel ze ścian wynurzą się gromady krwiożerczych potworności,
ale nadal byliśmy sami. Z głębi korytarza dobiegały
mnie odgłosy tłumu dzieciaków wychodzących z sali
gimnastycznej. Zaczynało się grupowe oprowadzanie. Nie
zostało nam dużo czasu na rozmowę.

– Wszystkie te potwory – powiedziałem – i wszyscy greccy
bogowie… oni istnieją naprawdę.
– Wiedziałam!
Czułbym się lepiej, gdyby nazwała mnie łgarzem, ale Rachel
wyglądała tak, jakbym właśnie potwierdził jej najgorsze
przeczucia.

– Nie masz pojęcia, jak mi było ciężko – oznajmiła. – Przez
lata myślałam, że wariuję. Nie mogłam nikomu powiedzieć.
Nie mogłam… – Zmrużyła oczy. – Czekaj. Kim ty jesteś? To
znaczy kim naprawdę?
– Nie jestem potworem.
– To wiem. Widziałabym, gdybyś był. A ty wyglądasz jak…
ty. Ale nie jesteś człowiekiem, prawda?
Przełknąłem ślinę. Mimo że od trzech lat zdążyłem przywyknąć
do tego, kim jestem, nigdy wcześniej nie rozmawiałem
o tym ze zwykłym śmiertelnikiem – oczywiście z wyjątkiem
mojej mamy, ale ona i tak wiedziała. Nie wiem czemu,
ale postanowiłem wyjawić jej wszystko.

– Jestem półkrwi – powiedziałem. – Półczłowiekiem.
– I pół czym?
W tej samej chwili do sali weszły Tammi i Kelli. Drzwi zatrzasnęły
się za nimi.

– Tu jesteś, Percy Jacksonie – powiedziała Tammi. – Teraz
ty dostaniesz lekcję.
– Ależ one okropne! – jęknęła Rachel.
Dziewczyny nadal miały na sobie swoje fioletowo-białe kostiumy
cheerleaderek, a w rękach trzymały pompony.

– Jak one naprawdę wyglądają? – zapytałem, ale Rachel była
zbyt oszołomiona, żeby odpowiedzieć.
– Nie myśl o niej – Tammi uśmiechnęła się do mnie promiennie
i ruszyła w naszą stronę. Kelli została przy drzwiach,
odcinając nam drogę ucieczki.

Byliśmy w pułapce. Wiedziałem, że będę musiał walczyć,
ale uśmiech Tammi był tak zniewalający, że mnie rozpraszał.
Miała piękne błękitne oczy, a włosy opadające jej na ramiona…

– Percy – ostrzegła mnie Rachel.
Wymamrotałem w odpowiedzi coś niezwykle inteligentnego,
w rodzaju „Eee?”.
Tammi zbliżała się z pomponami w wyciągniętych rękach.

– Percy! – Głos Rachel zdawał się dochodzić z bardzo daleka.
– Otrząśnij się!
Kosztowało mnie to sporo wysiłku, ale wyciągnąłem z kieszeni
długopis i odetkałem go. Orkan urósł w długi na metr
spiżowy miecz, którego ostrze lśniło słabym złotym światłem.
Uśmiech Tammi zmienił się w drwinę.

– Oj, nie przesadzaj – zaprotestowała. – To nie będzie potrzebne.
Może by tak pocałunek?
Pachniała różami i czystą zwierzęcą sierścią: kombinacja
dziwaczna, ale w jakiś sposób pociągająca.
Rachel uszczypnęła mnie mocno w rękę.

– Percy, ona chce cię ugryźć! Spójrz na nią.
– Ona jest tylko zazdrosna. – Tammi zerknęła za siebie, na
Kelli. – Mogę, pani?
Kelli wciąż blokowała drzwi, oblizując ze smakiem wargi.

– Jasne, Tammi. Świetnie sobie radzisz.
Tammi zrobiła kolejny krok do przodu, ale ja skierowałem
ostrze miecza w jej pierś.

– Cofnij się.
Warknęła.
– Kocie – powiedziała z obrzydzeniem. – To nasza szkoła,
herosku. Żywimy się, kim mamy ochotę!
W tej samej chwili zaczęła się zmieniać. Twarz i ręce jej pobladły.
Skóra zrobiła się biała jak kreda, a oczy całkiem czerwone.
Zęby zamieniły się w kły.

– Wampirzyca! – wyjąkałem. Wtedy dostrzegłem jej nogi.
Pod spódniczką cheerleaderki lewa noga była brązowa, włochata
i zakończona oślim kopytem, a prawa miała kształt
ludzkiej nogi, ale była z brązu.
– Yyy, wampirzyca z…
– Nie mów nic o nogach! – burknęła Tammi. – Niegrzecznie
jest się wyśmiewać!
Zbliżała się do mnie na tych dziwacznych, niedobranych
nogach. Wyglądała absurdalnie, zwłaszcza z tymi pomponami
w rękach, ale nie byłem w stanie się śmiać, widząc jej czerwone
oczy i ostre kły.

– Wampirzyca, mówisz? – Kelli zaśmiała się. – Te głupie legendy
opowiadano o nas, głupcze. Jesteśmy empuzami, służymy
Hekate.
– Mmm. – Tammi była coraz bliżej. – Mroczna magia uformowała
nas ze zwierząt, spiżu i duchów! Żywimy się krwią
młodych mężczyzn. Chodź, pocałuj mnie!
Obnażyła kły. Byłem jak sparaliżowany, ale Rachel rzuciła
małym bębenkiem prosto w głowę empuzy.

Demonica syknęła i odtrąciła instrument. Potoczył się między
pulpity, zahaczając o nie i grzechocząc. Rachel cisnęła
ksylofonem, ale Tammi znów odbiła pocisk.

– Zazwyczaj nie zabijam dziewczyn – warknęła demonica.
– Ale dla ciebie, śmiertelniczko, zrobię wyjątek. Masz nieco
zbyt dobry wzrok!
Rzuciła się na Rachel.

– Nie! – Zamachnąłem się Orkanem.
Tammi usiłowała uchylić się przed ciosem, ale ciąłem dokładnie
w jej mundurek, a ona z potwornym wrzaskiem rozpadła
się w pył, który obsypał Rachel.

Dziewczyna zakaszlała. Wyglądała tak, jakby ktoś właśnie
wysypał jej worek mąki na głowę.

– Fuj!
– Potwory tak mają – powiedziałem. – Przepraszam.
– Zabiłeś moją uczennicę! – krzyknęła Kelli. – Potrzeba ci
lekcji z ducha szkoły, herosku!
Teraz ona zaczęła się przemieniać. Jej skręcone włosy przeistoczyły
się w płomyki. Oczy zrobiły się czerwone. W ustach
pojawiły się kły. Demonica skoczyła ku nam, stukając nieregularnie
w posadzkę spiżową stopą i kopytem.

– Jestem starszą empuzą – warknęła. – Żaden heros nie dał
mi rady od tysiąca lat.
– Serio? – zapytałem. – Więc jesteś przeterminowana!
Była znacznie szybsza niż Tammi. Uchyliła się przed moim
kolejnym cięciem i wpadła w sekcję dętą – rząd puzonów
przewrócił się z hukiem. Rachel usunęła jej się z drogi. Stanąłem
przed nią. Kelli okrążała nas, a jej wzrok wędrował między
mną a moim mieczem.

– Cóż za śliczny mieczyk – powiedziała. – Co za szkoda, że
nas rozdziela.
Jej kształty zmieniały się co chwilę: raz była demonem, raz
śliczną cheerleaderką. Próbowałem skupić myśli, ale bardzo
mnie to rozpraszało.

– Biedactwo. – Kelli zachichotała. – Nawet nie wiesz, co się
dzieje, prawda? Wkrótce twój ukochany obozik stanie w płomieniach,
kumple zostaną niewolnikami Pana Czasu, a ty nie
będziesz w stanie tego powstrzymać. Powinnam z litości zakończyć
tu i teraz twoje życie, żebyś nie musiał tego oglądać.
Z głębi korytarza dobiegły mnie głosy. Zbliżała się grupa
zwiedzających. Jakiś mężczyzna opowiadał coś o szyfrowych
zamkach w szafkach.

Oczy empuzy rozbłysły.

– Doskonale! Będziemy mieć towarzystwo!

Podniosła tubę i rzuciła nią we mnie. Razem z Rachel uchyliliśmy
się. Tuba przefrunęła nad naszymi głowami i wyleciała
przez okno.

Głosy na korytarzu ucichły.

– Percy! – krzyknęła Kelli, udając przerażoną. – Czemu to
wyrzuciłeś?
Zatkało mnie – nie byłem w stanie odpowiedzieć. Następnie
podniosła pulpit i cisnęła z rozmachem w rząd klarnetów
i fletów. Krzesła i instrumenty muzyczne poleciały na ziemię.

– Przestań! – powiedziałem.
Ludzie biegli korytarzem w naszym kierunku.
– Czas powitać gości! – Kelli obnażyła kły i pobiegła w kierunku
drzwi.
Rzuciłem się za nią z Orkanem w ręku. Nie mogłem dopuścić,
żeby skrzywdziła śmiertelników.

– Percy, nie! – krzyknęła Rachel.
Ja jednak zbyt późno zdałem sobie sprawę z zamiarów
Kelli.
Demonica szeroko otwarła drzwi. Paul Blofis z grupką nowych
uczniów cofnęli się przerażeni. Uniosłem miecz.
W ostatniej chwili empuza zwróciła się do mnie niczym
przestraszona ofiara.

– Och, nie, proszę! – krzyknęła.
Nie byłem w stanie zatrzymać ostrza. Było już w ruchu.
Jednak zanim dotknęło jej ostrze z niebiańskiego spiżu,
Kelli eksplodowała jak koktajl Mołotowa. Wszystko pokryła
fala ognia. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby potwór zrobił
coś takiego, ale nie miałem czasu się nad tym zastanawiać.
Cofnąłem się do sali prób, kiedy płomień ogarnął drzwi.

– Percy? – Całkowicie oszołomiony Paul Blofi s wpatrywał
się we mnie przez ścianę ognia. – Co ty zrobiłeś?

Dzieciaki z krzykiem pobiegły korytarzem. Alarm przeciwpożarowy
wył. Umieszczone w suficie spryskiwacze włączały
się z sykiem.

W całym tym chaosie poczułem, że Rachel ciągnie mnie za
rękaw.

– Musisz się stąd wydostać!
Miała rację. Szkoła stanęła w płomieniach, a oskarżą o to
mnie. Śmiertelni nie widzą dobrze przez Mgłę. Dla nich to
wyglądało, jakbym zaatakował bezbronną cheerleaderkę na
oczach świadków. Nie było szans, żebym zdołał się wytłumaczyć.
Odwróciłem się od Paula i rzuciłem w stronę rozbitego
okna.

Wybiegłem pędem z zaułka na 81. ulicę i wpadłem prosto na
Annabeth.

– Hej, jesteś wcześniej! – roześmiała się, chwytając mnie
w ramiona i ratując w ten sposób przed wpadnięciem na jezdnię.
– Uważaj, dokąd idziesz, Glonomóżdżku.
Przez ułamek sekundy była w dobrym humorze i wszystko
było w porządku. Miała na sobie dżinsy, pomarańczowy obozowy
podkoszulek i swój naszyjnik z glinianych paciorków.
Jasne włosy były spięte w koński ogon. Szare oczy błyszczały.
Była gotowa biec do kina i spędzić ze mną fajne popołudnie.

W tej samej chwili z zaułka wynurzyła się Rachel Elizabeth
Dare, wciąż pokryta potworowym pyłem.

– Percy, zaczekaj! – krzyknęła.
Uśmiech zniknął z twarzy Annabeth. Gapiła się to na Rachel,
to na szkołę. Dopiero teraz zauważyła czarny dym i wyjące
syreny alarmowe.

Spojrzała na mnie posępnie.

– Co tym razem narobiłeś? I kto to jest?

– Och, Rachel – Annabeth. Annabeth – Rachel. Yyy… to
przyjaciółka, jak mi się wydaje.
Nie wiedziałem, jak inaczej określić Rachel. To znaczy ledwie
ją znałem, ale po dwóch wspólnych spotkaniach oko
w oko ze śmiercią nie mogłem zbyć jej jakimś „nie wiem”.

– Hej – powiedziała Rachel i odwróciła się do mnie. – Ale
masz kłopoty. I nadal wisisz mi wyjaśnienie!
Z oddali dobiegał jazgot policyjnych syren.

– Percy – powiedziała chłodno Annabeth. – Chodźmy stąd.
– Chcę wiedzieć coś więcej o ludziach półkrwi – upierała
się Rachel. – I potworach. I to wszystko o bogach. – Chwyciła
mnie za ramię, wyciągnęła z kieszeni wodoodporny pisak
i nabazgrała mi na ręce numer telefonu. – Zadzwonisz i wyjaśnisz
mi wszystko, zgoda? Jesteś mi to winien. A teraz zmykaj.
– Ale…
– Coś wymyślę – odparła Rachel. – Powiem im, że to nie była
twoja wina. Uciekaj!
Pobiegła w kierunku szkoły, pozostawiając Annabeth
i mnie na ulicy.
Annabeth gapiła się na mnie przez chwilę, po czym odwróciła
się na pięcie i ruszyła przed siebie.

– Hej! – Truchtałem za nią. – Tam były dwie empuzy – usiłowałem
wyjaśniać. – Przebrane za cheerleaderki, wiesz? I powiedziały,
że obóz spłonie, i…
– Powiedziałeś śmiertelniczce o herosach?
– Ona widzi przez Mgłę. Dostrzegła potwory dużo wcześniej
niż ja.
– Dlatego musiałeś powiedzieć jej prawdę.
– Pamiętała mnie z Zapory Hoovera, więc…
– To wyście się już wcześniej spotkali?
– Zeszłej zimy. Ale poważnie, ja jej w ogóle nie znam.
– Całkiem śliczniutka.

– N-nie przyszło mi to do głowy.
Annabeth maszerowała w kierunku York Avenue.
– Dam sobie radę ze szkołą – obiecałem, marząc o zmianie
tematu. – Naprawdę, wszystko będzie w porządku.
Nawet na mnie nie spojrzała.

– Obawiam się, że nici z naszych planów na popołudnie.
Musimy cię stąd wywieźć, bo policja będzie cię szukać.
Za nami nad szkołą unosił się pióropusz dymu. Wydawało
mi się, że dostrzegam w ciemnej kolumnie popiołu twarz
– demonicę o czerwonych oczach, naśmiewającą się ze mnie.
Twój ukochany obozik stanie w płomieniach, powiedziała Kelli.
Twoi kumple zostaną niewolnikami Pana Czasu.

– Masz rację – powiedziałem Annabeth, czując, że serce mi
zamiera. – Musimy się dostać do Obozu Herosów. Natychmiast.