Obozowe Słońce (2)

Pierwszym miejscem, do którego się udała, był Wielki Dom.

– Chejronie, już jestem – powiedziała wchodząc na taras.

Centaur siedział na swoim wózku inwalidzkim i grał z Panem D. w remika.

– Cieszę się. Mam nadzieję, że podróż miałaś spokojną – uśmiechnął się Chejron.

– Tak wszystko w porządku. Wydarzyło się coś ciekawego, gdy mnie nie było? – dziewczyna spojrzała na mężczyzn z zaciekawieniem.

– Nie, było spokojnie. Jutro jedziemy na Olimp. Idź teraz potrenować, dobrze ci to zrobi.

– Jasne, do zobaczenia – uśmiechnęła się Mia i ruszyła w stronę domku Hermesa.

– O już wróciłaś – w domku spotkała Travisa Hood’a.

– Jak widać – zaśmiała się. – À propos, patrz co zawinęłam z domu – dodała otwierając torbę.

Chłopak zajrzał do środka, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Schowaj to. Będziemy mieli taką swoją małą tajemnicę – mruknął.

– Spoko, już chowam… gdzie była ta klapa? – Mia rozejrzała się po pokoju.

Travis podszedł do swojego łóżka i otworzył klapę w podłodze.

– Wrzucaj tutaj – uśmiechnął się.

Mia wyciągnęła z torby dwie zgrzewki Pepsi w puszce i wrzuciła do schowka, który i tak już pękał w szwach od różnych zakazanych w obozie rzeczy.

– Okey, teraz idziemy potrenować – odparła dziewczyna i wyszła z domku.

Skierowała się na strzelnice, gdzie trenowały dzieci Apolla. Wzięła jeden z łuków i zaczęła strzelać.

– Cześć!! – usłyszała za plecami.

Trochę ją to zdekoncentrowało i nie trafiła w środek tarczy. Odwróciła się i uśmiechnęła do dziewczyny.

– Hej Bree, co tam słychać?

– Wszystko w porządku. Jutro na Olimp, ale super, może tatę zobaczę! – uśmiechnęła się Bree, córka Apolla.

– Ja bym chciała wiedzieć, kto jest moim ojcem – westchnęła Mia.

– Na pewno się niedługo dowiesz – Bree poklepała ja po ramieniu. – Mam dobre przeczucie, co do tego – uśmiechnęła się Sanders. – Trenujemy?

– Jasne – Bree ochoczo pokiwała głowa i wzięła do ręki łuk.

Na strzelnicy spędziły ponad godzinę, a potem urządziły sobie wyścigi na skałce wspinaczkowej, co skończyło się wizytą w szpitalu.

– Ta lawa jest straszna!! – powiedziała Mia, gdy wyszły z zabandażowanymi ramionami i nogami.

– Takie życie, ale za to następnym razem będziemy bardziej uważać – zaśmiała się Bree.

– No pewnie – uśmiechnęła się Mia. – Widzimy się na kolacji – machnęła ręka na pożegnanie i pobiegła do domku Hermesa.

Ku jej zdziwieniu nikogo tam nie zastała. Najwyraźniej tylko ona szybciej skończyła trening. Wyjęła ze schowka jedną puszkę Pepsi i usiadła na łóżku z zeszytem na kolanach. Popijając gazowany napój zaczęła pisać piosenkę.

1. Ktoś puka do mych drzwi

Ktoś wchodzi do mych myśli

Zaglądasz w najdalsza przeszłość

i widzisz miłość.

Ref. Tym kimś jesteś ty, pozwoliłam ci wejść

do mojej głowy, zamieszkałeś tam

na stałe i nigdy nie odejdziesz.

2. Jesteś ze mną w każdej chwili

Nie opuszczasz mnie na krok

Moje serce to twój dom.

Ref. Tym kimś…

3. Moje serce to twój dom.

Gdy patrzę w lustro widzę ciebie.

Myślę ciągle o tobie.

Nie zwariowałam!

To miłość!

Ref. Tym kimś…

Postawiła ostatnią kropkę i zamknęła zeszyt. Wyjrzała przez okno na skąpane w słońcu podwórze.

– „Ładnie córuś, bardzo ładnie” – usłyszała w głowie.

Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Doskonale wiedziała kogo to głos. Uśmiechnęła się szeroko. Siedziała tak w domku, aż do kolacji. Potem udała się do pawilonu jadalnego. Usiadła przy stoliku i wdała się w rozmowę z Connorem Hood’em na temat tego, co ukradł z domku Aresa.

– Oddajmy cześć bogom! – zagrzmiał Chejron przekrzykując panujący w pawilonie hałas.

Wszyscy ustawili się w kolejce do ogniska. Mia wzięła kawałek steku i gdy nadeszła jej kolej wrzuciła do ognia.

– Jak już się odezwałeś to mógłbyś mnie uznać – mruknęła pod nosem wracając do swojego stolika.

– „W swoim czasie córuś, w swoim czasie” – znów odezwał się tatuś.

Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem i usiadła pomiędzy Connorem, a Travisem wracając do rozmowy.

CDN