Jordin&Roxy cz. XI

Weszli do baru i zamówili coś do jedzenia. Grover oczywiście tortillę.

– O czym sobie konwersowałyście w samochodzie z za małymi felgami? – zapytał Percy, gdy przynieśli im napoje.

– O tym i o tamtym – zaśmiała się Vanessa.

Jackson spojrzał na nią wyczekująco.

– Pytałam się o to, jak się dowiedziała o swojej matce – odparła Annabeth.

– O właśnie, a jak się dowiedziałaś? – do rozmowy dołączył się Grover, przestając na moment myśleć o przepysznej tortilli jaka go czeka.

Vanessa jeszcze raz opowiedziała, jak to uciekła z domu i niby przez przypadek spotkała matkę. Chłopcy słuchali jej uważnie, za to Annabeth mieszała słomką Pepsi w ogóle nie zwracając na to uwagi.

– Wow, fajnie miałaś. Do mnie ojciec się nie pofatygował – powiedział Percy, gdy dziewczyna skończyła.

– Przykro mi – uśmiechnęła się Ness.

– Ale za to potem z nim dwa czy trzy razy rozmawiałem – Perseusz pokiwał głową.

– Ja już mojej matki więcej nie zobaczyłam – westchnęła brunetka.

– Moja ani mnie nie odwiedziła, ani ze mną nie rozmawiała – odezwała się Ann wpatrując się w blat stołu.

– Wyrodna matka – mruknęła pod nosem Van.

– Wcale nie! Moja matka jest bardzo fajna! – oburzyła się Annabeth.

– Możliwe, ale skoro cię nie odwiedziła, to o niej dużo mówi – dodała Ness.

Córka Ateny zacisnęła pięści.

– Uważasz się za lepszą ode mnie? – warknęła.

-Ty to powiedziałaś – Vanessa wzruszyła obojętnie ramionami i napiła się Pepsi.

W Annabeth się zagotowało.

– Dla twojej wiadomości, nie jesteś w niczym ode mnie lepsza. Pod żadnym względem – powiedziała.

– Oj, chyba by się jednak coś znalazło. Na przykład na imprezie to raczej na mnie więcej chłopcy zwracali uwagę niż na ciebie – Vanessa zauważyła, że Annabeth spojrzała na Percy’ego. Córka Nike uśmiechnęła się pod nosem.

– Percy- powiedziała uśmiechając się słodko. – To może ty rozsądzisz, która z nas jest lepsza?

– Ja? – Jackson zachłysnął się piciem. – Czemu ja??

– No wiesz, jesteś chłopakiem… tobie łatwiej będzie osądzić.

Percy spojrzał po dziewczynach z niedowierzaniem, a następnie posłał Groverowi look błagający o pomoc. Jednak w tym momencie przynieśli tortillę i satyr zapomniał o bożym świecie. Syn Posejdona znowu spojrzał na dziewczyny. Annabeth miała naburmuszoną  minę i patrzyła na niego wyczekująco.

Za to Ness uśmiechała się promiennie, pewna siebie.

– J…ja nie wiem – westchnął i spuścił wzrok.

Uśmiech na twarzy Vanessy jeszcze bardziej się poszerzył. Dziewczyna wstała, obeszła stół dookoła i podeszła do chłopaka.

– Prawdziwy z ciebie przyjaciel – szepnęła mu do ucha i pocałowała w usta.

Powoli odsunęła się od zszokowanego herosa.

– Nie jestem głodna… czekam w samochodzie – rzuciła przez ramię i wyszła z baru.

CDN