Jestem herosem (4-5)

Nie chciało mi się pisać.

Ale żeby nie mówili, że spoczywam na laurach…

Rozdział 4

Bądź odpowiedzialny, czyli mam siostrunię!!!

Dobra. Nareszcie mam czas. Aby ni zanudzać:

Obudziłem się w tej samej sali. Kilka minut przypominałem sobie, co się stało. Zobaczyłem Larę czytającą książkę na łóżku obok.

– Cześć bracie – powiedziała. Zrobiło mi się miło. Wstałem i usiadłem koło niej.

– A więc jesteśmy rodzeństwem?

– Tak – na jej twarzy zawitał uśmiech. – No chodź tu braciszku!

Przytuliliśmy się. Potem ją objąłem i chcieliśmy wyjść, kiedy drogę zastąpiła nam dwójka dzieciaków. Dziewczyna mająca czarne długie włosy i chłopak, krótki blondyn. Dziewczę odezwało się pierwsze.

– Ee. Siemka. Chejron prosi was. Nazywam się Anita i jestem córką Aresa.

Przedstawiliśmy się. Szliśmy tak gawędząc z chłopakiem, który okazał się synem Hermesa. Dziewczyna okazała się nieśmiała i odczepiła się pod drodze. Kiedy doszliśmy, centaur kontynuował.

– Więc jesteście bliźniętami.

– Do rzeczy! Mam partyjkę black jacka z satyrami! – Pan D. zaczynał się denerwować.

– Jesteście od pomniejszego bóstwa, więc powinniście pójść do drugiej części obozu, ale dla waszego taty nie ma domku, a wy jesteście wyjątkowo potężni. Zamieszkacie u Hermesa. Oprowadzi was Annabeth – wskazał na dziewczynę obok.

Pożegnaliśmy się i poszliśmy z tą dziewczyną. Po chwili chodzenia zawołała:

– JACKSON!

W następnej sekundzie miała ręce związane sznurem, a przed nami pojawił się….

Rozdział 5

Kobiety, ach, kobiety

…Złoty miecz wbity w ziemię.

Rozległ się głos:

– A więc jednak nie jesteś nie do pokonania.

Znikąd zmaterializował się chłopak w moim wieku.

– Percy! Dawaj moją Jankes Bejsbolówkę! – była wściekła.

– Zapalona fanka z ciebie – wtrąciła Lara. – Ile masz autografów?

Ta dziewczyna rzuciła się na Larę. Rzuciłem się w obronie ale mnie odepchnęła. Ale ten chłopak był szybki. Obronił moją siostrę.

– Opanuj się. Masz swoją bejsbolówkę.

Wzięła bejsbolówkę, którą wyjął z kieszeni.

Kiedy odchodziła, rzuciła z ironią, ale przyjacielskim tonem:

– Wieczorem się policzymy, Glonomóżdżku!

– Przepraszam, ale ma problemy z dojrzewaniem – powiedział śmiejąc się.

– Hormony szaleją – dorzuciłem niewinnie.

– No dobra, idziemy na arenę. Jest tam! Widzicie?

Widziałem grupkę ludzi walczących. W następnej sekundzie – ciemność.

CDN