Herosowe życie (2)

II: Clarisse

Pan D. mruknął:

– Chyba będzie trzeba wybudować nowy domek.

– Moje potomstwo załatwi sprawę – rozległ się gruby głos.

Stał tam potężny mężczyzna z brązową brodą, zniekształconą głową i płomykami na wąsach. Jedną nogę miał w klamrze z niebiańskiego spiżu.

– To Hefajstos – rozległy się szepty.

– Tak, to ja.

– O, tatuś – mruknął Beckendorf.

– Wiadomo po kim odziedziczyłeś urodę – szepnęła do niego Silena z domku Afrodyty.

– Kto oprócz nich na ochotnika?! – zawołał Dionizos.

– Ja mogę – powiedziałem

– Słusznie, to przez ciebie. Przepraszam, przez twojego ojca – dodał Pan D.

Zgłosili się jeszcze Percy, Annabeth, kilka osób od Hermesa i, o dziwo, Clarisse. Ona kazała mi iść za sobą. Gdy doszliśmy nad rzekę gwałtownie się odwróciła.

– Powinieneś być synem Afrodyty.

Nie od razu złapałem aluzję.

– Jakoś niewiele osób za mną szaleje.

– Taaak?

– No…

– No co no?

– Że niby… ja… się tobie…niby… – odpowiednie słowo uwięzło mi w gardle – …podobam?- wykrztusiłem wreszcie.

Córka Aresa pokiwała głową i szybko zamrugała rzęsami.

– Naprawdę? To ja ci coś wyznam… ty mi też.

Clarisse była rozanielona jak Cherubinek.

– Jeśli tak… to mnie pocałuj.

***

Rano zbudził mnie krzyk. Satyr Grover biegał po obozie.

– Odezwał się! Odezwał się! Pan czeka na mnie!

Po chwili Chejron zwołał naradę domków. Byli wszyscy, oprócz Beckendorfa z domku Hefajstosa, bo był zajęty budową domku dla mnie.

– Musimy wysłać kogoś na misje! Pan czeka!

Jakoś nikt się nie kwapił. Silena przeglądała się w lustrze, Percy czyścił Orkan. W końcu wstaliśmy: ja, Annabeth, Grover, Nico, syn Hadesa i Clarisse. Nico znaleźli po jego ucieczce, aż w Nowym Yorku. Chejron powiedział:

– Nico nie idzie. Dobrze, a teraz Annabeth niech pójdzie do wyroczni.

***

Przepowiednia brzmiała tak:

Znajdą Pana w Europie, w mieście Polskim

Na wschodzie kraju, z pomnikiem Sztokholmskim.

Spotkają swoją siostrę, od strony matki

I będą musieli, pakować swe manatki.

Miłość dwojga nie rozłączy,

Aż ta misja się nie skończy.

***

– Nie powinieneś chodzić z Clarisse.

Odwróciłem się. Stał tam mój tatuś. Na szyi miał przewieszone słuchawki lekarskie. Ubrany był w biały kitel.

– To ty?

– Tak. Słyszałem, że idziesz na misję. No to masz.

– Co to?

– Multiwitaminy, strzykawka z niebiańskiego spiżu i magiczne wziewki.

– Co one robią?

– Wszystko, wystarczy zażyć… Żegnaj Jacobie Whitcie.

– Ale ja się nazywam Black!

– Na pewno? – powiedział i odleciał.

Zwątpiłem.

***

Następnego dnia, pod wieczór, w tajemnicy przed innymi poszedłem z Clarisse do opuszczonego domku Zeusa. kiedy kończyliśmy się całować, usłyszeliśmy dziwny dźwięk. Pobiegliśmy do obozu i zobaczyliśmy to. To była hydra, piekielne ogary i dwie Łaskawe.

Kilku herosów już z nimi walczyło. Poczułem, że coś mnie uderza w tył głowy.

CDN