Herosowe wakacje (2)

Wpatrywałam się w Dionizosa z wściekłością. Nie dokończył on jednak swojego zdania, ponieważ rozmowę przerwał nam nikt inny, jak Percy Jackson.

– Sorry, że przeszkadzam. Ann, Carmen cię szuka – powiedział heros. – I jeszcze jedno: Chejronie, Grover ma mały problem z rogami. Mógłbyś mu pomóc?

W tym momencie byłam bardziej zdenerwowana na Jacksona, niżeli przed chwilą na Dionizosa. Wspomniany już bóg popatrzył na herosa z pogardą. Nie była to zaciekawiająca mina, ale miałam wrażenie, że znam kogoś o takim samym wyrazie twarzy. Dionizos niemalże wpadł w furię.

– Co ty sobie wyobrażasz, Peterze Johnsonie? Nie widzisz, że rozmawiamy.

Syn Zeusa westchnął. Jego „kuzyn” coś wymamrotał pod nosem i wyszedł z Wielkiego Domu. Chejron podążył za nim. Spojrzałam na Pana D. nadal próbując odgadnąć, kto jest do niego podobny.

– Porozmawiamy później, Dionizosie – odrzekłam mu w pewnej chwili. – Przynajmniej mam taką nadzieję.

Mówiąc to wyszłam z budynku i popędziłam w stronę domku Afrodyty. Carmen siedziała na tarasie i czesała włosy szczotką. Gdy mnie zobaczyła zaczęła krzyczeć z radości. Podbiegła do mnie, a jej złociste włosy wiły się na wietrze. Jak przystało na córkę bogini piękności, dziewczyna wyglądała olśniewająco. Jej migdałowe oczy lśniły w słońcu, a liliowe usta szkliły się od nadmiaru błyszczyku.

– Jak dobrze, że już wróciłaś. Logan nie dawał mi spokoju, ponieważ ciągle prosił o twój numer. Może w końcu się z nim umówisz?

Patrzyłam się na nią ze zdziwieniem. Nie miałam pojęcia, że podobam się Loganowi. Syn Apolla był bardzo przystojny i wysportowany. Miał on brata bliźniaka, Liama. Obaj byli mistrzami łucznictwa w Obozie Herosów. Nie sądziłam, że ktoś taki jak ja mógłby zawrócić w głowie potomkowi boga piękności. W końcu odpowiedziałam jej na pytanie.

– Nie jestem pewna tego, czy Logan chciałby gdzieś ze mną wyjść. Nie jestem tak ładna jak ty.

Carmen popatrzyła na mnie z oburzeniem. Zawsze mi powtarzała, że urodą dorównuje niejednej z córek Afrodyty. Ja oczywiście nigdy nie zgodziłam się z tym stwierdzeniem. Przez jakiś czas dziewczyna milczała. W pewnym momencie cisza zniknęła.

– Jeszcze raz mi powiedz coś takiego, to nie ręczę za siebie – powiedziała mi przyjaciółka.

Zaprzestała pogadankę, gdy zobaczyła moją minę. Spytała, czy coś nie tak. Odpowiedziałam jej.

– Pamiętasz, że jeszcze nie wiem, kto jest moim boskim rodzicem – przytaknęła. – Rozmawiałam dzisiaj z Dionizosem i starał mi się coś powiedzieć. Było blisko, ale wparował Percy i nie dokończyliśmy gadaniny.

– Myślisz, że on wie kto jest twoim ojcem? – spytała mnie Carmen.

Patrzyłam na nią z zamyśleniem. Zastanawiałam się, czy Dionizos może posiadać wiedzę o moim tacie. Carmen zaczęła mówić:

– Muszę ci o czymś powiedzieć – westchnęła. – Ja znam twojego tatę i wiem kim jest.

CDN