Zła córka Afrodyty cz. Vb

Kończyły się wakacje.
Właściwie nie miało to dla Kat żadnego znaczenia, bo nigdy nie chodziła do szkoły, ale i tak czuła lekką nostalgię. Oto wokół miało się robić coraz ciemniej, zimniej i bardziej niepewnie. Pocieszała się myślą, że Skorpion o nią zadba, więc nie musi się o nic martwić… ale niepokój pozostał. Całkiem słusznie.
***
Jeśli nawet pobudka zafundowana przez skorpiona nie oznacza nagłej śmierci, to i tak nie należy do przyjemności.
– Wstawaj. Muszę ci coś powiedzieć – Skorpi potrząsnął Katariną z całej siły, aż zadzwoniły jej zęby.
– Taaaak? – Kat ziewnęła rozdzierająco, mało nie wyłamując sobie przy okazji szczęki.
– Mam do załatwienia sprawę w Obozie Herosów. Trzeba zlikwidować jednego bachora, więc jestem potrzebny – chłopak był wyraźnie zdenerwowany.
– No to idź i likwiduj, nie wiem po co mnie budzisz – stwierdziła naburmuszona Kat i nałożyła sobie poduszkę na głowę. – Jak wrócisz, to opowiesz, jak było – wymamrotała jeszcze.
Zapadła cisza, więc zaniepokojona Kat, która spodziewała się raczej rękoczynów niż pozostawienia w spokoju, wyglądnęła jednym okiem spod poduszki. Chłopak zdawał się w ogóle nie zauważać jej zachowania, jakby zapomniał, że po coś ją obudził w środku nocy. Stał na środku pokoju i wpatrywał w przestrzeń. Coś było nie tak.
– No dobra, już wstaję – Kat wymamrotała pojednawczo. – Co to za heros? Jakiś młody?
Skorpion jakby się ocknął.
– Dwunastolatek, dopiero od tych wakacji w obozie. Likwidowałem już bardziej doświadczonych…
– To czym się martwisz?
– Nie martwię się… Tak mi tylko… Nie lubię pracować z Luke’iem. Zawsze ma jakiś ukryty cel i nie dba o nas.
– O nas? – dziewczyna desperacko usiłowała sobie przypomnieć, czy ten cały Luke jest potworem czy herosem.
– O potwory. Pracujemy z różnymi podwładnymi naszego Pana, ale praca z synem Hermesa jest…
– Ej no! Nie przesadzaj, sam mówiłeś, że potwory nie umierają. Umierają tylko głupi herosi – Kat roześmiała się z własnego dowcipu.
– No właśnie – chłopak uśmiechnął się kwaśno. – Gdybym nie wrócił… Nie daj się zabić. Masz tu śmiertelnicze pieniądze – rzucił na łóżko portfel – i masz maskę. Uważaj na nią, pomoże ci znaleźć nowych przyjaciół, gdyby coś mi się stało. Przede wszystkim szukaj Luke’a, on cię zabierze na statek.
– Ten statek, o którym mówił… nasz Pan?
– Tak. I nie próbuj na własną rękę walczyć z tą bandą z Obozu. A gdybyś spotkała kogoś od nas, to krzycz, że jesteś złą córką Afrodyty, albo coś w tym guście, żeby cię przypadkiem nie zlikwidowali. I nie pokazuj twarzy…
– …Czemu ty mnie właściwie straszysz?! – przerwała mu w pół zdania. – Nie powiesz mi, że się boisz dwunastoletniego kolesia, który pewnie do niedawna sikał w łóżko! Kim on jest?!
– Synem Posejdona. I jeżeli sikał w łóżko, to tylko po to, żeby wywołać tsunami na innym kontynencie.
– Żartujesz?!
– Tak – Skorpion roześmiał się. – Ale on jest niebezpieczny, więc muszę się liczyć z każdą możliwością. A ty nie jesteś jeszcze wyszkolona i musisz, powtarzam, musisz o tym pamiętać.
– Ja nie chcę, żebyś gdziekolwiek się wybierał. Powiedz Luke’owi, że masz gdzieś jego rozkazy!
– Nie mogę. Jestem potworem i moją pracą jest zabijanie herosów. Nie wolno mi zrezygnować z misji – zawahał się lekko. – Nawet, jeśli nie chcę opuścić kogoś, kogo kocham…
Kat usiłowała powiedzieć coś mądrego, ale zupełnie zapomniała, jak się wydobywa słowa z gardła. Wydawało się jej absurdalne, że usłyszała wyznanie miłości od skorpiona z Otchłani.
– No – niezręczną ciszę przerwał jej towarzysz. – Więc uważaj na siebie, nie zrób niczego głupiego i pamiętaj, że sama nie dasz rady. Musisz mieć wsparcie naszych.
Pochylił się nad nią niespodziewanie i pocałował ją w czoło.
– Jjjak się na…zywa ttten heros? – wyjąkała coraz bardziej skołowana Kat.
– Percy Jackson – skorpion wyprostował się i skierował ku drzwiom. – Myślę, że jutro będziemy o nim mówić „świętej pamięci”. Trzymaj się, mała.
Trzasnęły drzwi i Kat została sama. Chciała się rozpłakać, ale nie zdążyła, bo drzwi się uchyliły i chłopak posłał jej szelmowski uśmiech.
– Jeszcze jedno: potwory faktycznie nie umierają. Ale regenerują się czasem długo, dłużej niż trwa życie herosa. Więc nie zrób mi kawału i nie daj sobie zrobić krzywdy – puścił do Kat oko. – Dobra, już cię nie straszę. Wrócę jutro, mam nadzieję, że nie będziesz tęsknić – uśmiechnął się kpiąco i zniknął.
***
Oczywiście nie wrócił. A ona oczywiście tęskniła. O jej tęsknocie szybko dowiedziało się parę osób.

CDN