Przyrodni brat (1)

– Wyczuwam go – powiedział Grover.

Ja, mój kopytny kumpel Grover i Annabeth byliśmy na misji. Mieliśmy za zadanie odnaleźć jakiegoś potężnego herosa. I właśnie staliśmy przed salą kinową, bez pomysłu i do tego głodni. Ogólnie super.

– Jest w tej sali? – zapytała Annabeth.

– Najwyraźniej – powiedziałem. Miałem niejasne wrażenie, że zaraz umrę z głodu, więc nie miałem zamiaru silić się na uprzejmość.

– Percy, nie obraź się, ale on jest chyba potężniejszy niż ty – powiedział nieśmiało mój kumpel, oczekując nadpobudliwej reakcji z mojej strony. Miał racje.

– Jak to?! Jestem synem Posejdona. Jeżeli miałby być potężniejszy niż ja, musiałby być albo dzieckiem Zeusa, albo bogiem – wiem, poniosło mnie, ale zwykle usprawiedliwiam się moim ADHD.

– No to musi być którymś z nich – miałem przeczucie, że Annabeth zaraz mnie zamorduje.

Mieliśmy złe humory, bo wczoraj Chejron się na nas wkurzył tylko przez to, że niechcący zalałem wodą toaletę. Znowu. Taka drobnostka, a on kazał nam te śmierdzące szalety później doczyścić naszymi szczoteczkami do zębów.

Wracając do naszej misji, kupiliśmy bilety i weszliśmy do sali. Film okazał się być komedio-dramatem, których nienawidzę. Było coraz lepiej, a na domiar złego obok nas siadła kobieta z małym, rozwrzeszczanym dzieciakiem.

Seans się zaczął, gdy nagle na sale wbiegł dziwny facet, krzycząc coś o bardzo dziwnym lwie grasującym w hallu. Oczywiście od razy wybiegliśmy z sali i popędziliśmy w stronę hallu. Gdy dobiegliśmy na miejsce, ujrzeliśmy olbrzymiego lwa z głową człowieka, który właśnie przyszpilał jakiegoś pechowego kolesia do podłogi, usiłując z nim pogadać.

– Sfinks! – usłyszałem krzyk Annabeeth.

– Co? – nie za bardzo rozumiałem o co chodzi.

– To jest Sfinks! – powtórzyła. Przez mgłę przypominałem sobie o tym, że Sfinks pożerał każdego, kto nie odpowie na jego zagadkę.

– Hej! – krzyknęła Annabeth. Sfinks obrócił się w jej stronę, powoli do niej podszedł i przed nią usiadł.

– Zadaj mi swoją zagadkę! – Annabeth wzięła na siebie odpowiedzialność. Bałem się o nią, ale wiedziałem że prędzej ona odpowie na zagadkę, niż ja.

– Dobrze. Zagadka brzmi: Kto mówi wszystkimi językami świata?

Annabeth zastanawiała się chwile. Miałem nadzieję, że odpowie dobrze, chociaż ja nie miałem pojęcia, jaka jest odpowiedź.

– To echo! Odpowiedź to echo! – powiedziała Annabeth. Najpierw pomyślałem, że już po nas, ale nagle uświadomiłem sobie, że to dobra odpowiedź.

– Poprawnie – powiedział sfinks, po czym rozleciał się w proch, jak to potwory mają w zwyczaju.

– Annabeth, jesteś niesamowita! – krzyknęliśmy razem z Groverem.

Zapadła chwila milczenia.

– Widzę go – nagle powiedział Grover.

– Kogo? – spytałem. Nie zrozumiałem, o co mu chodzi.

– No tego herosa. Już wiem, który to. Tylko nie jest tak silny, jak mi się wcześniej wydawało. Ten potwór mnie zmylił. Nie masz się czego obawiać, Percy.

– Który to? – spytałem.

– Tamten – odpowiedział mój kolega, wskazując ręką na małego, przeciętnego chłopca, który miał może z 11 lat. Podeszliśmy do niego. Popatrzył na nas ze strachem.

– Kim jesteście? – spytał się nas.

– Nie bój się. Nie zrobimy ci krzywdy. Jesteśmy, zresztą tak jak ty, herosami – odpowiedziała mu Annabeth.

– Kim? – chłopak raczej nie bardzo rozumiał, o co nam chodzi.

– Pół bogami, pół ludźmi. Bo widzisz, starożytni bogowie greccy, tacy jak Posejdon czy Atena, istnieją naprawdę. Wiem że trudno w to uwierzyć, ale to prawda. Czy czasami spotykałeś dziwnych ludzi, albo przytrafiały ci się dziwne rzeczy?

Starałem się mu to delikatnie wyjaśnić, ale spodziewałem się reakcji typu: „Zostawcie mnie w spokoju, świry!” czy czegoś w tym stylu. On natomiast odpowiedział mi całkiem normalnie.

– Czasami jacyś ludzie mnie zaczepiali na ulicy, pytali kim są moi rodzice i takie tam.

– I nikomu o tym nie mówiłeś? Nie dziwiło cię to? – Grover był lekko wkurzony.

– Nie bo myślałem, że sam sobie poradzę. A poza tym nie zadzieram z głupszymi.

– Jakie masz wyniki w szkole? – nagle spytała Annabeth.

– Podobno najlepsze w mieście. A co?

– Nie mieszkasz z matką, prawda? – dalej dopytywała się Annabeth.

– Tata mówi, że mama nas opuściła jak tylko mnie urodziła. Czemu się pytasz?

– Nic, nic. Chłopcy, mogę was prosić na stronę? – zwróciła się do nas. Była nieźle podenerwowana.

– O co chodzi? – spytałem, gdy odeszliśmy parę metrów.

– On chyba jest moim przyrodnim bratem. Synem Ateny – powiedziała.

CDN