Obozowe Słońce (1)

(nowe opowiadanie! dziękuję za podesłanie, Roxy pozdrawiam, admin)

– Mia czas jechać! – z dołu rozległo się wołanie. – Kochanie, Chejron będzie się martwił!

Siedząca na łóżku czarnowłosa dziewczyna westchnęła. Chwyciła leżący na podłodze plecak i wyszła z pokoju. Na dole w holu czekała na nią mama w towarzystwie jej brata Oskara.

– No siostruś, wracasz do nas niedługo – uśmiechnął się chłopak.

– Miejmy nadzieję. Jedziesz z nami? – zapytała widząc, że brat zakłada kurtkę.

– Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz – zaśmiał się Oskar.

– Wiedziałam – mruknęła Mia udając załamaną.

– Dosyć tych śmiechów chichów, jedziemy – zakomunikowała mama i wyszła z domu.

Rodzeństwo wymieniło spojrzenia i z uśmiechami na twarzach ruszyli za matką. Oskar wrzucił torbę dziewczyny do bagażnika i ruszyli.

Mia usiadła z tyłu i słuchała muzyki, czytając książkę o mitologii greckiej. W Obozie Herosów była prawie cały rok, z wyjątkiem świąt i innych takich. Nadal musiała się uczyć o bogach, bo było jej to potrzebne. Choć jej boski rodzic jeszcze się do niej nie przyznał, nie miała mu tego za złe.

Miała wspaniałą rodzinę, choć jej początki nie były takie kolorowe jak teraz. Jej matka wyszła za mąż mając 22 lata, a po roku małżeństwa urodził się Oskar. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że mąż zaczął ją zdradzać. W końcu doszło do rozwodu, a opieka na synem została przydzielona matce. Kiedy Oskar miał 2 lata, matka poznała ojca Mii. Ale on też zniknął po tym, jak urodziła się dziewczynka. Od tamtej pory są tylko we troje, ale dają sobie radę. Na szczęście pani Sanders pochodzi z dość zamożnej rodziny i ma dobrze płatną pracę, więc dzieci miały zapewnione wszystko co było trzeba.

Potem, dokładnie rok temu, w swoje szesnaste urodziny Mia dowiedziała się, że jej ojcem jest grecki bóg i musi wyjechać.

Mieszkała w domku Hermesa z innymi nieokreślonymi i dzieciakami Hermesa. Miała dobre stosunki z dziećmi Apolla i Demeter. Czuła się wspaniale wśród przyjaciół. Ale miała dziwne przeczucie, że w tym roku nie będzie tak kolorowo jak wcześniej. Miała wrażenie, że wydarzy się coś wyjątkowego, ale też złego. Z jakiegoś powodu nie podobało jej się to uczucie.

– Mia – głos brata wyrwał ją z zamyślenia.

Spojrzała na niego lekko nieprzytomnym wzrokiem.

– Jesteśmy na miejscu – uśmiechnął się Oskar.

Mia spojrzała przez okno. Faktycznie byli na miejscu. Za oknem było wzgórze herosów, a zaraz za nim obóz. Wysiedli z samochodu. Oskar podał siostrze torbę.

– Do zobaczenia kochanie – matka uścisnęła ją na do widzenia.

– Nie wiadomo, kiedy to nastąpi – mruknęła dziewczyna, ale mimo to uśmiechnęła się.

– Ej, siostra nie dramatyzuj – zaśmiał się Oskar. – Jakby co, to dzwoń.

– Jasne. Na razie – Mia chwyciła torbę i ruszyła ścieżką w stronę wzgórza.

Wracała do domu.

CDN