Nagroda dodatkowa – gratulujemy Inie :) Oto Bree Hunter:

– Panie i panowie, a teraz wystąpi Bree Hunter!
Bree szybko weszła na scenę. Nie było to takie łatwe, biorąc pod uwagę jej 10-centymetrowe obcasy. Szczęśliwie jednak udało jej się dostać na wyznaczone miejsce.
Zapaliły się światła i dziewczyna zaczęła śpiewać.
Nagle dziewczyna zauważyła dziwne zamieszanie na widowni. Jakiś wysoki mężczyzna wstał i uniósł rękę. W jego dłoni błysnął nóż wycelowany prosto w Bree.
Bree, sparaliżowana strachem stanęła i przestała śpiewać. Przed sobą widziała tylko nieznajomego mężczyznę i sztylet zbliżający się szybko w jej stronę.
Ktoś ją popchnął. Dziewczyna poleciała na ziemię. Zemdlała. Ostatnie, co zapamiętała, to czarny garnitur jej ochroniarza i ostry ból w lewym ramieniu.
Kilka godzin później ocknęła się. Leżała na drewnianym łóżku. W pokoju, w którym leżała, zobaczyła Nate’a – swojego ochroniarza. Uśmiechał się do niej.
– Cześć Bree – powiedział.
– Hej – rzekła dziewczyna. – Możesz mi powiedzieć, co się stało? I gdzie ja jestem?
– Spokojnie, Bree – odpowiedział Nate. – Po pierwsze, nie denerwuj się. Dobrze wiem, jak często mdlejesz – roześmiał się. – Na koncercie zostałaś zraniona nożem. Rzucił go do ciebie cyklop. Teraz jesteś w Obozie Herosów – jedynym bezpiecznym dla ciebie miejscu.
– Gdzie jestem? – Bree nie mogła uwierzyć.
– W Obozie Herosów – powtórzył Nate. – Bree, jesteś pół bogiem, pół człowiekiem. Nie znasz swojego ojca, prawda? Twój tata jest greckim bogiem. A ja jestem satyrem, twoim opiekunem.
Bree, nie chciała w to uwierzyć. Ale to wszystko się zgadzało: mieszkała tylko ze swoją matką. Ojca nigdy nie poznała. Powoli zaczęła akceptować to, że jest półbogiem.
Dziewczyna zamieszkała w domku Hermesa, ponieważ nie wiedziała, kim jest jej ojciec. Nie chciała mieszkać w zatłoczonym domku, ale nie miała wyboru.
W tym samym czasie rozpoczęła treningi. Była dosyć przeciętna we wszystkich dyscyplinach, oprócz strzelania z łuku. Tam była jedną z najlepszych.
Nie znalazła zbyt wielu przyjaciół. Jedynie z Nate’em mogła szczerze porozmawiać. Za to wrogów jej nie brakowało. Dokuczały jej przede wszystkim dzieci Apolla. Tylko synowie – ponieważ Apollo nie miał żadnych córek. Przynajmniej na razie – powiedział Bree Nate. Chłopcy naśmiewali się z jej głosu, mówiąc, że oni, jako synowie Apolla, mają o wiele większy talent.
Kilka dni po przybyciu do obozu, podczas lekcji strzelania z łuku, Bree nie wytrzymała. Kiedy usłyszała po raz setny, że nie umie śpiewać, ani strzelać z łuku, zdenerwowała się i wyzwała Jace’a, wyjątkowo zarozumiałego syna Apolla na pojedynek
– No, pokaż na co cię stać! – krzyknęła do niego.
– Ok. Tylko żebyś potem tego nie pożałowała – uśmiechnął się z wyższością Jace.
Bree strzeliła z łuku w sam środek tarczy. Jace bez wysiłku trafił również w sam środek, po czym wystrzelił jeszcze jedną strzałę, która rozszczepiła poprzednią na pół.
– Nie martw się, od początku było wiadomo, że nie masz szans – powiedział, po czym założył zbroję idąc na trening szermierki. Odwrócił się od Bree i zaczął iść przed siebie.
Wściekła dziewczyna chwyciła szybko strzałę i nałożyła ją na łuk. Strzeliła.
Pierwsza strzała trafiła Jace’a w hełm. Dwie następne wycelowane w jego kolana powaliły go na ziemię. Jace zaczął wykrzykiwać, że Bree gra nie fair i że się tego nie spodziewał. Ona jednak uśmiechnęła się słysząc te okrzyki. Nagle usłyszała naokoło szepty:
– To niemożliwe!
Bree spojrzała do góry. Nad jej głową widniała złota lira – znak Apolla.
„A więc jestem córką Apolla – pomyślała z dziwną satysfakcją – Ha, teraz pokażę Jace’owi, kto tu rządzi”.
I zemdlała.