Jordin&Roxy cz. VII i VIII

W domu panowała straszliwa ciemność. Żaden z imprezowiczów nie zdawał sobie sprawy, że nastała już noc. Herosi rozbiegli się po domu w poszukiwaniu Vanessy.

Nigdzie nie mogli jej znaleźć, gdy w końcu wpadli na siebie w salonie Grover oświadczył:

– Nie jest dobrze, wyczuwam jakiegoś potwora.

– Ile razy mam powtarzać, że wiedziałam, że tak będzie – powiedziała Annabeth patrząc na chłopaków.

– Dobra, ochrzanisz nas później. Teraz skupmy się na szukaniu Vanessy – odparł Percy dobywając Orkana.

Nagle w domu rozległy się krzyki przerażenia, wszyscy ruszyli biegiem do drzwi taranujac herosów, którzy przepychali się w stronę basenu. Gdy w końcu dotarli na zewnątrz stanęli jak wryci. W basenie było coś na wygląd smoka, ale w przeciwieństwie do tego stwora nie pluło ogniem ale wodą z jadem, który roztapiał wszystko, czego dotknął.

– Gdzie ona jest!?!?! – z gardła stwora wydobył się skrzek.

– Hej przygłupie!!!!! – rozległo się dziewczęce wołanie. – To mnie szukasz, odczep się od innych!

Percy, Annabeth i Grover spojrzeli na przeciwległą stronę basenu i ujrzeli tam Vanesse machającą rekami do potwora. Bez namysłu ruszyli w jej kierunku, ale w tym momencie stwór zaatakował heroskę. Ness odskoczyła na bok, a żrący jad wylądował na grillu, który momentalnie się roztopił. Dziewczyna chciała wstać, ale podczas upadku mocno potłukła sobie kolano, co uniemożliwiło jej ruszenie się z miejsca.

– Teraz to by nam się przydała głowa Meduzy – powiedział Grover.

– O tak, teraz to baaardzo by się nam przydała – przytaknął mu Percy.

W końcu cała trójka dobiegła do Vanessy.

– Co wy tu jeszcze robicie, wiejcie stąd i to już! – chciała ich od siebie odepchnąć, ale było trzech na jednego.

– Spokojnie. Jesteśmy tacy jak ty… no może z wyjątkiem Grovera – powiedziała Ann.

– Co? Jak to tacy jak ja? Też jesteście pół bogami? – spojrzała na nich zdziwiona.

– Tak…ale odłożymy tę rozmowę na później, bo teraz mamy chyba towarzystwo – odezwał się Percy i pociągnął Vanessę za rękę, aby nie padł na nią jad.

– Dzięki – dziewczyna dźwignęła się na nogi.

– Percy, od czego ty tu jesteś, co? – zawołała Annabeth. – Patrz ile tu wody!

No tak, w końcu byli nad basenem. Jackson skupił się, a woda zaczęła oplatywać stwora, jednak okazał się on silniejszy niż by się wydawało i uwolnił się z wodnego sznura bez problemu, jednocześnie wyrzucając Percy’ego w powietrze na wysokość przynajmniej 50 metrów. Syn Posejdona zaczął spadać prosto do paszczy potwora.

– PERCY!!!!!! – krzyknęli jednocześnie Annabeth i Grover.

Heros zamknął oczy.

– Mam cię! – usłyszał nagle znajomy głos, poczuł szarpnięcie w prawej ręce i przestał spadać.

Percy otworzył jedno oko, spojrzał do góry i zobaczył chmarę brązowych włosów.

– Vanessa ty…

– …latam. Dokładnie – zaśmiała się dziewczyna.

***

Vanessa odstawiła Percy’ego obok przyjaciół, którzy obserwowali całe zajście z otwartymi ustami.

– D-d-d-dzięki – wyjąkał zszokowany Percy.

Van zaśmiała się na widok zdumionych herosów.

– Dajcie mi chwilkę – rzuciła i wzleciała w powietrze.

Potwór nie był zachwycony tym, że ktoś lata mu wokół głowy i okłada ze wszystkich stron. Z każdym jej uderzeniem był coraz bardziej osłabiony. Vanessa zamierzyła się na niego z całej siły i gdy już miała uderzyć potwór znikł równie niespodziewanie, jak się pojawił.

– Kurcze no! Czemu nigdy nie mogę dokończyć! – wkurzyła się ucieczką i wylądowała obok Grovera, Annabeth i Percy’ego.

– Żyjesz i jeszcze narzekasz? – odezwał się pierwszy Grover.

– Zawsze w najlepszych momentach uciekają – odpowiedziała.

Widząc wciąż niedowierzających Annabeth i Percy’ego postanowiła zaprosić ich do środka i dać coś do picia. Poszli do kuchni i usadowili się przy blacie. Van nalała im zimnej wody.

– Lepiej?

Pokiwali tylko głowami.

– Kim jesteście? – zapytała.

– Kim MY jesteśmy?? Co to miało być! – zbulwersowała się Annabeth.

– Ale co?

– To przy basenie! No bo nie powiesz mi, że hodujesz zmutowane glonojady!

– Ej nie drzyj się, spokojnie – uspokoił Ann Grover.

– To był tylko potwór, coraz częściej mnie odwiedzają, ale przynajmniej się nie nudzę, nie?- uśmiechnęła się.

– Kim ty właściwie jesteś? – oprzytomniał Percy.

– Vanessa Reed, córka Nike, bogini zwycięstwa – Van ukłoniła się teatralnie.

– Ty wiesz kim jesteś? Kurde, tego to jeszcze nie widziałem – podrapał się za rogiem Grover.

– A wy?

– My mamy cię sprowadzić do Obozu Herosów na Long Island – odparła już spokojna Annabeth.

– Nowy Jork uuuu… fajne imprezy tam są.

– Taaa a potwory jeszcze lepsze – powiedział pod nosem Perseusz.

– O super! Jestem córką bogini zwycięstwa, a jeszcze nigdy nie pokonałam do końca żadnego potwora. Ironia prawda?

– Nike powiadasz? A skąd te skrzydła? – zmierzyła ją wzrokiem córka Ateny.

– Moja matka jest przedstawiana jako kobieta ze skrzydłami i jakąś gałązką w ręku – wyjaśniła Vanessa.

Annabeth zastanowiła się chwilkę.

– No niby tak… – przyznała.

– Dobra, zwijajmy się stąd, ten ekhem glonojad, nie był przyjemny- wtrącił Grover.

CDN