Jestem herosem (1-3)

Prolog

Siemka. Nazywam się Johanatan, ale mówią na mnie John albo Johny.

Pewnie chcecie wiedzieć, dlaczego piszę ten pamiętnik?

Dlaczego o tym pisze? Dowiecie się, ale musicie coś przyjąć do wiadomości: Percy Jackson nie jest taki wspaniały jak myślicie. Popełnił bardzo wielki błąd, który kosztował mnie wiele bólu i łez.

Ciekawi was pewnie, jak się potem zachował? Powiedział: „Przepraszam”!

Zwykłe sory! Jakby to coś zmieniło!

Od tamtego czasu zamknąłem się w sobie.

Ale czy wam nie byłoby smutno, gdyby wasza przyjaciółka umarła przez syna Posejdona, głupka Percy’ego?

A ten, gdy popełnił błąd, co zrobił?

Schował się u przyjaciół i udawał ważniaka!

Zabronili mi mówić, co zrobił.

Ale w końcu prawda ujrzy światło dzienne.

W końcu zapiszę to w pamiętniku.

Dobra, ja już lecę – muszę iść spać, bo rano się skapną że coś spiskowałem w nocy.

Obowiązki nie pozwalają mi szybko o tym opowiedzieć.

Ale w końcu spiszę tą historię.

W końcu jestem HEROSEM.

***

Rozdział 1

Szczęście nowicjusza – jak to się wszystko zaczęło

Jest przerwa między treningiem a obiadem, więc mam parę minut.

Wiecie już o Percym.

Czekaj!

Wiedz jeszcze, że ja nie chciałem zrobić tego, co zrobiłem (ale o tym potem).

Ta książka może ci dać wiele godzin mojego smutku .

Ale od początku:

Pewnego marcowego czwartku wlokłem się na przystanek, gdzie spotkałem moją jedyną i najlepszą przyjaciółkę Larę. Miała krótkie jasne włosy, miły szczery uśmiech i głębokie spojrzenie.

Posiadała duszę odkrywcy, tak jak ja.

Uwielbialiśmy siadać razem i opowiadać fantastyczne historie.

Przenosiliśmy się na statki, podkradaliśmy się do smoka, włamywaliśmy do zamku – ogólnie mówiąc fajnie spędzaliśmy razem czas.

– Cześć – przywitałem się.

Spotkania z Larą zawsze wywoływały uśmiech na mojej twarzy.

– Siemka – powiedziała patrząc na mnie tym swoim radosnym wzrokiem – Wczoraj wymyśliłam nowego skrytobójcę na usługi Lervara. Uczył się u samego Mindina.

Gadaliśmy tak jadąc autobusem do szkoły. W pewnym momencie zaniepokojony przypomniałem sobie o czymś, co nie poprawiało nam humoru.

– Jest klasówka z anglika – powiedziałem i straciliśmy dobry nastrój.

Bo trzeba wam wiedzieć że ja i Laura mamy dysleksję i ADHD.

Wprawdzie udało się osłabić nadpobudliwość, ale dysleksja została.

– E tam, damy rade! Jesteśmy w końcu odkrywcami, nie? – powiedziała stanowczym tonem. Czasami zazdrościłem jej, że umie we wszystkim znaleźć dobre strony.

Jednak w klasie nie było nauczycielki od anglika, starej England.

Zamiast niej była jakaś młoda, ładna, najwyżej dziewiętnastoletnia dziewczyna.

– Dzień dobry. Nazywam się Agata Źródlana i jestem waszą nową nauczycielką angielskiego.

– Dzień dobry – powiedziałem po polsku. Miałem w rodzinie Polaków, więc uczyłem się tego języka. O dziwo Lara też się przywitała. Ciekawe, skąd zna polski? Zresztą to nieważne.

Pozbyliśmy się tej starej baby England! Cieszyłem się cały duchem a po tym co powiedziała nowa nauczycielka omal nie eksplodowałem z emocji, rzekła bowiem:

– Klasówka odwołana! Zamiast tego pójdziemy na boisko!

Zaczęły się okrzyki radości.

Szybko przebyliśmy drogę do szatni i byliśmy na dworze.

Ach, jaki cudowny był dzień. Ciepło, cicho, spokojnie. Idealny dzień na historie.

Poszliśmy pod sosnę, przykucnęliśmy i snuliśmy opowiadania, nieźle się bawiąc. Aż jakieś głupki z starszej klasy do nas podeszły i zaczęły wyzywać od zakochanych. Zarumieniliśmy się. To prawda, byliśmy bardzo wielkimi przyjaciółmi, ale czy się kochaliśmy? Jeśli tak, to miłością brata i siostry.

– Dajcie nam spokój – powiedzieliśmy razem. Nasz podwójny głos zabrzmiał niczym młot. Przywódca tamtych na chwile się zawahał, ale potem powiedział :

– Wiesz nigdy nie miałeś gustu. Ale tobie panienko co strzeliło do głowy, zadawać się z takim frajerem?

Wstaliśmy razem. Zwykle nie działały na nas przytyki, ale to już była przesada. Wokół nas zaczęło wzbierać powietrze, aż nagle zamieniło się pocisk, który walnął w sosnę, która spadła na opryszków.

Ostatnie, co było słychać, to…

***

Rozdział 2

Poradnik herosa, czyli jak nie dać się zabić

Sorka, że przestałem pisać, ale długopis się wypisał, a gdy poszedłem po drugi, zobaczyłem za oknem Sarę (córkę Nike) wygrywającą z Perseuszem.

Pewnie uważacie, że moje zdziwienie jest nie na miejscu.

Żebyście to zrozumieli opowiem o jednej przygodzie.

Mniej więcej po miesiącu od przybycia na obóz walczyłem z Sarą. Szliśmy po równi, kiedy ta miała okazje mnie podciąć, ale nie zrobiła tego.

Po skończonej walce spytałem się „dlaczego” – odpowiedziała takimi słowami:

– Moja matka jest patronką zwycięstwa, zwycięstwa, ale uczciwego. Czyż nie byłoby złe, gdybym nie poszła w jej ślady, walcząc haniebnie?

Od tamtego czasu wiele się we mnie zmieniło.

Ale wracając do fragmentu Historii, w którym Anioł Ziemi Lara jeszcze żyje…

Wszystko potoczyło się bardzo szybko.

Chłopacy spod sosny zniknęli, a w naszą stronę szła nowa od anglika.

Tylko że była bardziej… potworna. Miała pazury i kły.

Natychmiast zrozumiałem. To czarownica!

– Bierz broń!

Natychmiast wzięliśmy do rąk patyki.

Zaszarżowaliśmy, ale w tej chwili wyrosło przed nami tornado. Zadziałaliśmy instynktownie. Wskoczyliśmy do tornada.

Kiedy było obok czarownicy wyskoczyliśmy, wydłubując jej patykami oko.

Zamieniła się w czarny proch.

Biegł ku nam mężczyzna.

Chwile potem straciliśmy przytomność.

Ok, to tyle na teraz.

I jeszcze zagadka:

Czyim jestem potomkiem?

***

Rozdział 3

Rodziny się nie wybiera, czyli kim jest NASZ ojciec?

Nareszcie znalazłem czas.

Zaczyna się robić gorąco, zwłaszcza że Chejronowi ukradli łuk i podpalili zbrojownie. Ale wy jesteście ciekawi, co się działo dalej?

Wiadomo. Więc, aby nie trzymać w napięciu (co lubię robić):

Obudziłem się w na białym łóżku w jakiejś sali.

Obok mnie stała nimfa. Czekaj! Powiedziałem nimfa?

Tak. Najprawdziwsza nimfa wyjęta z naszych opowieści.

– Więc zbudziłeś się już. Lara i Chejron oczekują cię – miała słodki i melodyczny głos.

– Kim jest Chernoj?

– Nie Chernoj tylko Chejron. On tu rządzi z dyrektorem.

– Tu to znaczy gdzie?

– Chodź, zaprowadzę cię.

Poszliśmy do jakiegoś stolika, przy którym centaur grał w pokera z jakimś młodym mężczyzną, a obok siedziała Lara.

– No dobra nowi. Witajcie na obozie bla bla bla.

– Jaki obóz? – Lara była zdziwiona.

W końcu się zdziwiła. Ale kto by się nie zdziwił?

– Półkrwi – powiedział centaur.

– Czego??? – myślałem, że to jakieś żarty.

– Herosów. W końcu jesteście dziećmi bogów. Po tym, co dzisiaj się stało sadze, że jesteście rodzeństwem od Eola.

(Tu was mam! większość myślała ze jestem synem Hermesa, Hekate, Tyche, albo coś w tym stylu)

– Kogo? – byliśmy kompletnie zszokowani.

– Greckiego boga wiatrów – ten mężczyzna zaczynał się denerwować.

– A to nie jedyna informacja – centaur powiedział z uśmiechem. – Doszedłem do akt urodzenia i dowiedziałem się że jesteście bliźniakami.

Łup! Łup! Plask! Ciam! Łup!

Takie odgłosy towarzyszyły, kiedy straciliśmy przytomność.

– Ludzie, czym się ekscytujecie? – powiedział Dionizos.

Dopiero po chwili zobaczył, co się stało.

– Ej ty, Jackson! Kolejni do lecznicy!

CDN