Zła córka Afrodyty cz. IIIa

– Ooooch, jakie to romantyczne – westchnęła Afrodyta. – I mówisz, drogi Chejronie, że oni się w niej wszyscy zakochują? To wspaniale – piękne oczy bogini zamgliły się, więc Afrodyta zatrzepotała leciutko rzęsami. – Miłość jest taka ekscytująca…
Łza spłynęła po jej policzku.
– Tak, to jest piękne. Moja wspaniała córeczka!
Chejron nie wyglądał na zadowolonego obrotem sprawy.
– Pani, ja oczywiście, ekhem, przyznaję ci rację. To bardzo eee… piękne. I w ogóle. Niemniej twoja córka nie jest szczęśliwa z tego powodu. Wolałaby chyba…
– …Bycie nieszczęśliwym jest wpisane w miłość! Powinna być nieszczęśliwa, to brzmi prawie jak w telenoweli… A na koniec ożeni się z nią syn bogaczy, u których ona będzie pokojówką – snuła swoją wizję rozpromieniona bogini.
– …Wolałaby chyba być normalna – dokończył swoją wypowiedź Chejron.
– Bzdura! – Afrodyta rzuciła lusterkiem o podłogę. – Ty zupełnie nie rozumiesz miłości, Chejronie. Miłość to dramaty, rozstania, żale, płacz i kosmiczne szczęście. A ty mi mówisz, że ona chce być normalna?! Zrezygnować z takiego daru?!
– Dostojna, ona chyba jest trochę za słaba na ten dar. W końcu wszyscy jej zalotnicy oszaleli, a większość już popełniła samobójstwa. Straciliśmy z jej powodu najlepszego Opiekuna, bo kompletnie zidiociał i całymi dniami wali głową w pień drzewa. Twoja córka nie może mieszkać w Obozie, bo się nam za chwilę wszyscy herosi pozabijają, a z kolei wśród ludzi sieje spustoszenie, jak jakaś zaraza. Może jednak normalność byłaby… cenniejszym darem.
– Jadę do niej. Ja jej normalność wybiję z głowy – bogini syczała jak wściekła kotka. Tyle, że była to najpiękniejsza wściekła kotka pod słońcem. – Ja ją nauczę, czym jest piękno melodramatu! Głupia… dziewczyna! – Afrodyta jakby się zawahała. – Chejronie… A jak właściwie ona ma na imię?…
***
Od momentu opuszczenia obozu Katarina spędzała całe dnie łkając w poduszkę.
Przez osiemnaście lat swojego życia powoli przyzwyczajała się do tego, że nigdy nie będzie jak inni. I nagle ktoś dał jej nadzieję: przyszedł do jej domu, powiedział, że nazywa się Marlon i jest satyrem, po czym pokazał rogi a potem jeszcze kopyta, żeby uwiarygodnić swoje opowiadanie.
A opowiadał, że świat jest pełen dziwnych istot, o których normalni ludzie nie mają pojęcia, i ona, Kat, należy właśnie do takich istot i wśród nich znajdzie spokój i normalność. Będzie wreszcie jak inni, tyle, że jak inni herosi. Katarinie ulżyło. Oto miała wreszcie szansę, na znalezienie swojego plemienia. Co z tego, że to plemię miało włochate tyłki i kozie rogi?
Bajka trwała jeden dzień. Ten dzień wystarczył, żeby wiekowy, odporny już na ludzkie wdzięki satyr oszalał z miłości do swojej podopiecznej. Gdzieś jednak nadal tliła się w Kat nadzieja, że gdy dotrą do Obozu Herosów… no, wszystko się zmieni. Przecież gdy Marlon opowiadał o obozie, był jeszcze przytomny. Niestety, spotkanie z Chejronem pozbawiło dziewczynę złudzeń.
Z obozu przeniesiono ją prosto do domku nad morzem. Centaur obiecał, że wybłaga dla Kat specjalną audiencję u bogini miłości, bo był przekonany, że Afrodyta może pozbawić dziewczynę niezwykłego daru. Więc Kat znowu karmiła się nadzieją, ale dni mijały, a do domku nikt nie zaglądał. Jedynymi towarzyszkami dziewczyny były harpie, do których Chejron surowo zakazał się jej zbliżać; Kat złamała zakaz piątego dnia. Ale zanim to się stało… przybyła mamusia.

CDN