Zła córka Afrodyty cz. I

Katarina bardzo chciała być człowiekiem. Po prostu lubiła normalność. To się zdarza herosom.
Nigdy jej nie poznałem.
Marzyła, że skończy studia, założy normalną rodzinę. Będzie codziennie chodzić do zwyczajnej pracy, potem odbierać dzieci ze szkoły, robić zakupy. W domu będzie z mężem gotować (podobno lubiła gotować) obiad, opowiadać dzieciom bajki, nastawiać pranie, sprzątać. Nudy, prawda? Katarina by się ze mną nie zgodziła. Katarina – córka Afrodyty, która oddałaby wszystko, żeby nią nie być.
Podobno była bardzo piękna, choć Silena twierdzi, że Kat (bo tak ją nazywano) wcale nie należała do najurodziwszych. Podobno była też niezwykle mądra – choć Annabeth tylko prycha, gdy o tym wspomnieć. Podobno zakochał się w niej satyr, który opiekował się nią w drodze do Obozu – ale Grover oświadczył, że to niemożliwe.
O tym, że jest istotą półkrwi dowiedziała się, gdy miała osiemnaście lat. Odnalazł ją jeden z satyrów i zdumiał się ogromnie, że dziewczyna jeszcze żyje. Szczególnie, że jej pochodzenia nie dało się nie zgadnąć, ponieważ Kat miała szczególny „dar” – zakochiwał się w niej absolutnie każdy mężczyzna. Osiemnastoletnia Katarina była więźniem we własnym domu, bo gdziekolwiek się nie udała, tam stawała się mimowolną przyczyną kłótni, bijatyk a nawet zabójstw. Gdy zakochała się w chłopcu z sąsiedztwa, ten natychmiast ze szczęścia oszalał – wtedy jego matka przeklęła Kat, a ojciec… zaproponował dziewczynie małżeństwo. Od tego dnia Katarina całkowicie zaprzestała wychodzenia z domu.
Jej ojciec, niegdyś znany i szanowany doktor Butler, stał się z powodu córki wrakiem człowieka – znerwicowany, podejrzliwy, żyjący w ciągłej obawie, że ktoś skrzywdzi ten skarb, który osiemnaście lat wcześniej podrzucono mu pod drzwi w złotej kołysce. Biedak nigdy się nie dowiedział, kim była matka jego ślicznej córeczki, ale bycie strażnikiem Kat stało się jego przekleństwem i obsesją. Dzień, w którym córka wyjechała do Obozu, okazał się ostatnim dniem ludzkiej egzystencji doktora – wieczorem widziano pod jego domem drobną kobietę w kapeluszu z woalką, a następnego dnia rozniosła się wieść, że doktor się wyprowadził razem z córką. Wszystkie panie w miasteczku odetchnęły.
Podobno kobietą w kapeluszu była sama Afrodyta, która postanowiła wynagrodzić ojcu Kat lata cierpień i zabrała go na jakąś swoją tajemną wyspę. Ale tego nie wie nikt.
Natomiast Kat powędrowała z Marlonem (tak miał na imię satyr) do Obozu Herosów.
Córkę Afrodyty czekała naprawdę długa droga. Katarina tego nie wiedziała, nie wiedział też Marlon, ale ta droga, która zaczęła się w małym miasteczku gdzieś w Kansas, skończyć się miała tak naprawdę dopiero po paru latach i wielu przebytych kilometrach – wtedy, gdy Katarina dołączyła do armii Kronosa.
Może gdyby była młodsza, mogłaby dołączyć do Łowczyń bogini Artemidy… ale niestety Artemida jej nie chciała.

CDN