Koniec wprowadzenia ;)

I tak się to zaczęło. Ale o tym możecie sobie poczytać w książkach z cyklu „Percy Jackson i bogowie olimpijscy”. A tutaj będzie o czym innym.
Nazywam się Perseusz i jestem synem Posejdona. Uwierzylibyście, gdyby pewnego dnia przyznał się do was boski rodzic?

Ja uwierzyłem. Po jakimś czasie. Zwłaszcza po tym, jak spotkałem Erynie. Harpie. Minotaura. I czarodziejkę Kirke (brr… wiecie w co ona mnie zmieniła?). I odwiedziłem mego wuja w Hadesie. A potem pływałem po Morzu Potworów i…
Ale o tym też już było w książkach, więc mogę sobie darować wspominanie. W każdym bądź razie ponownie zapewniam, że nie jest fajnie być współczesnym herosem. Powiedzmy uczciwie… jest to potwornie denerwujące. A ja już znam każde możliwe znaczenia słowa „potwornie”. Od urodzenia dzieją się wokół mnie dziwne rzeczy a od paru lat to już mi chyba żaden mitologiczny potwór nie jest obcy. No dobra, jeszcze zbyt wielu nie spotkałem – na pewno prędzej czy później naprawią to niedopatrzenie.
Tylko nie myślcie sobie, że jestem jakoś bardzo wyjątkowy – dzieci półkrwi jest całkiem sporo. Tyle, że ja jestem synem jednego z Wielkiej Trójki. I jest jakaś przepowiednia, która mówi, że COŚ się wydarzy, jak skończę 16 lat i wiele istot się z tego powodu martwi. Oczywiście ta przepowiednia może dotyczyć kogoś innego. Na przykład Thalii, tej od sosny.
Ale jeśli jednak chodzi o mnie… Szesnaście lat? No to mam jeszcze trochę czasu.
Oczywiście bycie istotą półkrwi potrafi być fantastyczne – my, półboskie dzieci spędzamy wspólnie czas na Obozie Herosów, gdzie uczymy się walczyć z potworami i ogólnie radzić sobie z własną półboskością. Jeżeli wydaje wam się, że nauka walki z mitologicznymi monstrami niekoniecznie jest super, to hm… nie wiecie, co to adrenalina.
Poza tym Obóz Herosów to jedyne miejsce, w którym jesteśmy bezpieczni (no nie zawsze, przyznaję – historia ostatnich lat uczy wręcz, że nie jesteśmy bezpieczni nigdzie). W każdym razie w trakcie szkolenia uczymy się wykorzystywać nasze wrodzone atuty, bo będąc śmiertelnym herosem trzeba potrafić patrzeć „inaczej”: zobaczyć, że ta miła pani to Meduza prosto z mitologii greckiej a kilku osiłków, których widok przyprawia o mdłości, to nie zabijaki z osiedla tylko banda Lajstrygonów. My, dzieci olimpijskich bogów, mamy bardzo przydatne do takiego widzenia zdolności: dysleksję i ADHD. Jeżeli ktoś wam wmawia, że to nie są zdolności… no cóż, ja się nie będę kłócił. Ale zwłaszcza ADHD jest bardzo przydatne w życiu. Półboskim życiu, zaznaczam, bo w zwykłej szkole to raczej niczego nie ułatwia. Gdy jednak nadchodzi dzień, w którym spotykacie Polifema, to przydaje się mieć oczy dookoła głowy i nadpobudliwość ruchową.
Annabeth uważa, że… Ale o Annabeth będzie jutro, bo teraz idę poczytać. Po grecku, rzecz jasna. Dobranoc.