Boska Hipiska (8)

Księga była zatęchła bardziej niż wszystkie moje książki w domu. Była gruba niczym książka telefoniczna, a jej okładka była pognieciona i tłusta. Ogólnie wyglądała okropnie.

Eirene zaczęła delikatnie oddzielać od siebie strony, uważając, aby nie porozrywać papieru. Po kilku minutach tej żmudnej pracy, córka Eris zamarła.

-Popatrzcie na to- szepnęła z trwogą Eirene. Zerknęłam jej przez ramię i wrzasnęłam. Nie, nie z powodu liter, które miałabym czytać.

Już wiem, dlaczego Eir tak się przeraziła. Na całej kartce była postać najstraszniejszej bestii jaką kiedykolwiek widziałam. Była to kobieta- pająk. Nie mam na myśli babki przebranej za Spidermana, tylko tułów dziewczyny (urodą nie grzeszącą) z odwłokiem pająka (o fuuuuj!).

-To Arachne- powiedział spokojnie Mitchell. Tylko na nim nie robiła wrażenia wątpliwa piękność potworzycy.

-Serio, geniuszu?- zapytała kąśliwie Eirene. -Nigdy bym na to nie wpadła.

-Tak samo jak ja- dodałam.- Ale tak serio, to ja bym na to nie wpadła. Co to Arachne?- zapytałam.

To pytanie mocno zaskoczyło moich towarzyszy. Brwi Eirene powędrowały wysooookooo w górę, tak samo jak brewki Mitchella.

-Arachne była grecką księżniczką. Wyzwała Atenę na pojedynek hafciarski i na jej nieszczęście wygrała- powiedział Mitchell.

-Heftowały? O fuuuuj! I kto to niby sprzątał? Rozumiem, że bogowie są insi, ale bez przesady- skrzywiłam się. Przez myśl przeszedł mi obraz wymiotującej bogini i jakieś laluni.

-HAFTOWAŁY! Czyli wyszywały- parsknęła ze złością Eirene.

-Aha, okej. A to czemu na jej nieszczęście wygrała? Ja, gdybym cokolwiek kiedyś cos wygrała to bym się cieszyła, a nie mówiła o jakimś nieszczęściu.

-Bo to nieźle wkurzyło Atenkę. Ta podarła jej haft, Arachne z rozpaczy się powiesiła, to ruszyło sumienie bogini i przywróciła ją do życia, ale chyba miała jakis zatarg z Hadesem, bo ten nie pozwolił Arachne powrócić do życia jako człowiek. Ale jakby nie było, Atena to przemyślna babka, więc zamieniła ją w pająka. Była to równiez kara za to, że chciała się równać z boginią- wyjaśniła Eir z zaciśniętymi zebami. Musi ją chyba denerwować mój brak wiedzy. Nie moja wina, że wolę chodzić po linach zamiast siedzieć przy durnych książkach. Takie geny.

-Aha… aha, okej. Nawet ogarniam. Ale po co nam jakaś Arachne? Mamy nastraszyć jakiegoś zarozumialca od Ateny?- zapytałam.

-Nie mamy jej szukać. Aż tak nie jesteśmy porąbani- powiedział Mitchell. Nie wiem czemu, ale dopiero teraz zauważyłam, że on ma piegi. Nie jakieś takie wyraźne, ale takie jakby ktoś namalował je małym pędzelkiem.

-To czego szukamy?- Czułam zamęt w głowie. Po kiego cholerne grzyba znajdujemy się tutaj, grzebiąc w starych, zatęchłych tomiskach, szukając informacji, które i tak nam się nie sprzydadzą?

-Szukamy…

I to by było na tyle tej części 😛 Ale spoko mam pomysła na kolejną część. Z dedykacją dla:

– Arachne, za to że jako jedyna pamięta o tych moich wypocinach;

-Tego, którego imienia nie wymawiam, bo mnie olewa, ale cóż, jego strata;

-Boginki, za to, że można z nią się ponabijać z… mniejsza z tym;

-Nemezisosławy za stanie po moje wspaniałe autografy 😀

– Jasi za to, że mogę jej się wyżalić ze wszystkiego

-i dla każdego kto czeka z wytęsknieniem na kolejne części (czyli druga dedykacja w tej dedykacji dla Arachne XD)