Dedykacja dla Nyx, Reyny, Chione i oczywiście Boginki, która nas nie zostawiła.

O, i najważniejsze, dla Delfii Dovakhiina!

W następnej części dołączę mapkę krainy rządzonej przez Warnera, będzie o niebo łatwiej się orientować.

Przepraszam, że takie krótkie, pierwsza część miała 7 stron ale nie mam na razie czasu a nie chcę żebyście zapomnieli o mnie. Wiem, że jest kiepsko, chyba nie umiem kontynuować moich opowiadań.

Panades II

La Rosa Enflorece

Biegła z uśmiechem na twarzy trzymając za ręce nieznajomych ludzi. Oczy błyszczały radośnie a rozpuszczone włosy co chwila zasłaniały jej twarz.

Dionizje!

Świętujmy każdy przeżyty dzień, dziękujmy bogom!

Dionizje!

Radujmy się, zatraćmy swe dusze w rozpuście!

Dionizje!

Śpiewajmy Dionizosowi!

– Biegnij – Panades szarpnęła białowłosą za rękę.

Radosne okrzyki, wiwaty, śmiechy, duchota, zapach konwalii. Curian.

– Nie oglądaj się za siebie, po prostu biegnij tą ulicą naprzód. Przy głównej bramie są stajnie, dasz to pilnującemu ich wieśniakowi – wręczyła dziewczynce kilka złotych monet. – Weźmiesz jakiegoś konia. Odjedź jak najdalej się da. Znajdę cię. – dokończyła ponaglającym szeptem.

– Ale ja nie umiem… – oczy Ino błyszczały się od łez.

– Biegnij.

Pane ruszyła w przeciwną stronę niż dziewczynka. Ze złością rozpychała mieszczan zebranych na rynku, podnieconych widowiskowym paleniem wiedźmy. Musiała dopaść zabójców siostry. Zemścić się. Wiedzieli, że tu jest. Nie wiedzieli tylko, że będzie szukała pomsty.

~ ~ ~

Dotknęła palcem swojej skroni. Jest tu.

Wszystko jest granatowe, rozmazane. Nagle zza ciemnego muru wynurza się krwisto czerwony promień. Cel. Nie ma tu nikogo prócz nich. Postarała się o to.

– Jesteś jednak – słychać pewny głos. – czekałem.

Panades tylko brzydko się uśmiechnęła. Spodziewała się, że zastanie właśnie tego mężczyznę a mimo to był jakiś promyk nadziei… Nie on, nie on, nie on.

Podeszła do niego wolnym krokiem. Położyła prawą rękę na udzie a drugą niezauważalnie podniosła.

– Xeo – szepnęła, a z jej dłoni popłynęła lekko biała mgiełka.

– Pane, naprawdę niczego nie nauczyłaś się przez ten czas – mężczyzna wybuchnął przeszywającym śmiechem. – Nie doceniasz mnie!

Kobieta przewróciła oczami. W ułamku sekundy rzuciła się na przeciwnika. Ten zaskoczony brakiem wahania czarownicy stracił przez chwilę równowagę. Zdążył jednak wyciągnąć miecz z pochwy przytroczonej do boku. Blask ostrza odbił się od granatowych oczu Panades. Odskoczyła i wyciągnęła ręce przed siebie. Oczy zaszły jej mgłą. Z ust popłynął potok niezrozumiałych słów, które są używane już tylko przez mieszkańców Bloodsenne, starej krainy elfów, driad, satyrów i krasnali, jedynego miejsca którego król Warner, władca kraju Neaven boi się odwiedzić.

Ostatnie słowo wykrzyczała. To wszystko trwało zaledwie sekundę, wojownik mimo swych umiejętności nie zdążył zareagować. Uderzył głową o bruk. Upuszczony miecz wydał z siebie rozdzierający krzyk. Szybko poszło.

Czarownica zwinnie niczym kot skoczyła na sparaliżowane ciało. Usiadła okrakiem na piersi horkarta i zaczęła przejeżdżać po jego szyli ozdobnym sztyletem.

– Fenris… – szepnęła dotykając palcami jego bladego policzka.

– Rosa das rosas– wydał z siebie prawie niesłyszalny głos. – Nie musisz tego robić, przecież wiesz… Będzie jak kiedyś – udało mu się nawet lekko uśmiechnąć.

– Fenris.

– Tak?

– Fenris…

– Pane.

– Puxe lenta verme sukinsynu.

– Co… – Nie dokończył. Z ust wyciekała mu ciemna ciecz.

Brzydki odgłos dochodzący z krtani mężczyzny.

Kobieta wycierająca czerwony od krwi sztylet o skrawek jego ubioru.

Łzy sączące się z oczu kochanka.

Parsknięcie kochanki

Cichy śmiech.

~ ~ ~

Inocente uderzyła piętami boki chudego, karego kucyka. Kosmyki białych włosów, które uwolniły się spod kaptura powiewały na wietrze. Nie płakała już, co miało jej to dać. Ucieknie. Nie chce wcale pomocy tej kobiety mimo, że to siostra Curian. Nie chce i już. Tylko gdzie teraz się udać. Kogo ma prosić o pomoc trzynastoletnia, błękitno-białowłosa, córa Zeusa.

Miarowy stukot kopyt na bruku

Pieśń liści smaganych przez wiatr

Ponaglające krzyki

Balansowanie w porywczym cwale

Łódź płynąca przez ocean obłoków

~ ~ ~

Szesnastoletnia dziewczyna z wielką trudnością utrzymała się w siodle kiedy jej niski siwek potknął się o kamień. Razem ze starszym odeń bratem jechała drogą oddaloną od Noverd o klika kilometrów. Co chwila trasę oświetlały im błyskawice przeszywające niebo.

– Kyner, zawróćmy, błagam! Powiemy panu, że… – czarnowłosa przerwała w momencie gdy mężczyzna wyciągnął rękę by uderzyć ją w policzek.

– Milcz głupia. Ona tu jest, czuję to. Jeszcze chwila.

– Tak, czujesz ją już od trzech mil – dziewczyna parsknęła z pogardą.

– No i właśnie, myślisz, że teraz zawrócę żeby wszystko poszło na marne?

Siwek parsknął i pogalopował przed siebie z chyboczącą się na nim dziewczyną, która tylko wzruszyła ramionami.