Bunt (1)

Dla hmmm… Arachne Za to, że zawsze jest przeciwna zawieszaniu moich beznadziejnych opowiadań…

Prolog: http://rickriordan.pl/2011/11/bunt-prolog/

Dziewczyna siedzi na parkowej ławce uporczywie wpatrując się w książkę.

– Przez następne parę godzin leżę i się wściekam. Jestem już niemal pewna, że gdy tylko zejdę z drzewa, bez najmniejszego problemu poradzę sobie z nowym sąsiadem. Instynkt podpowiada mi ucieczkę, nie walkę, ale on stanowi dla mnie oczywiste zagrożenie. Głupcy są niebezpieczni. Ten trybut zapewne nie ma żadnej przyzwoitej broni, tymczasem ja mogę się poszczycić pierwszorzędnym nożem… – szepcze. Przesuwając wzrokiem po linijkach tekstu czyta go z zapartym tchem. Na kartach powieści znajduje osobę bliską sobie, także słowa, które wydają się obce płyną i przemawiają do niej.

Szatynka zatrzaskuje nagle książkę, a spod zaciśniętych palców błyszczy srebrem tytuł – Igrzyska Śmierci…

– Dlaczego… Dlaczego ona jest tak podobna do mnie, a jednocześnie to moje przeciwieństwo? – zastanawia się na głos idąc parkowa alejką. – To nie ja… Ja nie jestem brutalna… Ten głos… To nie ja. To nie mogę być ja.

Ludzie dookoła przyglądają się jej zaciekawieni, gdy czarnowłosa idzie ulicami Los Angeles mamrocząc do siebie z książką w zaciśniętej dłoni. Patrzy w przestrzeń, więc po chwili na kogoś wpada. Chłopak przytrzymuje ją za ramiona chroniąc przed upadkiem. Ta podnosi nieśmiało wzrok na „wybawcę”.

– Przepraszam. Zamyśliłem się – chłopk tłumaczy się niezdarnie odruchowo czochrając przydługie czarne włosy. Oliwkowa cera świetnie współgra z jego ciemnymi oczami podobnymi do gorącej czekolady. – Jestem Nico. Nico di Angelo – przedstawia się.

Dziewczyna uśmiecha się nieśmiało po czym odpowiada.

– Ja też cię przepraszam… Też się zamyśliłam – na twarzy Nica pojawia się szeroki uśmiech.

– Widać mamy coś wspólnego… A jak masz na imię? – pyta cicho. Dziewczyna rumieni się.

– Wybacz… Skleroza. Jestem Irina.

– Irina… Śliczne imię – uśmiecha się ciepło. – Mieszasz tu, czy przejazdem? – pyta po chwili.

– Mieszkam. Mój tata pracuje niedaleko. A ty?

– I to, i to. Mój ojciec mieszka niedaleko, a ja właśnie wracam z wizyty… – tłumaczy zmieszany, a w szarych oczach dziewczyny błyszczy iskierka ciekawości.

– Mieszkasz z matką? – chłopak pochmurnieje. Irina kuli się wiedząc, że nie powinna była tego mówić. – Wybacz… Przepraszam. Nie chciałam cię urazić…

– Moja matka nie żyje. Tak jak siostra. Na świecie jestem zupełnie sam, bo ojciec nie chce mnie znać. Jestem błędem, zagubiony w rzeczywistości, nie powinienem w ogóle się urodzić! – mówi twardo patrząc na dziewczynę. Ta zwiesza głowę.

– Wybacz… Znowu to samo, tyle nieszczęścia wokół mnie, a ja zawsze jestem tą, która je przypomina, bądź wywołuje! – odwraca się i biegnie łykając łzy. Chłopak jej nie zatrzymuje.

***

W czarnej sali, kilka kilometrów poniżej miejsca spotkania tej dwójki, na czarnym tronie siedzi mężczyzna. Myśli nad czymś intensywnie, pocierając brodę i marszcząc czoło. Na oparciu jego tronu siedzą trzy potworzyce czekające na jego rozkazy.

– Pilnujcie Nica – mówi w końcu. – Czuję, że coś złego niedługo się stanie…

Nie zauważył uśmiechu na twarzy jednej z jego służek. Uśmiechu zwiastującego przelaną krew.