Olimpijscy Trybuci w Tunelach pod Hogwartem

Chlup. Chlup. Chlup.

Rytmiczne spadanie kropel z stalaktytów obudziło Hazel. W jaskini było zimno i wilgotno, jedynie słaby blask latarki oświetlał nagie ściany groty. Było tak cicho, że bicie serca dziewczyny powodowało echo. Bum, bum. Bum, bum.

Odwróciła ona głowę w nadziei, że ktoś może tu być. Może Frank albo Percy. Nawet obecność Oktawiana czy tej małpy Ursuli by ją uspokoiło. Ale jak na złość nie było nikogo.

Zdezorientowana, zauważyła na swoim oliwkowym podkoszulku ślady zeschniętej krwi i mleka, które Frank wylał na nią niechcąco dzisiaj rano przy śniadaniu. Zaraz, czy dzisiaj jest dzisiaj? Hazel nie miała przy sobie żadnego zegarka czy jakiegokolwiek urządzenia typu telefon komórkowy, na którym można sprawdzić datę.

Powoli podniosła się z lodowatego dna jaskini i spróbowała wyczuć gdzie jest. Wytężyła swoje wszystkie zmysły i jedyne do czego doszła to to, że znajduje się głęboko pod ziemią i aby wyjść z jaskini należy wybrać jeden z dziesiątek tuneli, które łączyły się właśnie tutaj, w miejscu jej przebywania.

-Dobra Hazel, nie panikuj- powiedziała sama do siebie, próbując wziąć się w garść. -Najpierw zobacz w jakim jesteś stanie, co masz pod ręką i sprawdź, gdzie jesteś.

Z tym pierwszym nie było problemów. Ot, jedno czy dwa zadrapania na ramionach i rozczochrane włosy. Jej całym dobytkiem okazała się dziwna pałka z korkiem na jednym końcu, mała latarka oraz torebka śniadaniowa z ciepłymi jeszcze goframi.

Nie wiedząc co zrobić, Hazel zaczęła przyglądać się swojemu ekwipunkowi. Dziwna tubka idealnie pasowała do dłoni, ale dziewczyna nieskutecznie próbowała odkryć jej zastosowanie. Oglądając to cudo, przeszedł ją dreszcz. Pałeczka przypomniała jej drewienko Franka, od którego zależało jego życie. Na szczęście żaden z końców walcokształtnego dziwa się nie tlił. Lekko uspokojona dziewczyna zamknęła oczy i policzyła w duchu do dziesięciu. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem… nagle martwą ciszę przerwał ciężki tupot. Przerażona trzynastolatka schowała się szybko za wielkim, czarnym głazem i z niepokojem nasłuchiwała kroków. Po kilku chwilach do jaskini napłynęła cała zgraja dziwnych ludzi w czarnych szatach i srebrnych maskach. Na czele stał blady mężczyzna z wężową twarzą, który jako jedyny nie miał zakrytego oblicza. Czerwone oczy zdawały się panować nad każdym żywym stworzeniem w promieniu stu kilometrów.

Czarna masa peleryn łopotała w nerwowej atmosferze. Ci dziwni ludzie kręcili się niespokojnie, spoglądając niepewnie i ze strachem na Wężowatego, który ze złością chodził w tę i we w tę.

-Snow!- wysyczała ludzka żmija. Jeden z czarnych peleryn wyszedł ledwo z tłumu i powoli ściągnął drżącą ręką maskę. Był to mężczyzna po sześćdziesiątce, ale dziwnie wydęte usta całkiem nie pasowały do jego starczych zmarszczek i białych jak śnieg włosów. Bladobłękitne oczy Śmierciożercy spojrzały z przerażeniem na twarz Wężowatego.

Nagle całą jaskinię rozjaśnił zielony błysk i Hazel bała się, że któryś z tych dziwnych ludzi ją zauważy. Kiedy światło przygasło, dziewczyna zobaczyła jak Snow padł martwy u stóp Żmijowego, który z pogardą zerknął na resztę tłumu. Po chwili wysyczał coś do kobiety, która stała najbliżej niego, a ta padła na kolana z uwielbieniem. Ta scena wydawała się Hazel tak dziwna i niepokojąca, że wychyliła się mocniej zza głazu, aby lepiej przyjrzeć się temu widowisku. To był pierwszy błąd jaki popełniła. Widząc wszystko wyraźniej, dziewczyna