Poetycko by Arachne

Ów… twór… dedykuję wszystkim, którzy na pytanie postawione w tytule odpowiedzą przecząco.

Czy tylko ja to widzę?

Miecz ze złamanej wykałaczki

Bezwładny w filcowej dłoni

Kiwa się smętnie tarcza-

-zakrętka od butelki

Znów na pół pęka kruche

Serce ze styropianu

A dusza zawiera swe skargi

W szeleście srebrnego tiulu

I znów zaczyna boleć

Uśmiech wyszyty na twarzy

Czerwoną nitką

Przez Atenę

Znów męczą mnie dziwne myśli

Utkane z czarnej wełny

Znów wata szeleści w głowie

Rwą się nerwy druciane

Kiedy przebiega obok

Origami wymyślne

Olśnione martwym blaskiem

Księżyca z czarnego papieru

I znów zaczynają uwierać

Sznurki przy każdej części ciała

To przez nie muszę robić

Co tylko zechcą

I nagle unoszą się ręce

Niezależnie od mojej woli

Skrzypi tani materiał

Widocznie nadszedł już czas…

I tryska farba czerwona

I wypadają gałgany

I tylko łzy w oczach z guzików

Są jeszcze w tym świecie prawdziwe…

I znów zaczyna mnie irytować

Ta elementarna niewiedza:

Kto tak naprawdę siedzi

Z końcami sznurków w dłoniach…

Do kogo należę?

(Bo raczej nie do samej siebie…)

I po której stronie w tej wojnie

Ja tak właściwie jestem?!