Szczęściarz

Od autorki: Napiszcie mi proszę czy pisać dalej 😉 No i jak wam się podoba prolog. -Rodos

Prolog.

Ośmioletni chłopiec wraz z ojcem wybrali się na dworzec kolejowy. Był to piękny wiosenny dzień, słońce świeciło, ptaszki śpiewały. Wszystko tętniło życiem, wspaniała pogoda wołała wszystkich na wyjście z domów. Oni jednak musieli wrócić do domu i to w tak piękną pogodę. Czas, który spędzili na czekaniu dłużył się w nieskończoność. Ojciec wysoki z ciemnymi oczami przeczesywał swoje rude włosy. Dziecko po nim odziedziczyło kolor włosów, oczy miał niebieskie. Wreszcie ku ich radości przyjechał dawno wyczekiwany pociąg, wsiedli od razu. Chłopczyk pociągnął tatę za spodnie by zwrócić na siebie uwagę.

– Tato, boje się.

– Nie ma czego się bać Dallas, jesteśmy Intelami, a my się nie boimy pociągów.

– Ja wyczuwam coś złego.

Chłopiec wolno wszedł do maszyny i zajął miejsce obok ojca. Droga prowadziła koło lasów i przez miasta, kiedy nagle usłyszeli ogromny huk, wszystkie światła wysiadły i ogień wysadzał każdy kolejny wagon. Ludzie krzyczeli lecz na próżno, chłopiec zamknął oczy. Ogień pochłonął wszystko i wszystkich poza nim. Patrzył jak ogień dostaje się na tory, a z oddali słychać śmigłowce i syreny strażaków. Pomału przedarł się przez resztki pociągu i zatrzymał się przy lesie. Spojrzał na siebie, cały zakurzony ale nic poza tym. Wołał tatę lecz na próżno, nie żył. Mały Dallas rozpłakał się i pobiegł w sam środek lasu.