Won’t give up (4)

To  opowiadanie chciałabym zadedykować:

-Pegazowatej, za to, że to Peggy(vel zacny pączek),

-Delfii, za rozmowy na GG,

-Oviecowi, za to, że podniósł mnie i Delfię na duchu,

-Dla Nemezisxd, za rozmowy o jednorożcach, kiedy była jeszcze BlondMetalkiem,

  I za to, że jesteście zacnymi pączkami(Peg) i innymi dziwnymi przedmiotami(piękne baterflaje)!

Ally.

Impossible.

Abby spojrzała na mnie jak na wariatkę. Cóż, nie wierzyła mi, ale bądź co bądź opowiedziałam jej o bogach olimpijskich, którzy TEORYTYCZNIE nie istnieją. Poprosiła, żebym wytłumaczyła jej wszystko jeszcze raz. Zrobiłam to. Dziewczyna zaczęła w to wszystko wierzyć. To chyba dobrze, prawda? Przyda mi się jakiś przyjaciel-śmiertelnik… Chociaż… kto wie? Ja raczej nie podejrzewałam, że będę heroską. Później zaczęła zadawać pytania.

– A dlaczego tak dziwacznie wyglądasz?- powiedziała, po czym obeszła mnie dookoła- Wiesz, myślę że ta sukienka ładniej by wyglądała w jakimś jasnym odcieniu. A tu czarna jak… jak…, czekaj zaraz coś wymyślę… jak Śmierć!

-Co? Ona jest czarna?! Była biała! Dlaczego jest czarna? Mogę przysiąc, że była biała! I nie jest brudna. Daj mi jakąś białą rzecz.

– Abby, moja najukochańsza przyjaciółko, czy nie zechciałabyś podać mi jakiejś białej rzeczy, PROSZĘ?

-Proszę -westchnęłam i złapałam pomiętą koszulkę, która po założeniu zmieniła kolor na czarny – Chyba mam pomysł. Błogosławieństwo Tanatosa, boga śmierci. Zawsze myślałam, że biały jest kolorem śmierci, no ale… Bóg ma zawsze rację, no nie?

– Raczej tak. A nawet jak jej nie ma, to i tak ją ma- westchnęła po czym dokończyła zaczętą myśl- Musisz się przebrać, bo przecież w tej sukience nie pójdziesz na misję! Ooo, co tam masz w plecaku?

Abbygale zaczęła przeszukiwać mój plecak i podzieliła moje rzeczy na dwie kupki. Potrzebne i te drugie. Do potrzebnych zaliczyła nektar i ambrozję, apteczkę, ważne kosmetyki oraz bieliznę. Jedzenie i  resztę moich ‘paskudnych ubrań’ położyła na drugiej kupce. Głupi pomysł, ale nie miałam nawet zamiaru jej powstrzymywać.

Po wciśnięciu mi kilku dodatkowych rzeczy, zapytała:

-To co robimy?

– Abby! Co my robimy? My nic!- zezłościłam się na nią- Co JA robię! Nie mam pojęcia!- z moich ust wydobywa się garstka przekleństw- Nie wiem…- szepczę i zaczynam łkać.

Smutna dziewczyna usiadła koło mnie i zaczęła mnie pocieszać. Cóż… niewiele to pomogło. Schowałam głowę w dłoniach, a łzy pociekły mi po policzkach.

Muszę wziąć się w garść. Rozsypać się jest sto razy prościej, niż się pozbierać *. Przetarłam oczy, podniosłam się i dzielnie obdarzyłam Abby uśmiechem. Zaczęłam się kręcić po pokoju. Chodziłam z kąta w kąt. Musiałam się uspokoić. Zastanawiałam się co robić. Gdzie zacząć poszukiwania. Jak znajdą mnie inni herosi? Moje rozmyślania przerwała natarczywa brunetka:

-Cash… Da się jakoś sprawdzić, że jest się herosem czy potworem, czy czymś?- powiedziała i podeszła do mnie.

– Chyba nie…- zastanowiłam się nad tym, po czym do głowy przyszedł mi pewien interesujący pomysł- Myślę, że tak. Jest takie ostrze ze spiżu. Ono nie rani zwykłych śmiertelników, ale niszczy potwory. Jeżeli jesteś potworem to cię zniszczę, wiesz o tym?

– Uwierz mi, nie jestem potworem.

-Abbygale, masz mamę i tatę, no nie? Więc to raczej nie możliwe.

-Moja mama, hmm nie jest moją mamą? Jest dla mnie jak matka, ale nie jest moją biologiczną matką-wyszeptała.

– Co? Fajnie, że mi powiedziałaś. Możemy spróbować-wykrztusiłam zezłoszczona.

Zaczęłam szukać miecza, w tym całym bałaganie, który zrobiłyśmy z moją przyjaciółką. Szukałam i nie mogłam go znaleźć. Czyżbym zostawiła go na łące?

– Nie widziałaś może mojego miecza?- zapytałam z lekkim niepokojem- Nie mogę go znaleźć. A to nie będzie dobrze, kiedy zgubię miecz od Zeusa. To będzie bardzo złe, a nawet tragiczne.

-Nie widziałam żadnego miecza, ale widziałam sztylet z twoim imieniem. To się może nada?- powiedziała i wskazała ręką, miejsce pod łóżkiem.

Podeszłam do wskazanego miejsca i podniosłam sztylet. Był to niewątpliwie mój ‘miecz’. Tylko dlaczego się zmienił? Czyżby miał jakąś super moc transformacji?

Zawołałam Abby, chwyciłam ją za rękę i dźgnęłam w koniuszek palca wskazującego. Sztylet przeszedł przez palec, nie robiąc jej krzywdy. Dziewczyna spojrzała na mnie smutnymi oczyma i powiedziała:

– Tak właściwie, to wiedziałam, że to niemożliwe-wyszeptała i po chwili wyszczerzyła się- Co nie zmienia faktu, że idę z tobą-pstryknęła mnie w nos- Chodź, przewietrzymy się, chcę polatać na pegazie.

-To chodźmy. Może świeże powietrze pomoże mi się zrelaksować i coś wymyślić.

Poszłyśmy do stajni, nakarmiłyśmy i wyczyściłyśmy Res’a i wybrałyśmy się na krótki lot. Abby siedziała z przodu i kierowała siwkiem, a ja oparłam się o jego skrzydła i zaczęłam rozmyślać.

Tysiące pytań latało po mojej głowie, a ja nie znałam odpowiedzi na żadne.

Nagle przeniosłam się w zupełnie inne miejsce. Byłam na łące. Na tej, na której otrzymałam błogosławieństwo Tanatosa.  Był tam Josh, Isobel, Chris i Lizzie. Mój brat tłumaczył coś córce Hadesa, a Chris chyba przeżywał załamanie nerwowe. Tylko ja jestem tak silna psychicznie, żeby się nie załamać!

Niespodziewanie usłyszałam jakiś głos w mojej głowie. Głos mojego brata.

‘ Ej, Cash. Może byś przestała mnie wkurzać, tylko dała sobie pomóc? Bo wiesz… Jesteś moją siostrą. A i masz jedno ważne zadanie: Nie daj się zabić. Połączenie empatyczne rządzi się swoimi prawami. Kocham cię.’

Koniec przekazu. Kiedy otrząsnęłam się z szoku, zobaczyłam jak ciemnowłosa dziewczyna patrzy na mnie z niepokojem. I jednocześnie kieruje pegazem. Abby to jednak jest epicka.

-Ląduj -poleciłam, a dziewczyna posłusznie spełniła moją prośbę.

-Co my tu robimy? Cash? Cashmere, kurde, odezwij się!- śmiertelniczka zaczęła mną potrząsać, a ja nie mogłam się ruszyć, nie mogłam mówić.

Wtedy straciłam przytomność.

Kiedy się ocknęłam, zobaczyłam Abbygale gadającą z jakimś chłopakiem. Tłumaczyła mu coś zawzięcie. Chyba się kłócili, nie zauważyli, że się zbudziłam.

– Nie będziesz jej ruszał dopóki się nie obudzi!- Abby zaczęła krzyczeć.- Rozumiesz mnie?!?

Chłopak przytaknął i spojrzał na mnie. Zorientował się, że się zbudziłam.

-Muszę cię opatrzyć. Noga znowu ci krwawi. A twoja przyjaciółka-spojrzał wymownie na dziewczynę- nie pozwoliła mi na to wcześniej. I kazała mi zapytać, czy pozwolisz mi to zrobić.

-Chyba nie mam wyboru. Ale kim ty jesteś? Jakoś nie przypominam sobie naszego spotkania-spojrzałam na chłopaka nieufnie.

Był rozbawiony, chyba przez moją nieufność. Dopiero teraz przyjrzałam mu się dokładnie. Najpierw zwróciłam uwagę na jego wzrost. Miał ponad 1, 80 m wzrostu! Był nieźle zbudowany. Szczupły i wysportowany.  Czarne włosy spadały mu na oczy przykrywając  ładne niebiesko-fioletowe oczy.  Nos był proporcjonalny do jego twarzy. Kształtne usta wyginały się w uśmiechu odsłaniając idealnie białe zęby. Miał założoną czerwoną koszulę w kratkę, a spod niej wystawał biały t-shirt z napisem: Keep calm and kill monsters. Okej…  A no i bym zapomniała, na nosie miał czarne proste oprawki. (NIE!!!!BEZ OKULARÓW!!!!!)

Chłopak wyjął ze swojej torby (przp. aut. Tak, torby, bo co ?!) bandaże i coś, co wyglądało na wodę utlenioną. Tak właściwie to nie tylko wyglądało jak woda utleniona, ale nią było! Podszedł do mnie i zaczął obmywać moją nogę. Piekło jak cholera.

– Nazywam się Hugo. Miałem- zamyślił się- spotkanie z Herą. Ona wytłumaczyła mi kim jestem. Bo ja jestem tak jakby synem Hery w ½.

-Ale Hera nie ma dzieci-powiedziałam- Uważałam na lekcjach, to jest niemożliwe!- wykrzyknęłam- Czemu to tak piecze?!

Poczułam taki ból, jakiego nigdy nie czułam. Wszystkie te bakterie właśnie znikają, lub w każdym razie powinny.

– Ale jednak zobacz, stoję tu! No dobra, wytłumaczę ci to, okej?- pokiwałam głową- Zacznijmy od tego, że moi rodzice nie mogli mieć dzieci. Rozumiesz?- ponownie skinęłam- Ale chcieli mieć dzieci, to też rozumiesz? A oni się strasznie kochali i ogólnie byli ‘przykładnym’( przyp. Aut. nie wiem czy to dobre słowo) małżeństwem. A Hera jest boginią od tego. Więc gdy zobaczyła moich rodziców, postanowiła złożyć im coś w rodzaju daru. I tym darem jestem ja. I jestem herosem w 1/2. Hera sprowadziła mnie tutaj.  Mówiła, że Iris to jej przyjaciółka.

– Okej… Fajnie.-zamyśliłam się- Masz mi pomóc?

-Na to wychodzi.- odpowiedział mi zirytowany.

Aha. No to super. Właśnie poznałam jedynego syna Hery. Czy zrobiło to na mnie wrażenie? Nie. Pewnie gdybym dłużej wiedziała o świecie, w którym żyją bogowie greccy, prawdopodobnie zadziwiłoby mnie to. Bardzo. A tak? Ot, żyje i już. I ma mi pomóc. Każdy człowiek ma swoje przeznaczenie.

-Nie bulwersuj się tak! To nie moja wina, że tutaj jesteś. Też cię tutaj nie zapraszałam.- odszczekałam mu się.

-Pewnie! Dużo lepiej byłoby oberwać od Hery, prawda? Ale jak już wspominałem, nie miałem wyboru. Przymknąłem na chwilę oczy i znalazłem się tutaj. Puff. Dokładnie tam wylądowałem.-wskazał ręką jakieś krzaki oddalone o jakieś 20 m.- I beze mnie sobie nie poradzicie. Wiem dokąd mamy iść.

Mam nadzieję, że Wam się podobało, choć ta część była wyjątkowo nudna.