Wyjątkowa (Prolog)

Witajcie!
To moje pierwsze opowiadanie, choć przygodę w Obozie Herosów rozpoczęłam już dawno temu. Jednak dopiero teraz postanowiłam podzielić się z Wami swoją twórczością i wysłuchać obiektywnych (oby) opinii. Mam nadzieję, że Was nie zanudzę.
Zapraszam do lektury!

Prolog
Każdy pisze własną historię. Niektórzy bólem, strachem, nienawiścią, inni miłością, szczęściem, czy dobrocią. Nasza historia… To, co po nas zostanie, to, co będzie zapamiętane. Moim marzeniem zawsze było, aby nie zniknąć w tłumie, nie zlać się z tłem, nie być jedną z wielu, bezimienną. Głupia. Kiedy moje marzenie się spełniło zrozumiałam, że nic nie jest adekwatne do moich oczekiwań. Wyjątkowość była jednocześnie dumą i zaszczytem, jak i piętnem, przekleństwem, karą. Nie rozumiałam ich. Skazywali miliony istnień na śmierć, w imię czego? Przyjemności płynącej ze zdobywania serc śmiertelników? Czy tej dumy, kiedy widzą jaki ich ‘dzieła’ walczą niczym bohaterowie? A może mieliśmy zapewniać im rozrywkę? A potem zobaczyłam w nich uczucia. Troskę Ateny o swoją córkę, dumę w oczach Posejdona, kiedy mówiono o Percym Jacksonie, Afrodytę pomagającą Piper zrealizować marzenia… Zrozumiałam ich i dzięki temu zrozumiałam sens własnego istnienia. Dzięki książkom poznałam swój świat, który dziwnym zrządzeniem losu do tej pory był przede mną ukryty. Ale czułam się jak obserwator. Do czasu.
**********
Był mokry, grudniowy poranek. Porywisty, zimny wiatr smagał mi twarz. Brnęłam dalej, tocząc  nierówną walkę z żywiołem, który targał moje długie, kasztanowe włosy, szczypał w oczy i utrudniał wędrówkę ulicami Londynu. Ubrana w nową turkusową sukienkę, okryta jedynie cienkim płaszczykiem zmierzałam do Domu Starców Pani Caring, do jedynej osoby, która mi pozostała – do mojej babci. Ostry podmuch wiatru zerwał mi czapkę i rzucił ją na chodnik. Zaklęłam w duchu otrzepując nieszczęsne okrycie głowy. Wtedy coś przykuło moją uwagę. Stałam przed świątecznie ozdobioną witryną księgarni popularnego wydawnictwa. Plastikowe imitacje choinek raziły swoją sztucznością, a odziane w czerwone kubraczki małe mikołaje uśmiechały się do mnie krzywo. Wielkie, kolorowe hasło zachęcało do przeczytania serii książek niejakiego Ricka Riordana. Usłyszałam w głowie głosy moich koleżanek: „Musisz to przeczytać, Carmen.”; „Genialna książka! Jeśli chcesz, to ci pożyczę.”; „Nie gadaj? Nie znasz ‘Percy’ego Jacksona’? Przecież to bestseller!”. Na moją twarz wypłyną delikatny uśmiech. Z moim ADHD ciężko było skupić się dłużej na czymkolwiek, a dysleksja dodatkowo przeszkadzała w czytaniu książek.
‘Przekonamy się, czy dasz sobie ze mną radę.’ – pomyślałam przekraczając próg księgarni.
**********
Wieczorem leżałam w łóżku wspominając wizytę u babci i to, jak zaczepiła mnie jedna z pielęgniarek.
„Twoja babcia traci siły, kochanie. Mamy nadzieję, że to tylko przejściowe osłabienie, ale uważamy, że powinnaś wiedzieć” – powiedziała do mnie poważnie. Zaraz potem na jej twarzy z powrotem zagościł tak dobrze mi znany, entuzjastyczny uśmiech, ale jej słowa zasiały w moim sercu ziarno strachu. Obawę przed najgorszym. Wspomnienia przeniosły mnie do dni, kiedy babcia była chora na raka. Mam naprawdę wyśmienitą pamięć- mimo iż było to tyle lat temu, wszystko pamiętałam z najdrobniejszymi szczegółami. Szybko odgoniłam od siebie takie myśli rozpaczliwie szukając czegoś, co zastąpi ich miejsce.
‘Przecież kupiłam dzisiaj nową książkę.’ – przypomniało mi się. „Zobaczymy, czy nie zmarnowałam pieniędzy”
Ostrzeżenie na pierwszej stronie coś we mnie poruszyło, ale nie przejęłam się tym zbytnio. Podobał mi się ten dreszczyk emocji towarzyszący dobrej lekturze. Chłonęłam historię czarnowłosego chłopaka, nie mogąc się oderwać od opowieści. Przeżywałam zapierające dech w piersiach przygody razem z bohaterami, ze zdziwieniem dopasowując niektóre zdarzenia opisane w książce do sytuacji, o których z rozbrajającym uśmiechem mówiła prezenterka telewizyjna parę lat temu. Z nieskrywaną przyjemnością zanurzałam się w świecie mitów i starożytnych bogów nie zdając sobie sprawy, że nie będzie już dla mnie odwrotu.