Niezwykła moc (5)

Chciałam przeprosić za pomyłkę w poprzednim rozdziale pomyliłam imię Jake z Jessiem. Poprawne imię to Jake. Niestety miałam zaprzątniętą głowę wieloma amerykańskimi imionami i sama się pogubiłam. Jeszcze raz przepraszam.

„Nie ma to jak wielkie wejście”

Z każdym słowem Chejrona czułam się coraz bardziej skołowana. To było takie niedorzeczne. Jak greccy bogowie mogą istnieć? To jest niemożliwe. Spojrzałam na Jake’a, a potem na Jessice. Żadne z nich nie wyglądało jakby miało zaraz wybuchnąć śmiechem i poinformować mnie, że to głupi żart.

Westchnęłam. Po chwili zorientowałam się, że Chejron skończył mówić.

-Ty naprawdę nie żartujesz?- spytałam mając nadzieję, że jednak, jednak….

-To wszystko to prawda Vanesso- odezwał się centaur, a ja jęknęłam. Nie kłamał.

Nagle do pomieszczenia wbiegł chłopak na oko osiemnastoletni. Wyglądał jakby przed chwilą co wyczołgał się spod pędzącego auta.

-Chejronie bogowie wszyscy, oni, teraz, tu, to nie możliwe, co tu robią, chcą z tobą rozmawiać- chłopak jąkał się i osobiście nic nie zrozumiałam z tej plątaniny słów. Za to Chejron najwidoczniej był dużo inteligentniejszy ode mnie, bo szybko podszedł do chłopaka i odezwał się:

-Usiądź tu i poczekaj ze swoim rodzeństwem na mnie. -po chwili zwrócił się do mnie- Tak na marginesie Vanesso uważaj na Apollina to podrywacz i nie ważne, że…- nie dokończył tylko szybko wyszedł z pomieszczenia.

-Mike usiądź na tyłku- odezwał się spokojnie Jake. Koleś usiadł na fotelu i spojrzał na mnie zaciekawiony.Przyglądał mi się tak długo, że wreszcie mnie to zirytowało:

-Czy mógłbyś patrzeć się gdzie indziej?- chłopak uśmiechnął się delikatnie. Po chwili szepnął:

-A jednak Nico miał rację. Chociaż raz ten psychol rozmawiał z osobą, która ma coś ważnego do przekazania. Helena Trojańska jest wściekła. Ona najpiękniejsza z pięknych została odsunięta na bok. Czternaście lat. Czternaście lat temu światło piękna Heleny wygasło. Narodziła się dziewczyna równie piękna co mądra. Równie silna co utalentowana.

Niezła legenda się wokół tej dziewczyny narodziła.

-Słucham o czym ty mówisz?- on mówił do mnie??

-To ty nie wiesz? Czternaście lat temu w dzień narodzin pewnej dziewczyny nowa przepowiednia została przekazana. Co najdziwniejsze była krótka i w ogóle się nie rymowała. My jesteśmy przyzwyczajeni do wierszyków. Słuchaj uważnie:

Gdy świat bogów kłótnia ogarnie

Ona na czele pokoju stanie

Równie piękna co mądra

Równie silna co utalentowana

Jej moc zniszczyć Olimp potrafi

Lecz w niej nadzieja Niebian.

W jej niewiedzy, jej wadach

Światło ostatnie

w ciemnościach zalśni.

Chłopak skończył mówić, a ja znów nic nie rozumiałam.

-Wytłumacz mi to inaczej- poprosiłam

-Nico- syn Hadesa powiedział mi dzisiaj, że rozmawiał z Heleną Trojańską. Powiedziała mu, że jest wściekła bo na obóz właśnie dzisiaj ma przybyć dziewczyna, która przyćmi jej blask.

Może to ty?- wybuchłam śmiechem.

-Wybacz, ale ty chyba żartujesz.- odezwałam się patrząc na chłopaka.

-Jesteś taka pewna?- spytał Jake. Pokiwałam głową. Jessica wstała i odezwała się:

-Jake nie strasz jej.

-Ja po prostu mówię jej prawdę- odpowiedział siostrze Jake i spojrzał na mnie. Uśmiechnął się delikatnie i dodał- Jeśli to ty jesteś tą dziewczyną z przepowiedni to jesteś niebezpieczna. Można to łatwo sprawdzić- on ma dziwne zmiany nastroju. Przed chwilą był zły.

-Jak?- spytałam, bo byłam bardzo ciekawa.

-Sprawdzimy ile czasu zajmie ci opanowanie szermierki- to było dziwne co ma do tego szermierka?

-No dobra zobaczmy czy moje domysły są dobre- odezwała się Jessica- ale najpierw oporowadzimy cię po obozie.

-Ale Chejron powiedział…- zaczęłam, ale nie skończyłam, bo Jake odezwał się:

-Pomyśl tak. Chejron zaproponował by tu zostać. Mówił do Mike’a nas to nie dotyczy. Po drugie my będziemy pilnować by Mike’owi nic się nie stało – wstał i ruszył w stronę drzwi. Ja, Jessica i Mike poszliśmy za nim. Wyszliśmy ze „szpitala” jak mnie poinformowała Jessica i ruszyliśmy na zwiedzanie Obozu.