Głupia (3)

Lucky
Dziewczyna podniosła leżący luzem na piasku kamyk i rzuciła go płasko. Trzy, cztery, pięć , sześć razy odbił się od płaskiej jak stół powierzchni oceanu, nim w nim zniknął.
– Cóż za mistrzyni kaczek….- stojący za nią mężczyzna uśmiechnął się lekko. Ona spuściła wzrok.
– Pod wodom nie da się ich puszczać.- wyszeptała.
– Kochanie…. kochanie… Dlaczego ty mnie nie słuchasz? Złamałem regułę…
– Złamaliśmy regułę.- poprawiła go dziewczyna kładąc nacisk na pierwszy wyraz.
– A więc dobrze… złamaliśmy regułę… myślisz, że moi bracia puszczą to płazem? Ze mną będziesz bezpieczna. Ty i …
Kobieta obróciła się i z uśmiechem położyła mu palec na ustach.
– Cii…. – zamruczała czule.- Cicho… Kocham morze. Ale nie należę do niego. Nawet jeśli należę do ciebie. – spuściła wzrok, zawstydzona swoimi słowami.
– Ale posłuchaj mnie. Niczego nie będzie wam brakowało. Niczego Shelly… Niczego. Zbuduję ci pałac z pereł, złota i bursztynów…
– I cóż mi z tego, skoro nie mogę oddychać pod wodą?
– A więc wstrzymam wodę wokół ciebie… Wszystko zrobię, tylko chodź ze mną…
– Jakbyś nie wiedział, że nie mogę. Nie chcę tego dla niego.
-Ale tam będzie bezpieczny. A tu… Tutaj wszystko się może zdarzyć.
Kobieta obróciła się i stanęła po kostki w lodowatym oceanie.
– Ja nie mogę odejść. A ty nie możesz zostać.
– Więc chcesz, żebym was zostawił?
To były okrutne słowa i oboje o tym wiedzieli. Ona spuściła głowę, a po policzkach pociekły jej łzy. On ją przepraszał, ale ona znów go uciszyła.
– Nie chcę… nie mogę znieść myśli, że nas zostawisz. Ale musisz. I tak ma być, wiesz? Niezależnie od tego, jak ja się czuję…. Niezależnie ode mnie…. Tu nie chodzi o mnie, ani nawet o ciebie. Ani o Amfitrę. Ani nawet o twoich braci, czy rodzinę. Tu zawsze chodzi o coś większego. To chodzi o niego. Tak po prostu ma być, a ja…
A tym razem to on przyciągnął ją do siebie i pocałował: długo, słodko, czule.
– Jesteś królową wśród ludzi. Nie wiem, czemu to na najlepszych, spada największy krzyż. To niesprawiedliwe.
Ona zaczerwieniła się
– Co na mnie spada? Dostałam w życiu tak wiele dobrego… i tak wiele jeszcze dostanę… Jestem szczęściarą . A jak mi będzie ciężko… to przyjadę tu. Albo po prostu popłaczę sobie.- palcem zebrała z policzka łzę i wsunęła go sobie do ust.- Widzisz? Łzy są słone. Nawet w nich będę miała coś z ciebie. Po za tym… was, bogów, nigdy tak naprawdę nie da się pozbyć.
Jesteście zapominalscy, ale też beznadziejnie uparci.

O tak, byli uparci.
– Przepraszam!- wpadła na jakiegoś faceta (o co nie było trudno tym tłumie) i uśmiechnęła się przepraszająco. Odwróciła się i chciała odejść, ale on złapał ją za łokieć.
– Przepraszam. Chyba coś pani upadło.- w dłoni trzymał wisiorek. Złotą rybkę z niebieskimi oczkami i łuskami z bursztynu. Jak żyła, nie widziała nic równie uroczego. I kosztownego.
– Przykro mi, ale niestety, to nie ja jestem właścicielką tego…- urwała, poszukując właściwego określenia.- … tego małego arcydzieła.
Spojrzał na nią, a ona zauważyła, że ma oczy w tym samym odcieniu, co morze dzisiaj- stalowego błękitu. Był wysoki, miał zmarszczki od uśmiechów, czarne włosy i ciemną opaleniznę. I wpatrywał się w nią jak oczarowany.
– Czy jest pani pewna, że on nie należy do pani?- Ona zauważyła jak miło i ciepło brzmi jego głos.
– Jak już mówiłam, niestety. Trochę szczęścia zawsze się przyda, a zwłaszcza w tak uroczym talizmanie.
On wyglądał, jakby się nad czymś głęboko zamyślił.
– W takim razie…. Myślę, że moglibyśmy omówić kwestię szczęścia. Ta złota rybka chyba naprawdę je przynosi.
– Tak?
Spojrzał jej w oczy- głęboko, badawczo. Nawet jego oczy lśniły radością.
– Tak. Tak, z całą pewnością.
Ona poczuła, że oblewa się rumieńcem. Nikt na nią nigdy tak nie patrzył.
– W takim razie… chyba trochę tego szczęścia udzieliło się i mi…. Mam na imię Sally. – powiedziała cicho.
– Posejdon.
– Jak ten grecki bóg mórz i oceanów?
– Dokładnie tak.

Głupia. Głupia, głupia , głupia. Ale jaka szczęśliwa.