Dýskoli̱ apófasi̱

– Opisz mnie – poprosił.

 – Dobrze- zgodziłam się. 

Szliśmy jeszcze przez chwilę, a potem zaczęłam mówić:                                                                                     

– Szedł obok mnie. Było cicho. Było tak cicho, że słyszałam jego oddech. Był spokojny, pozbawiony jakiegokolwiek lęku. Nawet lęku przed śmiercią. Bo to on emanował śmiercią. Jego oczy iskrzyły się ogniem, a jego oliwkowa skóra (bledsza niż zwykle) lśniła w świetle księżyca. Gęste czarne włosy otulały jego ładną twarz. Prosty nos, kształtne usta, a nawet pieprzyk na prawym policzku sprawiały, że wyglądał jak król. Wyglądał idealnie. Cudownie. Kocham go…- pocałował mnie. Staliśmy jeszcze chwilę aż w końcu się odezwał.

 – Wiesz, że to nasz ostatni pocałunek.

 – Nie, nie, nieeee…- popłakałam się. Wiedziałam, że to koniec, ale tego nie chciałam. On już wybrał chciał, żebym  żyła wiecznie, a mógł mieć moja duszę. Za to jeszcze bardziej go kochałam.-  Ja tego nie chcę!

                                                                                                                                                                                  – Ale musisz. Ja tego chcę. Dla ciebie, dla mnie, dla nas.- powiedział spokojnie przytulając mnie.

– W takim razie powiedz, że mnie nie kochasz. Powiedz, że mnie nie kochasz. Wtedy się zgodzę. Powiedz, że mnie nie kochasz. No powiedz!!- krzyczałam połykając łzy.

Popatrzył mi w oczy. W jego oczach też były łzy i ból i smutek.

 – Nie…nie…nie potrzebuję cię i chcę żebyś to zrobiła.- to nie była prawda, ale powiedział mi to prosto w oczy. Kochałam go, a on chciał żebym to uczyniła  więc  to zrobię.

 – Dobrze. Pocałuj mnie ostatni raz, proszę…

                                                                                                                                                                                Pocałował mnie i zniknął, a ja ruszyłam na Empire State Building, na Olimp. Zdecydowałam. 

Od autorki: Zainteresowani? Czekam na opinie.