Lady of Shadow (Prolog)

„Zrobiłeś buntowniczkę z ostrożnej córki lekkomyślnego człowieka”~ Taylor Swift „Mine”

PERCY:

Stałem na straży flagi. Był sam środek Bit wy o Sztandar.

Nagle coś zeskoczyło z drzewa za moimi plecami. Doskonale wiedziałem kto to był. Odwróciłem się robiąc jednocześnie kilka kroków w tył, aby jak najszybciej znaleźć się w wodzie. Miałem rację. Przede mną stała dziewczyna o brązowych włosach i szarych oczach- moja najlepsza przyjaciółka, która jest jednocześnie moim największym wrogiem- inteligentna i piękna Annabeth Chase, córka ATENY. I tu właśnie pojawia się problem. Mój ojciec i mama Annabeth nie cierpią się. I to od jakichś pięciu tysięcy lat. Proszę ile czasu można trzymać  urazę.

– I co wierzysz, że wygrasz?- zapytała. Na jej twarzy gościł szyderczy uśmieszek.

– Tak.

Dziewczyna zaśmiała się i wycelowała we mnie swój miecz.

-A ja nie.

Podeszła do mnie  i spojrzała mi w oczy.

-Mogę cię przekonać?- zapytałem

-Spróbuj.

Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem.

-Co to ma znaczyć?!!!!

Usłyszałem, że ktoś krzyczy. Powoli odsunąłem się od Annabeth i otworzyłem oczy choć cały czas trzymałem ją w ramionach. Przed nami stała Atena i mój ojciec.

ANNABETH :

Percy trzymał mnie w ramionach i patrzył na moją matkę z wybałuszonymi oczami. Odsunęłam się od niego i uwolniłam z jego uścisku… choć nie miałam na to najmniejszej ochoty.

-Ja.. przepraszam… ja…- Percy zaczął się jąkać.

Atena spojrzała na niego z uśmiechem wyższości.

-To koniec. Jeśli jeszcze kiedyś zobaczę cię z moją córką to…- spojrzała na Annabeth. I zauważyła jej brązowe włosy.- Jak mogłaś przefarbować

-Nie! Nie możesz mi rozkazywać!- krzyknęłam i podeszłam do matki. – Nie możesz!

Percy patrzył na mnie z przerażeniem, ale nic mnie nie obchodziło. Mój gniew rósł.

NAGLE NA SZCZYCIE WZGÓRZ HEROSÓW USŁYSZAŁAM PRZERAŻAJĄCY  RYK…

***

ANNABETH:

Pobiegliśmy w górę wzgórza. Gdy dobiegliśmy na szczyt wzgórz zobaczyliśmy Minotaura. Moja mam już zamierzała atakować, gdy nagle na jego głowie pojawiła się dziewczyna. Wbiła mu sztylet w głowę  i zeskoczyła z Minotaura dokładnie gdy znikał.

Gdy wylądowała stanęliśmy z nią twarzą w twarz. Percy’emu wychodziły gałki z oczu. Wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Miała ciemnoszare oczy i  kruczo czarne włosy. Była wysoka. Nosiła ciemnoszarą bluzkę opadającą na jedno ramię, ciemne jeansy  i czarne trampki. W uszach miała duże szerokie kolczyki koła, na ręku zegarek ze słońcem, a na szyi  naszyjnik zrobiony z dwóch  księżyców w nowiu.

Posejdon chrząknął. Spojrzał na jej ramię. I odezwał się- po raz pierwszy odkąd się pojawił.

– Czy Minotaur cię nie zadrapał?

Dziewczyna schowała rękę.

-Tak. Ale nic mi nie jest – odpowiedziała ostro.

Jej oczy błysnęły i przez chwilę miałam wrażenie, że zmieniły kolor na kolor księżyca…

– Jestem Selene- zwróciła się do nas dziewczyna.- Córka Persefony…

CDN…