Lucy (3)

Miałem dość. Minotaur odebrał mi parę lat temu matkę chwilę temu Lucy, a teraz Annabeth.

Rzuciłem się na potwora. Ciąłem. Odparował. Wbiłem miecz w jego tors i psss potwór rozpłynął się w piasek.

Uklęknąłem obok Nicka, chłopak leżał na ziemi brocząc krwią.

– Percy… – wycharczał. – To przez Hadesa… cię zabić, Annabeth przysięgła… a on cię nie zabi…ł, że będzie mnie pilnować ale…

– Nico musisz odpocząć, bredzisz. – powiedziałem

– NIE! Nic mi nie jest, mówię prawdę! Percy musisz mi wierzyć! – to mówiąc złapał mnie zdrową ręką za ramię i zaczął mną potrząsać. Z ust ciekła mu krew.

Chejron przygalopował i złapał mdlejącego chłopaka i pognał do Wielkiego Domu.

Uklęknąłem na ziemi.

– Percy – usłyszałem głos – tak mi przykro, z powodu twojego dziecka i Annabeth. – to był głos Rachel.

– Przykro ci!? Czy ty wiesz co to dla mnie znaczy!? Straciłem je na zawsze już nigdy ich nie zobaczę! Już nigdy nie dotknę włosów Annabeth! Już nigdy nie spojrzę w oczy swojego dziecka! A wiesz jakie ona miała oczy!? Jak MOJE!!

Z każdym słowem łzy napływały mi do oczu, w końcu nie wytrzymałem i łzy polały się.

Pobiegłem do domku. Chwilę potem usłyszałem pukanie do drzwi i do środka wszedł Chejron.

– Nico chce z tobą porozmawiać. – powiedział.

Wstałem i bez słowa poszedłem do Wielkiego Domu.

Nico leżał na łóżku, dzięki ambrozji ramię zrosło się.

– Percy posłuchaj mnie Hades chciał cię zabić bo uciekłeś z jego pałacu, Annabeth na Olimpie usłyszała jak Hades mamrotał o tym do siebie i obiecała mu, że będzie mnie strzec w zamian za to on miał cię nie skrzywdzić i teraz najwyraźniej zrobił jej próbę, której nie zdała.

– Nico pomóż mi ją odnaleźć. Proszę!

-Percy to niebezpieczne…

– Wiem! Ale ja ją kocham! Słyszysz kocham ją! A ty musisz mi pomóc! Musisz!

– Dobrze…Ale…

-Jutro o świcie wyruszamy.