Percy Jackson i Tajemnica Heroski

Minął rok od pokonania Kronosa i w Obozie stało już duuużo nowych domków. Domek Hadesa, w którym miał zamieszkać Nico został już ukończony i muszę przyznać – jest imponujący. Na razie Nico mieszka w nim sam, ale Hades często przysyła z zaświatów Biancę. W ogóle Hades strasznie się zmienił. Ale wróćmy do konkretów. Mieliście kiedyś wrażenie, że jakaś osoba jest INNA? Nie wiecie w jaki sposób, ale macie przeczucie? Ja akurat mam takie uczucie. Do Obozu wrócił jakiś satyr prowadząc ze sobą nową obozowiczkę. I właśnie wtedy to poczułem! I myślę sobie: „Ona jest INNA!”. A więc szybko poszedłem do domku Ateny, a że Annabeth chwilowo nie było, to zakosiłem jej bejsbolówkę. Założyłem ją i pobiegłem w stronę Wielkiego Domu. Stanąłem przy oknie. Niestety nic nie było słychać, więc zdjąłem niewidkę i wszedłem niby od niechcenia do Domu.
– O! Percy! – ucieszył się Chejron. – Pokażesz Marii nasz obóz?
– Dobrze. A jest określona czy nieokreślona?
– Nieokreślona. Pokarz jej domek Hermesa. – od niedawna przestaliśmy nazywać domki numerami.
– Ok. – uśmiechnąłem się do Marii i pokazałem jej znak, mówiący żeby poszła za mną.
Tak też zrobiła. Kiedy wyszliśmy z Wielkiego Domu, dziewczyna wydawała się podenerwowana i ciągle zerkała w moją stronę zawstydzona.
– Ile masz lat…. Mario? – to imię tak głupio brzmiało, że nawet nie wiedziałem jak je wypowiedzieć bez śmiechu.
– 14… I proszę, nie mów do mnie Mario. – widać nie podobało się jej ono.
– A jak mam do ciebie mówić?
– Lubię zmieniać imię Maria na Mia lub Mi. – oświadczyła.
– Aha. – uśmiechnąłem się. – Nie podejrzewasz kto jest twoim boskim rodzicem?
– Nie. – dziewczyna zdenerwowana pokręciła głową.
Nie przestało mnie nękać uczucie, że ona jest jakaś INNA. Przyjrzałem jej się dokładnie. Ciemne brązowe włosy i zielone oczy. Miała pełne, różowe usta i była dość blada. Była ładna i wyglądała jak jakaś gwiazda filmowa, ale w jej oczach widać było tą tajemniczość.
– Może chcesz najpierw, żebym cię nauczył troszkę walczyć? – spytałem.
– Spoko. Ale muszę cię ostrzec, że nic nie umiem. – zaśmiała się pokazując równe, śnieżnobiałe zęby.
– Też tak mówiłem. – wzruszyłem ramionami.
Ruszyliśmy w stronę areny. Opowiadałem właśnie Mi o Obozie i bogach, kiedy usłyszałem za sobą wkurzony głos.
– Glonomóżdźku! Zarąbałeś mi czapkę! – to był głos Annabeth.
– Aaa…. Zapomniałem. – wyjąłem z kieszeni pomiętą bejsbolówkę i podałem ją dziewczynie.
– Zapomniałeś?! Nie uzyskałeś nawet zgody, żeby ją pożyczyć. – wrzeszczała.
Po pół godzinnym wykładzie pt. „Nie wolno kraść” na poziomie przedszkolaków, Annabeth odeszła obrażona. Nigdy nie zrozumiem dziewczyn. Mia patrzyła na mnie zdziwiona.
– Wziąłem jej czapkę-niewidkę. – powiedziałem.
– Aha. – wzruszyła ramionami.
Resztę drogi, czyli kilka kroków przeszliśmy w ciszy. Kiedy w końcu doszliśmy do areny wyjąłem Orkana i podałem jakiś miecz Mi. Nie jestem dobrym nauczycielem, więc po prostu na nią natarłem. Była zdezorientowana. Już prawie wytrąciłem jej miecz z dłoni, kiedy jakaś niewidzialna siła sprawiła, że miecz wypadł mi z ręki. I tak za każdym razem – prawie pokonywałem Mię, a miecz wypadał mi z ręki.
– Jesteś jakaś Inna. – powiedziałem, kiedy już daliśmy sobie spokój z walką.
– E tam. Wydaje ci się. Może masz pecha? – spytała.
– Nie. Od rana mam dość dużego farta. – uśmiechnąłem się.
W pewnej chwili myślałem, że mi coś powie, ale ona najwidoczniej zrezygnowała. A ponieważ straciliśmy trochę czasu pospiesznie pokazałem jej obóz i jej domek.
– To Travis i Connor Hood’owie. – przedstawiłem ją. – Są drużynowymi domku Hermesa.
– Cześć. – dziewczyna pomachała im ręką zawstydzona.
– Witaj w naszym domku. Mamy wielką nadzieję, że jesteś naszą siostrą, bo wtedy będzie to oznaczało, że będziesz nam pomagać kraść i robić kawały. – mówił Travis.
– Bo tylko dzieci naszego taty mają taki dar, że każda kradzież się im udaje, a kawały robimy dla przyjemności – ciągnął Connor.
– Ale póki jesteś nieokreślona, będziesz naszym gościem. – Travis się uśmiechnął.
– Nie odpowiadamy za złamania, zwichnięcia, kalectwo, spalone brwi, ogolone w nocy włosy, ośmieszenie publiczne, załamania nerwowe i psychiczne, choroby, poparzenia, utratę życia i inne dolegliwości spowodowane spotkaniem z nami lub mieszkaniem w domku Hermesa. Miłego pobytu. – wyrecytował Connor, a ja miałem wielką ochotę go udusić.
– Nie bierz tego na serio. – powiedziałem zakłopotany. – Oni sobie tak żartują…
– No coś ty. – powiedzieli równo.
Posłałem im zabójcze spojrzenie, więc odeszli.
– Niestety muszę zostać w domku Hermesa. – westchnęła.
– Mi się naprawdę wydaje, że ty jesteś inna. – wyznałem.
– Ale nie jestem. – uśmiechnęła się.
Po chwili opuściła mnie i weszła do domku. Może mi się wydawało, ale drzwi zamknęły się za nią same.
– Dziwne – mruknąłem. – E tam! Wydawało mi się! – machnąłem ręką i odszedłem.
Wróciłem do domku Posejdona i usiadłem na łóżku.
– Dziwne. – powtórzyłem. – Ona na pewno jest inna.
Do domku ktoś zapukał.
– Proszę. – rzuciłem, bo nie chciało mi się wstawać.
– Percy – do domku weszła Annabeth. -Eeee… No… – wydukała, a ja myślałem, że chce się pogodzić.
– Wysłów się.
– Twoja matka…. Ona…
– Co z nią? – potrząsnąłem dziewczyną.
– Percy… Tylko się nie wściekaj… Ona jest przy sośnie i… chce ci coś powiedzieć. – wydukała.
Nie słuchałem jej. Wybiegłem z domku i pobiegłem w stronę sosny Thalii. Pod sosną siedziała moja mama. Uśmiechała się do mnie. Pomachała mi.
– Co się stało? – powiedziałem.
Byłem już koło niej. Dopiero teraz zobaczyłem, że jest czymś zmartwiona. Niby się uśmiechała, ale…
– Co jest? – powtórzyłem.
P Percy… Nie jestem pewna jak to zniesiesz… – przyjrzała mi się.
– Po prostu to powiedz! Przeżyłem walkę z Minotaurem i innymi stworami. – powiedziałem. – Kąpałem się w Styksie. Przeżyję.
– Dobrze. – wzięła się w garść. Wiedziałem, że powie to bardzo szybko, żeby sobie ulżyć. – Jestem w ciąży.
No tego się nie spodziewałem… Stop. A kto był ojcem? Który miesiąc? Chłopiec czy dziewczynka? W głowie miałem tyle pytań, że nie wiedziałem co powiedzieć. W końcu wydusiłem coś w stylu:
– Aaa…. Eee… No… To-To gratulacje…. Yyy…
– Dziękuje.
– Aaaa… Kto jest ojcem? – zadałem w końcu pierwsze pytanie.
– Jak to kto? – spytała. Jednak po chwili uświadomiła sobie o kim myślę. – Oczywiście, że Paul.
– A kiedy urodzisz?
– To dopiero trzeci miesiąc… Jeszcze – zaczęła liczyć na palcach. – sześć miesięcy.
– A wiesz już, czy to dziewczynka, czy chłopiec?
– Nie… – westchnęła.
– A Paul wie?
– Nie. – powiedziała. – Chciałam żebyś ty pierwszy się dowiedział. Teraz go powiadomię.
Przytuliłem ją. Cieszyłem się. Nie wiedząc czemu – cieszyłem się. Pożegnałem mamę i wróciłem do obozu. Przechodząc koło plaży zobaczyłem jakąś postać. Poszedłem w tamtym kierunku. Usłyszałem jakieś dziwne szepty w dziwnym języku. Nie był to ani angielski ani grecki. Zanim zdążyłem podejść bliżej postać odwróciła się do mnie.
– O! Percy! Jak tam? – spytała mnie Mia.
– Cześć… Spoko. Co ty tu robisz?
– Siedzę. – wzruszyła ramionami.
– A co robiłaś przed chwilą? Mówiłaś coś w dziwnym języku.
– Wcale nie. – przekonywała mnie.
– No powiedz. Coś jest w tobie innego. – drążyłem ten sam temat.
– Percy! Mówię prawdę. Nie jestem inna, tylko nowa! – zaczęła się niecierpliwić.
– Niech ci będzie. – poddałem się.
Uśmiechnęła się do mnie i położyła na ziemi. Poruszała ustami jakby mówiła coś tak cicho, że nawet tego nie słychać. Nie udało mi się nic odczytać z ruchu jej ust. Patrzyłem na nią starając się zauważyć coś dziwnego. W końcu to zobaczyłem – jej oczy przez chwilę przebłysły srebrem. To była sekunda, ale naprawdę to widziałem… Chyba, że zaczynam wariować pod wpływem presji związanej z ciążą mamy. Dziewczyna spojrzała na mnie ze strachem i zdziwieniem.
– Kim jesteś? – odezwała się zupełnie innym głosem, a jej oczy znów zabłysły srebrem.
– Yyy… No, to ja. Percy. – powiedziałem zdezorientowany.
Dziewczyna wyglądała na przestraszoną. Pokręciła głową. Popatrzyła mi prosto w oczy podejrzliwie. Po chwili jednak ten błysk znowu zniknął. Patrzyłem na nią jak głupi zastanawiając się nad całą sytuacją.
– Co się stało? – spytała.
Uśmiechała się, tak jakby nic się nie wydarzyło.
– Jak to co? Jeszcze przed chwilą nie kojarzyłaś kim jestem. – powiedziałem zdenerwowany, bo nic nie rozumiałem. – Twoje oczy…
– Były srebrne? – przerwała mi. Zagryzła wargi.
– Mhm. – potaknąłem. – Czemu?
Dziewczyna milczała.
– Słuchaj. – usiadłem koło niej. – Wiem, że coś ukrywasz. Wiem, że jesteś inna. Przestań się kryć i wyduś to z siebie!
Odwróciła się do mnie przodem. Jej oczy były wilgotne. Płakała.
– Zrozum Percy! Nie! Nie niszcz mi życia tym pytaniem. – pospiesznie wstała i pobiegła w stronę domku Hermesa.
Siedziałem jak głupi z wrażeniem dziwnego poczucia winy. Czemu? Ja tylko pytałem… Uporczywie, ale pytałem. Westchnąłem. Postanowiłem, że nie będę już drążyć tego tematu. Popatrzyłem w stronę domku Hermesa.
– Nigdy nie zrozumiem dziewczyn. – szepnąłem do siebie i wróciłem do swojego domku.
Domek był naprawdę piękny, ale pusty. Nie wiem czy powinienem się cieszyć z braku rodzeństwa czy płakać… Jestem jednym herosem, synem Posejdona – jestem najbardziej lubiany przez ojca jako heros, bo nie ma kogo innego chwalić. Z drugiej strony czuję się trochę samotny…