Aragea (Prolog)

Kurde to COŚ nadal mnie goni.
Niech ten potwór się wreszcie ode mnie odczepi.
Już od rana biegam po całym mieście, ścigana przez……sama nie wiem co.
Prawdę mówiąc to zbytnio się temu czemuś nie przyglądałam, bo byłam zbyt zajęta uciekaniem.
A tak w ogóle to to mi się zdarza bardzo często……..
I sama sobie tego nie potrafię wytłumaczyć.
Mam szczęście, że szybko biegam, bo dzięki temu jeszcze żaden potwór mnie nie złapał.
Nie mogłam narażać taty na takie ataki, więc postanowiłam pójść jak najdalej stąd.
Nie mogłam też nikomu o tym powiedzieć, bo i tak już mnie każdy uważa za wariatkę, dzięki mojej dysleksji i ADHD.
Właśnie wbiegam do lasu.
To jedyne miejsce gdzie czuję się jak w domu.
Tutaj jestem niepokonana.
Może jest jakaś szansa, że zgubię to coś co mnie ściga…..
Uffffff……..ale mam szczęście…
Znalazłam jaskinię.
Może tam będę mogła się ukryć.
-Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
Dobra to był błąd.
To jest zdaje się dom jakiegoś śpiącego niedźwiedzia.
Dobrze, że go nie obudziłam.
-Grrrrr
O…..nie jest dobrze…potwór trafił na mój ślad.
Bestia popchnęła mnie tak mocno, że upadłam na ziemię i dzięki czemu mogłam się mu lepiej przyjrzeć.
Czy ten potwór ma głowę lwa, ciało kozy i ogon węża?!
Przecież to niemożliwe!
Pierwszy raz w życiu widzę coś takiego!
-Aghrr…
Łał! To coś zieje ogniem!!!
O nie……kręci mi się w głowie……i do tego ten ból…….co….co się ze mną dzieje…..
To co się działo potem nie pamiętam.
Pamiętam jedynie, że po przebudzeniu byłam w miejscu, które na pewno nie było znajome…