Braterstwo krwi (4)

Byliśmy zdziwieni, że Apollo mówi po polsku. Tymczasem on odchrząknął i powiedział:

Pomogłem przyjaciołom

Jeżdżąc po niebie przez dzień cały

Jak zawsze wspaniały

Wiedziałem, że bóg sztuki i artystów mógłby napisać co najmniej gabońską epopeję narodową, jadąc samochodem i grając na komórce w Snake, a te haiku układał wyłącznie dla pompy. Mimo to zawsze lubiłem tego boga. Za jego luźne podejście do życia.

– Wy jesteście Voyt i Apu, zgadza się?

– Tak – odpowiedzieliśmy jednocześnie.

– Apollo, bóg medycyny, sportu, muzyki, malarstwa, poezji, łucznictwa i słońca do usług. O, Ibanez! – zawołał, wskazując na moją gitarę. – Mogę na moment?

– Spoko – widziałem, że Grover i mój kumpel stali jak kołki. Nie rozumiałem tego. No, dobra, Apollo był bogiem. Ale czy dlatego mieli się go bać? Wiadomo było, że nikogo z nas nie zamieni w psa ani w drzewo. Bóg wziął ode mnie gitarę i zaczął grać. Najpierw grał jakąś spokojną melodię. Potem przeszedł do jakiejś żwawszej, żeby skończyć na jakiejś kilkuminutowej solówce, tak szybkiej i melodyjnej, że usłyszawszy ją Kirk Hammett dostałby epilepsji, Angus Young schizofrenii, a Hendrix uciekłby na drzewo prostować banany.

– No dobra czas nas goni. Wsiadajcie – i spojrzał na swój samochód.

– Chyba raczej się nie zmieścimy – powiedziałem błyskotliwie. – A poza tym czerwone Porsche wygląda fatalnie.

– Wiesz co? Masz rację – i klasnął w dłonie. Po chwili w miejscu wyścigówki stał złoty Hummer H2.

– Zapraszam – rzekł, a drzwi od samochodu otworzyły się. – Kto prowadzi?

– Na pewno nie Voyt – powiedział stanowczo Apu.

– A to niby dlaczego? – obruszyłem się.

– Już ty wiesz jak jeździsz!

– Wal się! To że kiedyś wrąbałem się skuterem prosto na maskę radiowozu jeszcze o niczym nie świadczy!

– A wrąbałeś się? – zapytał niewinnie Apollo.

– Oj tam, raz się zdarzyło, i dostałem tylko upomnienie – ale bóg już leżał ze śmiechu. Gdy wstał, zauważyłem, że jego ubranie nawet się nie pobrudziło.

– Wychodzi na to, że ja prowadzę. Jedziemy, czas nas goni.

Załadowaliśmy torby do bagażnika i pojechaliśmy. Apollo za kierownicą, Grover na miejscu pasażera, a ja z Apu z tyłu. Była sobota, więc widziałem z góry ludzi jadących na weekend nad morze. Spojrzałem jeszcze raz na nasze osiedle i westchnąłem.

– Minie sporo czasu, zanim tu wrócimy – powiedziałem do Apu.

– Wziąłem kiszone ogórki, cobyśmy nie zapomnieli jak Polska smakuje – odrzekł mój kumpel. Miał na kolanach bas i grał jakąś melodię. Zacząłem dogrywać do tego swoje riffy na gitarze. Po chwili przyłączył się do nas Grover na fletni i nawet Apollo coś tam pogwizdywał pod nosem. Wyszła z tego całkiem fajna piosenka. Gdy skończyliśmy, bóg wyciągnął z radia płytę i podał nam do tyłu.

– Co to jest? – zapytał Apu.

– To radio reaguje na muzykę, włącza się zawsze, gdy komuś w tym samochodzie przyjdzie do głowy jakaś fajna piosenka. Czasem, jak sam je wymyślam, podsyłam je ludziom w snach. Tak powstały między innymi „Yesterday” Beatlesów i „Satisfaction” Rolling Stonesów.

– Muzyka fajna, tylko słów nie mamy – powiedziałem.

– O słowa się nie martw – odrzekł Apollo, odwracając się do kierownicy.

***

Przez większość podróży spałem, Apu słuchał muzyki, a Grover żarł puszki. Gdy się obudziliśmy, przed maską mieliśmy Nowy Jork.

– *No to zaraz będziemy – powiedział Grover. – Która godzina?

– Koło siedemnastej* – odpowiedział Apollo.

Zaczęliśmy lądować. Zatrzymaliśmy się w lesie, przy drodze prowadzącej pod górkę.

– Dalej pójdziecie sami. Miło było was poznać – powiedział wesoło Apollo. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Zanim wsiadł do samochodu, zapytałem jeszcze:

– Nauczysz mnie tak grać, jak ty?

– Nie ma sprawy! Będę miał na was oko. I na obozie czeka cię jeszcze jeden prezent – zwrócił się do mnie. Następnie odwrócił się, wsiadł do samochodu i odleciał.

Zaczęliśmy iść pod górkę. O ile u nas było to jeszcze do zniesienia, ponieważ szedłem chodnikiem, o tyle tutaj droga była piaszczysta, pełna dziur i wystających korzeni.

– *Aha, byłbym zapomniał* – powiedział Grover i zaczął grzebać w kieszeniach. Podał mi starą zapalniczkę, a Apu buteleczkę kropli do nosa. Pstryknąłem kółkiem i po chwili trzymałem w ręku na oko metrowy miecz ze spiżu. Nie leżał mi zbyt dobrze w ręku, ale lepsze to niż nic.

Nagle usłyszeliśmy szelest i warczenie. Odłożyliśmy nasze bagaże i rozejrzeliśmy się. Z lasu człapał powoli piekielny ogar wielkości przystanku autowusowego. Jego oczy świeciły na czerwono, z pyska ciekła ślina. Grover zaczął się trząść i cofać się między drzewa. Spojrzałem na Apu porozumiewawczo. Trzy razy kiwnąłem głową. Za czwartym razem każdy z nas pobiegł w swoją stronę. Było mi wyjątkowo lekko bez tej wielkiej torby, o gitarze nie wspominając.

– Ej, kundlu! – krzyknąłem. – My z psa robimy cielęcinę! No rusz się!

Ogromny pies zawył i pobiegł w moją stronę. Kiedy był jakieś dwa metry ode mnie, Apu spadł na niego z gałęzi (mimo swojej pokaźnej masy świetnie włazi na drzewa), wbijając mu miecz między łopatki. Pies pisnął i zamienił się w pył.

Roztrzęsieni, podnieśliśmy nasze rzeczy i udaliśmy się dalej w kierunku obozu. Grovera nigdzie nie było, ale my i tak wiedzieliśmy dokąd iść. Po chwili las się skończył, a my ujrzeliśmy wzgórze i samotną sosnę rosnącą na jego szczycie.