Braterstwo krwi (3)

Dzisiaj był wyjątkowo piękny dzień. Świeciło słońce, wiał lekki wiaterek, a po wczorajszych chmurach nie było śladu. Szedłem w kierunku domu Apu, niosąc torbę z moimi rzeczami i myślałem o tym, co mnie czeka. Jak będzie na obozie? Jak inni mnie przyjmą? Co się stanie tutaj, gdy mnie nie będzie. Mój dom i dom Apu dzielił niecały kilometr, jednak przez chwilę musiałem iść pod górę, więc kiedy dotarłem na miejsce, byłem trochę zdyszany.

– Siema, parkometrze! – zawołałem. No tak, kolejny tekst z filmiku na YT.

– Elo! – tak brzmiała odpowiedź. Podaliśmy sobie ręce. Mój kumpel miał ze sobą plecak podróżny, sakiewkę na szyi i torbę z gitarą basową.

– Grover jeszcze nie przyszedł?

– Jak widać.

– Wiesz już, kto jest twoim boskim rodzicem?

– Tata powiedział, że zanim poznał mamę, gdy pracował jako strażnik w parku narodowym, poznał jakąś kobietę, ale nie domyśleliśmy się kto to był.

– No to musisz poczekać.

– A co z tobą?

– A, to długa historia. – I opowiedziałem mu o tym, czego się dowiedziałem wczorajszego popołudnia.

– Atena – mruknął. – Bez niespodzianki.

Dochodziła dwunasta, a Grovera jeszcze nie było. W związku z tym usiedliśmy na naszych bagażach i wyciągnęliśmy instrumenty. Najpierw przećwiczyliśmy kilka znanych kawałków AC/DC, Rolling Stonesów i Nirvany, następnie zaczęliśmy układać coś swojego.

W końcu zauważyliśmy zbliżającą się do nas sylwetkę naszego opiekuna. Na plecach miał prosty, szary, lniany worek, a w ręku trzymał reklamówkę, w której brzęczały puszki.

– *Sieeeemano – zabeczał.

– Grover, noga ci odpadła* – stwierdził spokojnie Apu.

Rzeczywiście, o ile jego prawa noga wyglądała społecznie akceptowalnie, z lewej nogawki jego rybaczek wystawało spore, czarne kopyto. Pięć metrów za nim leżała sztuczna stopa ubrana w trampek od Conversa.

– *No dobra. Wiecie już, że bogowie i potwory istnieją, więc domyślacie się pewnie, że pozostałe stwory z mitologii istnieją, tak jak ja. A ja jestem…

– Satyrem – powiedziałem. – Pół człowiekiem, pół kozłem, sługą Dionizosa, boga wina i imprez. A ponieważ jesteś satyrem, masz kopyta i rogi, które ukrywasz i kozi żołądek, który strawi wszystko oprócz betonu. – Nie mogłem się powstrzymać, musiałem to wszystko powiedzieć.

– Dokładnie – odpowiedział niespeszony Grover.

– I wiemy też, po co ci te puszki. Nie musisz tego ukrywać.

– Znakomicie, oszczędzi mi to tłumaczenia* – rzekł satyr i przeszedł od razu do konsumpcji.

Dochodziła dwunasta, a naszego transportu jeszcze nie było. Wiedziałem jednak, co to będzie i Apu wiedział, że ja wiem, a ja wiedziałem, że on wie, i że wiedział, że ja wiem (sorry, nie mogłem się powstrzymać  ;D – przyp. autora). W końcu w oddali usłyszeliśmy bicie dzwonów kościoła i warkot – nie, nie warkot – szum silnika. Ale nie był to odgłos samochodu dochodzący z ulicy, tylko raczej z góry.

– *Odsuńcie się* – powiedział Grover, co posłusznie zrobiliśmy. Po chwili naszym oczom ukazało się czerwone Porsche Carrera i wysiadł z niego gościu w stroju ratownika nadmorskiego – pomarańczowe szorty, pomarańczowa koszulka z granatowym krzyżem, plastikowe klapki i gwizdek. Miał długie blond włosy (chętnie bym je od niego kupił, gdyby się dało) i oczy koloru nieba. Wiedziałem, że gdyby były tu teraz jakieś dziewczyny, połowa by zemdlała, druga połowa rzuciła na niego, a trzecia połowa zaczęła piszczeć.

– Hello Grover! Siemano chłopaki! – powiedział Apollo.