Piekielne bliźnięta 3 (2)

Notka: akcja opowiadań rozgrywa się 3 miesiące po zakończeniu wydarzeń z 3 tomu
.
4. Percy, Annabeth i zabawa w chowanego
.

– To wszystko twoja wina, Glonomóżdżku!- marudzi Annabeth

– Niby jak, to ty przez cały ten czas ciągasz nas po mieście! Wiesz gdzie jest wszystko, ale jak trzeba znaleźć coś konkretnego to zawsze ja ląduje z mapą w ręku!

-Przestań zrzędzić! Ty zawsze tylko narzekasz, patrz na pozytywy. W końcu ta wystawa staro-japońskiej techniki prania ci się podobała… O, Percy zobacz w gazecie jest ogłoszenie o wyjeździe do fabryki mydła. Dają darmowe próbki. Koniecznie musimy tam iść!- powiedziała z entuzjazmem

– Nie, jedyne co musimy to znaleźć Grovera i …- W tym momencie przed nami (a wychodziliśmy z łazienki) pojawił się iryfon od Chejrona.

-Co się stało?!- pytamy, a nasze głosy zlewają się w jedno

– Witam, Percy, Annabeth znaleźliście już Grovera?- pyta, zdaje się, że jest lekko podenerwowany

-Nie, jesteśmy w trakcie….eeeehe szukania go – mówiąc to spojrzałem nienawistnym wzrokiem na Ann, ale on tylko mnie ignorowała udając, że nic nie widzi

-To niedobrze, niedobrze – mruczał pod nosem

-Coś się stało?- spytała nasza panna wszędziebędąca

-A więc – już przygotowałem się psychicznie na nadchodzący monolog centaura – To zdarzyło się dziś rano. Jony Dżungla…–przezwisko Orangutan, dzikie dziecko, dziecko lasu

A teraz w skrócie wyjaśnię kim jest nasz słynny pan Dżungla. Otóż Jony jest synem Aresa (co chyba nikogo nie zdziwiło), który sterroryzował inne dzieci Aresa (pod nieobecność Clariss) i został ich „królem” (nawet było oficjalne koronowanie).

-… dostał misję zlokalizowania miejsca pobytu statku Kronosa. Gdy poszedł do wyroczni zdarzyło się coś dziwnego. Staruszka owszem dała mu przepowiednie, ale nie taką jak by się spodziewał – powiedział z zakłopotaniem

– Jak to?- spytałem zdziwiony

-Otóż przepowiednia nie dotyczyła jego misji

-To niemożliwe!- wrzasnęła Ann, w całej historii obozu nigdy nie zdarzyło się coś podobnego

-A jednak- odparł jej Chejron

– Chejronie, jak brzmiała ta przepowiednia- spytałem z nadmiernym opanowaniem

-Otóż :

Były dwie siostry,

Jedna dobra druga zła.

Były dwie siostry,

Jedna czysta druga mroczna.

Były dwie siostry,

Jedna słaba druga silna.

Silna słabą zabiła,

Ale historia się od tego zaczyna

-…Pomyślałem, że może ma to coś wspólnego z waszą misją

– Dobrze, że w nas wierzysz. W końcu nie ma to jak zaufanie – powiedziałem sarkastycznie

– Dziękuje za twoje dobre słowa- nie wiem czy to było na serio – Życzę powodzenia na misji

To mówiąc przeciął ręką iryfon, a tęcza rozpłynęła się we mgle.

– No to co? Następny przystanek tokijska fabryka mydła- powiedziała tak jakby nic się nie stało

– Daruj sobie! Najpierw musimy znaleźć Grovera- wrzasnąłem, ale tylko dlatego, że już mam jej dość. Wiem, że się na mnie odgrywa za taką starą sprawę. Już wiem jaki jestem wnerwiający

– No to mamy już jeden problem z głowy

– A to niby czemu?

– Bo Grover już biegnie w naszą stronę – odpowiedziała z uśmiechem

Nie do uwierzenia. Mój najlepszy przyjaciel właśnie zdyszany biegnie w naszą stronę.

– Mam złe wieści- Anne z uwagą czytała jakieś kolorowe, babskie czasopismo

-… te heroski… no bo…jedna umarła, a druga przed chwilą uciekła z domu- powiedział z nadmierną szybkością

– Że co?!- powiedziałem, bo Ann w dalszym ciągu zajęta była czytaniem

-Grover- nareszcie się odezwała, miałem nadzieje, że skrzyczy go aż przykryje się uszami

-Czy ta dziewczyna nie jest przypadkiem słynną japońską miliarderką?- to dość dziwne pytanie

-Ta, a bo co?- odpowiedział załamany

-Chłopaki, tylko spójrzcie- po czym podała nam gazetę. A oto okładka :

-Percy?- nie odpowiedziałem, ta dziewczyna była najpiękniejszą (z Afrodytą włącznie) jaką kiedykolwiek widziałem. Ideałem. Nie mogę uwierzyć, że na świecie była jeszcze druga identyczna.

-Tak, to ona. Ładna, co nie!- powiedział, jakby dumny z siebie. Jakby to on był na tej okładce.

-Ładna, to mało powiedziane. Dziwie się, że Afrodyta dalej trzyma ją przy życiu. Nasza miło…to znaczy misja nabiera rumieńców

-Córunia Afrodyty – cicho szepnęła Anne, ale ja wiedziałem, że była po prostu zazdrosna