Z pamiętnika obozowiczki (2) cz. 1

Nastał ten dzień. Moje 14 urodziny. Obudziłam się w środku nocy, z resztą, jak zwykle. Przez chwilę patrzyłam się w sufit.  Starając się nie zrobić żadnego hałasu (poszło mi to dość łatwo, w końcu jestem córką Hermesa) nałożyłam swoje conversy, a na ramiona zarzuciłam kurtkę, ponieważ ostatnie dni były dość chłodnawe. Z szafy wyjęłam dwie puszki coca-coli. O tak, coli nam ostatnio nie brakowało. Cóż, skromnie mówiąc, moja w tym zasługa. Od mojej przygody z cyklopem minął dokładnie tydzień. Przez te kilka dni w oczach maluchów urosłam do rangi mistrza, a wśród starszych zyskałam szacunek. Travis z mojego domku posyłał mi tajemnicze spojrzenia, Connor natomiast patrzył na mnie z nutką rozbawienia w oczach. Pewnie chcą mi wyciąć jakiś numer. O nie, nie ze mną te gierki, tak łatwo się nie dam!

Obrzuciłam jeszcze raz spojrzeniem nasz pokój. Był już rok szkolny, więc nie było takiego tłoku jak w wakacje. Mimo to parę osób spało na podłodze, na cienkich i niewygodnych materacach (sama na początku musiałam na takim spać, dopóki jakiś dzieciak nie odstąpił mi łóżka). Travis nawet przez sen miał na ustach ten swój chytry uśmieszek, a Connor za to ssał swój kciuk. Aż korciło mnie żeby narysować im niezmywalnym markerem wąsy. Nie, nie tym razem Summer – pomyślałam – Dziś są twoje urodziny i nie chcesz ich zepsuć. A wiesz, że oni i tak czy siak by się zrewanżowali.

Wyszłam z domku nr 11. W sumie, nie wiem czemu to zrobiłam. Taki impuls. Jako córka posłańca bogów nie miała gdzieś pójść. Gdybym była córką Demeter, zagłębiłabym się dalej w las, albo przynajmniej usiadła na pięknej łące, córka Aresa – arena, córka Ateny – biblioteka ze zbiorem ksiąg, a tak, poszłam tam gdzie poszedł by każdy potomek Posejdona, nad wodę.

Jednak dobrze zrobiłam, że zabrałam ze sobą kurtkę. Posłużyła mi za koc. Zrobiłam kilka głębokich wdechów i wydechów, próbując wsłuchać się w szum fal. Szło mi to dość opornie, a to wszystko przez ADHD. Wzięłam do ręki jedną coca-colę. Musiała mi posłużyć jako tort urodzinowy ze świeczkami. Zamknęłam oczy i pomyślałam życzenie. Nic się na początku nie stało. Nie zerwał się żaden wiatr, nikt się przede mną nie pojawił. Westchnęłam. No tak, ja głupia, uwierzyłam w to, że moje życzenie się spełni!

Otworzyłam coca-colę. Pyknęło, a chwilę potem na mojej pomarańczowej koszulce widniało kilka plam. Nawet nie zareagowałam. Przyzwyczaiłam się już do brudu. Codziennie hasałam po lesie, więc twarz miałam brązową od ziemi, a włosy w trawie. Kolejki do prysznica były zawsze masakrycznie długie i czasami nie mogłam ustać na nogach czekając na swoją kolej. Takie życie.

Wzięłam duży łyk napoju. Od razu poczułam orzeźwienie.

– Coca- cola jest najlepszym napojem wymyślonym przez ludzkość – usłyszałam. Odwróciłam się w stronę, z której pochodził głos. Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.

– No nie… – wydusiłam w końcu.