Przeklęty Ideał (Prolog)

Córka Księżyca

W oczach jej dziwny blask,

Nie ufnie spogląda na świat.

Kolor snu, życia też,

Jej żywiołem woda jest.

Księżyc w pełni śledzi ją,

Ciemność, przed jej stopą grom.

Dzień jej wrogiem jest,

Noc najlepszą przyjaciółką.

Krew szkarłatna ze srebrną,

W jej żyłach się miesza.

Dzień po dniu, życie pędzi,

Miłość nie kryje się w głowie.

Czerń i srebro, granat też,

Bezbarwne, czarne życie jej.

Dzień jej wrogiem jest,

Noc najlepszą przyjaciółką.

Znowu bez mojej wiedzy moja ręka napisała wiersz o tej dziewczynie. Śledzę ją od trzech dni, i napisałam już w ten sposób 39 wierszy oraz 9 piosenek. To był piosenko-wiersz.

– Kolejny wiersz napisałaś, Elion?- spytał ten debil Keys.- Tyle, że nie ma rymów, to nie wiersz.

– To wiersz, ale biały ile razy mam ci to powtarzać?

– Nieważne. Możemy wreście porwać tą Małą?

– Mówiłam ci, że nie…- i nie skończyłam, bo ten cholerny, niecierpliwy piekielny ogar zaatakował tą dziewczynę, gdy wyszła ze szkoły. Koło niej stał jej ojciec, zresztą też potężny heros. Wcisną jej coś w dłoń, ale nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ piekielny bezmózg zatopił kły w jego szyi.

Pobiegłam ratować dziewczynę rozwijając swój łuk.