Tajemniczy heros (13-15)

Rozdział 13

-Mam dla was wiadomość. Rada bogów zdecydowała, że trzeba wyruszyć na poszukiwania .

-To Tyfon. Nie będzie go trudno znaleźć – odparł ktoś z tłumu.

-Nie na poszukiwania Tyfona, tylko heroski o imieniu Allison.

– Na co ona się nam przyda? – spytała Tru.

– Muszę wam opowiedzieć prawdziwą wersję i prawie zapomnianą historię o pokonaniu Tyfona. To się zdarzyło jakieś 30 tysięcy lat temu, gdy po wojnie z tytanami, pojawił się przerażający potwór zwany Tyfonem. Żaden z bogów nie znał sposobu, jak go pokonać. Wpadli wtedy na pomysł, żeby potwora pokonała z pozoru mizerna istota, która była pierwszą pół boginią. Jest ona  córką Posejdona. Dziewczyna bardzo sprytna  i ma wiele talentów. Stanęła na polu walki. Trwała ona całymi tygodniami, ale wreszcie dziewczynie udało się go pokonać prawie nie przepłacając tego życiem. Bogowie za ten czyn obdarzyli ją wieczną  młodością  i nieśmiertelnością. Gdy dokonała tego miała zaledwie16 lat.

– OK. To powtórzę swoje pytanie – na co nam ona ?

– Tylko ona wie, jak go pokonać.

– Więc wyrusza na misję?- Spytał Daniel.

– Dokładniej rzec mówiąc wyrusza Maja i jeszcze dwie osoby. Ktoś na kandydata ?- z tłumu wyszła dumnym krokiem Tru, a zaraz po niej Daniel .

– Mam pytanie, dlaczego akurat  ja? -spytałam, starając się, żeby mój głos nie drżał.

– To ciebie na misję wyznaczyła wyrocznia – odparł Chejron – A cała reszta rozejść się do codziennych zajęć. Po ich wyjściu kontynuowaliśmy  rozmowę.

– Gdzie mamy pojechać, aby ją znaleźć?

– Ostatnio kręciła się w Europie, w jej rodzonym mieście w Grecji, ale to było 400 lat temu.  Teraz jest, jak przypuszczają bogowie, w Polsce.

-Już wiem, dlaczego przepowiednia mnie wybrała. To ze względu na mój rodzinny kraj – odparłam.

-Musicie tam pojechać. Wasze rzeczy są już spakowane – pokazał trzy plecaki, które nagle się pojawiły.

-Kto nas tam zawiezie? – spytała Tru.

-Argus – powiedział Chejron. Wyszliśmy na zewnątrz,  zaczęło jeszcze bardziej padać. Nałożyliśmy kaptury na głowę i wsiedliśmy do samochodu.

Rozdział 14

– Wstawaj śpiąca królewno -usłyszałam nad sobą głos Tru.

– O kurcze, chyba zasnęłam – przeciągnęłam się  i wyjrzałam przez okno. Było południe, więc musiałam zasnąć na  parę godzin. Spojrzałam na swoich towarzyszy. Daniel jeszcze spał,  a Tru czytała książkę po tytułem „1001 sposobów zabicia potworów. Poradnik dla bardzo zawansowanych”.

– Co to ?- spytałam zadziwiona.

– Dokształcenie do naszej misji.- odparła. – Chyba o niej nie zapominałaś co?

– Nie skąd, tylko nie wiedziałam, że są takie książki .

– To chyba trzecia z serii. Czekaj, chyba zapakowali tobie pierwszy tom – spojrzałam do plecaka i były tam ciuchy na zmianę, jedzenie, ambrozja, trochę nektaru.  Mamy zwycięzcę, ale zamiast jednej były tam dwie książki. Oczywiście szukana przeze mnie  „1001 sposobów zabicia potworów. Poradnik dla początkujących” i druga pod tytułem ,,Księga magii I”.

Pokazał ją dla Tru z pytającym spojrzeniem.

– Tę książkę dostaję każda heroska ze zdolnościami na czarownicę, której się to podoba, to nią zostaję.

– Ty dostałaś tę książkę? – spytałam z prawdziwą ciekawością.

– Tak, ale ja wolę machać mieczem, niż robić czary mary.

– A nie można robić tych rzeczy na raz ?

– Można, ale to strasznie dużo pracy.

Nagle samochód stanął, a raczej został odepchnięty na bok, o dziwo Daniel się obudził. Nie wiedziałam, że  możliwe jest obudzenie chłopaka po prawie całej zarwanej  nocy.  Daniel chwycił miecz, a ja tylko łuk. Argus był nieprzytomny. Obydwoje wyskoczyliśmy z samochodu, za nami Tru wyciągała łuk, strzały i miecz.

Po doskoczeniu  do nas zaczęła celować w potwora, z którym niestety było mi dane się  zapoznać.

– Mamy towarzystwo – powiedziała Tru, celują w psa z piekła rodem.

Rozdział 15

Psów było więcej niż jeden, bo aż sześć. Na Bogów, jak my sobie poradzimy?

Na ich czele stał nie kto inny tylko nasza znajoma Erynia, która uśmiechała się i syknęła:

– Czekajcieee  samaa sięę tym zajmę.

Tru na to zareagowała, jakby kopnął ją  prąd (nie tylko dla mnie było to spotkanie ,,starych przyjaciół”). Zawiesiła na plecy łuk wraz z  kołczanem. Wyciągnęła drugi sztylet i poszła walczyć walki z łaskawą. Ta się tylko uśmiechnęła i wyciągnęła bicze (na bogów kiedy ona ostatnio myła zęby). Tru zadała pierwszy cios, stara jędza go odbiła i syknęła coś w rodzaju  ,,prawdziwych herosów już nie ma” lub coś podobnego. To ją trochę zbulwersowało, a nikt nie powinien jej bulwersować. Zaczęły swój piekielny taniec. Po wielu ranach i skaleczeniach dalej,  pojedynek chylił się ku końcowi. Tru go kończyła na swoją korzyść, czyli że wytrąciła bicze  i celował w nią  prosto mieczem. Odezwała się :

– Teraz ja jestem sprite, a ty jesteś pragnienie.

I wbiła w nią swój miecz. Tamta rozpadła się z wrzaskiem. Ogarki nie miały już przywódczyni, a wyglądały na głodne. Szybko wycelowałam i załatwiłam ogarka nr 1.

Daniel ruszył  na psy, które stały obok siebie i je załatwił, czyli było już po numerach 2 i 3. Natomiast Tru z uśmiechem na ustach załatwiła 4,5 i 6 (nie ma co dziewczyna ma swój dzień).

-Dobra dzieciaki, koniec rozrywki, w końcu mamy misję, no nie – powiedziała Tru dalej nie przestając się uśmiechać. Widać, że kochała walkę.

-Sprawdzę co z Argusem – powiedziałam i poszłam do samochodu. Wcale nie wyglądał tak źle. Znaczy, że porządny. Ocuciłam go i pokrótce powiedziałam co się  stało. Pokiwał głową i powiedział, że to normalka na misjach herosów. Sprawdził samochód i powiedział, że możemy jechać  dalej. Krzyknęłam:

– Jedziemy dalej, idziecie czy zostajecie czekając na innego potwora?

– Idziemy, idziemy, nie narzekaj -odkrzyknął Daniel.

Wsiedliśmy do samochodu  i czekając aż Argus odpali zaczęłam się zastanawiać nad dalszymi losami naszej wyprawy.