Złodziej Pioruna oczami Annabeth

Od autorki: To opowiadanie będzie przeróbką książki Ricka Riordana, tylko że ta będzie pisana oczami Annabeth.  Życzę miłego czytania.

Nazywam się Annabeth Chase. Może trudno będzie wam w to uwierzyć, ale jestem heroską – czyli pół bogiem. Moją matką jest Atena – bogini mądrości. Jeszcze nigdy jej nie spotkałam, ale mam nadzieję, że to się kiedyś zdarzy. Kiedy byłam mała uciekłam z domu i zamieszkałam na Obozie Herosów. To niesamowite miejsce dla  ludzi takich jak ja. Ludzi z dysleksją i ADHD. Ale to jest akurat nic w porównaniu z tym, co miało mnie spotkać kiedy ON przybył do obozu.

To miał być zwyczajny dzień. Miał. Z rana wszystko było jak zawsze. Trening, trening, trening. Dopiero wieczorem wszystko się zmieniło. Mianowicie: Gover (który jest satyrem) miał przyprowadzić lada dzień do obozu nowego herosa. Tylko, że nikt nie spodziewał się, że zdarzy się to dziś, no i jeszcze z takim hukiem.

– Alarm! Potwory na wzgórzu! Gonią nowego! – krzyknął chłopak z domku Apolla.

Chciałam zawiadomić Chejrona, ale on już Galopował w moją stronę. Szybko wsiadłam na jego grzbiet i popędziliśmy na wzgórze.

– Stać – krzyknął centaur – Ja i Annabeth się tym zajmiemy!

Kiedy dotarliśmy pod drzewo zobaczyłam przerażający widok. Wielki Minotaur trzymał za kark młodą kobietę o długich brązowych  włosach. Nieopodal stał młody chłopak o ciemnych włosach i zielonych oczach. Wpatrywał się z przerażeniem w potwora.

-Mamo! – chłopak krzyknął

Kobieta zdołała wykrztusić z siebie jakieś niezrozumiałe słowo, a potem Minotaur ryknął, a potem ścisnął ręce założone na karku kobiety, a ta rozpłynęła się w złotą mgłę.

– Nie! – krzyknął chłopak

Tymczasem potwór kierował się w stronę jakiejś postaci leżącej na ziemi. Po chwili uzmysłowiłam sobie, że to Gover.

– Chejronie – powiedziałam do centaura – musimy im pomóc!

– Nie. – odpowiedział

– Nie? – Byłam zaszokowana jego postawą. Oni mogli zginąć!

– Musi sobie poradzić.

– Ale Gover…

– Zaczekajmy na rozwój wypadków.

Nie umiałam wykrztusić z siebie słowa. Gover był moim kumplem, a ja miałam czekać aż Minotaur go zabije.

– Ej! – wrzasnął szatyn machając swoją czerwoną kurtką. Był odważny – Ej, durniu! Kotlecie!

To nie było zbyt mądre. Kotlet się wkurzył. Chłopak oparł się o sosnę. Nie wiedział co chce zrobić, ale to nie wyglądało dobrze. Bykołak zablokował mu drogę ucieczki łapami. I wtedy doznałam szoku. Kolejnego. Chłopak skoczył do góry, po czym odbił się od głowy potwora i wylądował na jego karku. Minotaur uderzył głową w pień drzewa. Spojrzałam za Chejrona, ale on przyglądał się z zaciekłą miną walce. Spojrzałam z powrotem na arenę. Potwór szamotał się i próbował zrzucić chłopaka z karku.

– Jeść – zajęczał Gover.

Minotaur skierował się w jego stronę, szykując się do ataku. Chłopak siedząc na jego karku, złapał potwora za jeden z rogów i złamał go. Bykołak wrzasnął i wyrzucił herosa w powietrze, a ten wylądował na trawie. Potwór rzucił się na niego, a on wbił mu złamany róg prosto w żebra. Stwór rozpłynął się w powietrze.

– Wsiadaj na grzbiet – powiedział Chejron.

W milczeniu usiadłam na nim, ale centaur skierował się w stronę Wielkiego Domu.

– Chejronie! Gdzie ty idziesz! Musimy im pomóc! – krzyknęłam

– Poradzą sobie. Muszą. – szepnął

Gdy weszliśmy do Wielkiego Domu pobiegłam do okna. Chłopak schodził ze wzgórza ciągnąc za sobą nieprzytomnego Govera. Był wyczerpany i brudny. Doszedł do domu i upadł na werandę.

– Chejronie … – szepnęłam – Są.

– Dobrze. Ani słowa, że to oglądaliśmy.

– Dobrze. – wiedziałam, że tak będzie lepiej.

– Anabeth…

– Tak?

– Nie mów mu o przepowiedni zrozumiano?

– Dobrze.

Otworzyłam drzwi i oboje wyszliśmy na zewnątrz. Chłopak uniósł głowę i zobaczyłam jego twarz. Była cała przemoczona i  umazana błotem.

– To on. – powiedziałam – To musi być on.

– Ciszej, Annabeth – powiedział nauczyciel – Jest przytomny. Wnieśmy go do środka.

Chejron chwycił chłopaka, a ja Govera i weszliśmy z nimi do Wielkiego Domu.