Arrow

ROZDZIAŁ 1 : Co się dzieje ?

Cześć! Mam na imię Vera. Mieszkam w Nowym Yorku z moim tatą i mamą. Mój tata to nie jest mój tata. Mam 13 lat.  Zdarza mi się czasami wybuchnąć wściekłością  i mam problemy z czytaniem. Bardzo lubię pisać różne rymowanki. Posiadam kilka zeszytów z  wierszykami, np.:  „Może jestem nieznośna, czasem dokuczliwa, ale przecież przy Tobie tak bardzo szczęśliwa.”

Napisałam go dla mojego kolegi, który już tu nie mieszka . Chodzę do zwykłego gimnazjum. W szkole nie mam za dużo kolegów, właściwie jest tylko Andrzej. Jest super. Cały czas gada coś o biologi, ma chyba na tym punkcie świra, ale tylko on potrafi mnie zrozumieć.

W ostatni dzień szkoły, szłam po Andrzeja, żeby się nie spóźnił. Zobaczyłam wtedy niesamowity wóz. Lśnił w blasku słońca. Był to chyba mercedes, ale nie wiem czy mam rację. W każdym razie jego właściciel był olśniewający. Poczułam się w jego obecności bardzo dziwnie. Gdy na niego spojrzałam miałam ochotę napisać kolejny wiersz. Po chwili wsiadł do wozu i odjechał. Długo myślałam o nim, ale i tak nie miałam pojęcia co to był za koleś. Zadzwoniłam po Andrzeja przez komórkę. Pieć minut później był obok mnie.

– Idziemy do szkoły? – spytał zadyszany.

– No, skoro to ostatni dzień w szkole to czemu nie.

– Super!

Po szkole opowiedziałam Andrzejowi o Tym kolesiu i wozie. Był bardzo niespokojny. Wiedziałam, że on coś wie. Chwilę później poszliśmy do pizzeri. W środku był bardzo dziwny chłopak. Po 10 minutach podszedł do Andrzeja.

– Już czas – szepnął chłopak do Andrzeja.

– Jesteś pewien?

– Tak, pytał, już kazał. Musimy się pośpieszyć.

– Dobrze. Vera ufasz mi?

– Tak, ale o co chodzi? – spytałm.

– Musimy iść do twojej matki, muszę z nią pomówić.

– Dobrz, ale kto to jest?

– O sorry, jestem Nick. – powiedział z pewnością.

– Ja jestem Vera.

– Wiem, musimy już iść do twojej matki.

– No dobrze.

30 minut później  Andrzej rozmawiał z moją mamą. Po chwili podeszła do mnie.

– Kochanie musisz jechać z Andrzejem i Nickiem do obozu.

– Super! Zawsze chciałam jechać na obóz. – powiedziałam z radością.

– Ale to nie jest zwykły obóz, idź się spakować za 30 minut jedziecie, tam wszystko ci wyjaśni Chejron.

– No dobrze, ale kto to jest Chejron, czy to nie jest imię z mitów?

– Tak, idź się spakować .

Po 15 minutach byłam gotowa. Jechaliśmy chyba przez 2 godziny autobusem. Gdy wysiedliśmy zobaczyłam wzgórze. Na szczycie stała dziewczyna i chłopak. Mieli w rękach broń. Byłam w totalnym szoku.

– Co oni robią z tą bronią? – spytałam z paniką, myśląc że to obóz przetrwania albo dla świrów.

– Stoją na warcie  – odpowiedział ze spokojem Nick. – Dowiesz się jak pójdziemy do Chejrona.

Nagle zza drzew wyskoczyła skrzydlata, ze szponami postać.

– O rany jeszcze tego nam trzeba. – powiedział Andrzej.

Nick zdjął plecak i wyciągnął z niego długopis i sztylet. Sztylet podał mi.

– Po co mi ten sztylet?!

– Żeby się bronić, tak przy okazji uważaj jest bardzo silna.

– Ty chyba oszalałeś?!

– Możliwe, ale teraz lepiej się broń – powiedział z dużą motywacją.

Gdy podszedł do bestii pomyślałam, że go rozszarpie. On po prostu pstryknął długopisem, a ten zmienił się w miecz. Zaczął ją ciąć. Ona go drasnęła w ramie i popchnęła. Strażnicy ze wzgórza byli jeszcze daleko, a potwór chciał zabić Nicka. Podbiegłam do niego i obroniłam go przed stworzeniem. Nagle rzuciła się na mnie. Zrobiłam sprawny obrót unikając szponów i ściełam jej głowę. Niespodziewanie rozsypała się w pył.

– Nic ci nie jest? – spytałam ze strachem.

– Nie, chyba nie. Dziękuję, świetnie sobie poradziłaś.

– Świetnie? To było fenomenalne, nieźle Vera – pochwalił mnie Andrzej.

– Jesteście mi winni duże wyjaśnienia. – uśmiechnęłam się.

Razem z Andrzejem chwyciliśmy Nicka w pasie i poszliśmy na wzgórze.

CDN