Jak fajnie jest być Łowczynią!

Jeśli kiedyś mała, rudowłosa dziewczyna będzie z niesamowitą siłą ciągnąć was w stronę lasu, zapamiętajcie: nie uciekajcie, ale zacznijcie się jej kłaniać, bo ona zmieni wasze życie na lepsze. Słowo.

Jeszcze nie tak dawno należałam do tej grupy dziewczyn, które słuchają Metallici, malują sobie kreski wokół oczu, a na widok chłopaków czerwienieją ze złości. Jednak byłam zbyt nieśmiała by zacząć ich gonić lub po prostu przywalić im podręcznikiem od matmy. Ale przysięgam, że ich nienawidziłam i nadal nienawidzę. Słowo daję, gdybym mogła zniszczyłabym każdego chłopaka z osobna.

Pewnego NIE-słonecznego poranka jak zwykle udałam się do szkoły. Całą pierwszą lekcję przesiedziałam ze słuchawkami w uszach. Drugą lekcję spędziłam tak samo. Na trzeciej mi się nie udało. Otóż, nasza historyczka słynąca z donośnego głosu i tu was zaskoczę, nieśmiałości, zadała mi pytanie, którego nie usłyszałam. Odwróciłam się w jej stronę i zrobiłam głupią minę. Jestem mistrzynią w robieniu głupich min. Wyjęłam słuchawki z uszu.

– Haha, będziesz miała przechlapane – zaśmiał się siedzący za mną Dave.

– Zamknij się – syknęłam w jego stronę. Dave był jednym z tych chłopaków, który potrafi doprowadzić do płaczu każdą dziewczynę. Z wyjątkiem mnie. Ja nie płaczę.

Ale to co następnie powiedział było… niedozwolone. Dave zwrócił się do mnie używając mojego pełnego imienia.

– Bo co mi zrobisz, Nanette?

Mam bzika na punkcie swojego imienia.  Nanette brzmi tak obco i po prostu… źle. Źle, źle, źle. Dlatego wszystkich prosiłam by nazywali mnie Nan. Bo przecież Nan brzmi o wiele lepiej od Nanette, nieprawdaż?

– Zamknij się, Dave! – krzyknęłam na całą klasę. Poderwałam się z ławki.  Wszyscy spojrzeli na mnie jak na trędowatą. Do oczu napłynęły mi łzy. A przecież ja nie płaczę.

Miałam wszystkiego dość. Dość chłopaków. Dość szkoły. Dość mojego ojca i jego nocnych „koleżanek”. To wszystko sprawiało, że moje zielone oczy stały się zbiornikiem wodnym. A to źle. Nie zastanawiając się, co robię, wybiegłam z klasy. Minęłam zdziwionych dyżurnych i opuściłam teren szkolny.

Mówię wam, to była najlepsza decyzja w moim życiu.

Usiadłam na huśtawce.

– Durny, durne, durni…. – mamrotałam.

– Tak, durnowaty ten świat – dziewczyna siedzące na huśtawce obok potaknęła. Zamrugałam. Skąd ona się tam wzięła?

Rude włosy związała chustką. Rękawy srebrnej kurtki miała podwinięte. Drapała się w piegowaty nos.

– Chłopacy są durni. Chodź ze mną – złapała mnie za rękę i z niesamowitą jak na dziewczynę siłą pociągnęła mnie w stronę lasu.

Szliśmy dość długo, aż w końcu je ujrzałam. Srebrne namioty. Dziewczyny w srebrnych kurtkach. I wilki. Zanim zdołałam dokładniej przyjrzeć się zwierzętom rudowłosa zaprowadziła mnie do największego namiotu.
W środku siedziała już jedna dziewczyna. Ta również miała narzuconą na siebie srebrną kurtkę. Czy to jakaś nowa moda? – pomyślałam. Czarne włosy związała gumką i, co mnie wprawiło w dobry nastrój – wokół jej oczu widniały kreski. Jedyna normalna.

Podniosła głowę. Na nasz widok jej usta ułożyły się w idealne kółko.

– Nowa? – bardziej stwierdziła niż spytała.

Rudowłosa usiadła pośrodku namiotu. Zmierzyła mnie wzrokiem i powiedziała:

– Jestem Artemidą.

– Arte – czym?

Czarnowłosa westchnęła.

– A – r – d… – e – Cholera! Artemidą!

Przeszukałam w głowie wszystkie Artemidy.

– Tą Artemidą, tą od księżyca i w ogóle. Z greckiej mitologii?

– Dokładnie – przytaknęła. – Widzisz wszystkie te mity one są… prawdziwe – zaczęła.

Przerwałam jej.

A dokładnie, zemdlałam.