Nowy heros

Dzień jak dzień. Patrzyłem nudno w okno samochodu zerkając co chwilę na mamę. A tak właściwie powinienem się przedstawić, nie?
No więc mam na imię  Michael Luke Carter. Mam  dwanaście lat, jestem wysokiego wzrostu  chłopakiem. Nie jestem chudy ani gruby. Jestem o ideałem!  Ale nie będę się zachowywał jak Synalek Afrodyty.
Mieszkam w Nowym Jorku ,  niedaleko siedziby bogów. No, ale kontynuujmy okej?

– Mamo kiedy dojedziemy do domu? – Mruknąłem. Nie cierpiałem jeździć ze szkoły do domu. Zawsze korki. I jeszcze deszcz
padał! Cholera. Ulewny dzień.

– Nie wiem synku. – Odparła moja mama. Zawsze nazywała mnie synkiem.  Po chwili zauważyłem  mojego kumpla , Grovera.  Jest ekstra chodź zachowuję się dziwnie.

W końcu dojechaliśmy do domu. Eureka! Mój kochany DOM obok pewnego wieżowca. W końcu ja i Grover wyszliśmy do McDonalda . Jak zwykle jadał tortillę, a ja kurczaka z frytkami i colą.

– Ej. – Zagadnąłem Grovera.

– Co jest?

– Dziwne, że pan Brown tak mnie obserwuję i jeszcze ten woźny taki dziwny. – Pokręciłem głową.

– Chwila…. Jak to woźny? – Spytał z przerażeniem Grover.

– No obserwuję mnie. O patrz! Tam stoi. – Wskazałem potężnie zbudowanego  mężczyznę jak rozmawiał z jakąś grubą kobietą z pekińczykiem. Po chwili doszli do nich jeszcze jacyś faceci. Wszyscy skierowali
wzrok na mnie.

– Idziemy  stąd. – Warknął Grover. Zaczął wstawać. I  kula od pistoletu przeleciała mu przed nosem. Mężczyźni zaczęli biec w kierunku wejścia do budynku.

– SZYBKO! – Wrzasnął mój kumpel i uciekliśmy przez tylne wyjście.

– Gdzie Percy?! Miał tu być! – Jęknął. Po  chwili zza drzwi wyszło dwóch mężczyzn.

– Kuku! – Warknął jeden z nich i wymierzył we mnie bronią.

– Co jest?! – Krzyknąłem. Po chwili jakiś chłopak zeskoczył z murku kopiąc jednego w głowę. Tym razem napastnik wycelował w niego, ale wtedy ja się na niego rzuciłem. Razem z Groverem powaliliśmy go.

– Percy! Chwała bogom! – Krzyknął mój kumpel.

– Tak, tak kozłonogu – Mruknął chłopak imieniem Percy.

– Mike, to Percy Syn Posejdona. – Zawołał do mnie Grover.

– Syn tego boga mórz? Nie wierzę. – I jak na zawołanie kumpel mojego kumpla,wiem wiem to pokićkane, ruchem dłoni przywołał do siebie wodę.

– Wow.  – Mruknąłem.

– Do obozu! Annabeth już czeka w samochodzie! – I usłyszeliśmy ryk,
który mnie przeraził.  Zza rogu wyskoczyło coś. Jakiś stwór. Stwór z tułowiem kozy , głową lwa i ogonem węża.

– Chimera! Uciekać! – Krzyknął Percy i przeskoczyliśmy murek.  Biegłem, choć mdliło mnie trochę bo dopiero jadłem.  W końcu zobaczyłem  jakiś bus, w którym siedziała dziewczyna i jakiś mężczyzna z…. setkami oczu?! No nic. Wsiadłem do środka z Percy’m i Groverem i odjechaliśmy.
Zanim wjechaliśmy za budynek widziałem jak Chimera , ta kobieta która była teraz pół kobietą – pół wężem i  woźny był czymś  pomarańczowym  podobnym do lwa z ogonem nadzianym kolcami.

– Drakaina, Śmiertelnicy Chimera i Mantikora.  Niedobrze. – Warknęła dziewczyna zwana Annabeth. Wjechaliśmy do lasu. Na bramie było napisane „Obóz Półkrwi”

– Kim wy jesteście?! – Warknąłem. Za dużo. Tego było za dużo!

– Ja jestem Grover , Znasz mnie i jestem satyrem. – Zdjął spodnie. Wrzasnął i walnąłem głową w szybę.

– Auu…- Jęknąłem.

– Ja jestem Percy syn Posejdona, a to ….

– Glonomódżku sama umiem się przedstawić – Warknęła dziewczyna.

– Jestem Annabeth córa Ateny – Uśmiechnęła się do mnie.

Wjechaliśmy do obozu. Powitał nas centaur, którym był…. Pan Brown?!

– Witaj Mike! Tutaj zwą mnie Chejronem. Witaj na obozie herosów! – Zaśmiał się.

Tak zaczynało się moje nowe życie….