Skrzydła Zwycięstwa II

Mam wrażenie, że zostałam miło przyjęta 😉 Kolejna część wędruje w wasze łapki!

Czuję jak spadam. Moje skrzydła rozpadają się. Nie mam głosu, nie mogę wydać żadnego dźwięku. Próbuję się czegoś złapać ale ściany są całe w glutowatej mazi. Jest tak ciemno, że nie widzę własnych dłoni. Nie mogę płakać ani się śmiać. Czuję tylko ból w żołądku. Porażka. Przegrałam. Niemożliwe. Uderzam o ziemię. Nie mogę się ruszyć, mam dziwnie wykręcone biodra. Jestem przerażona. Jestem tak przerażona, że nawet nie mogę zaczerpnąć oddechu.

Nie chcę umierać.

– Asas! – Komuś z płaczu łamie się głos. – Asas!  – Kto to jest? – Oddycha. Co za szczęście!

Och. Znów mam koszmary. I znowu są to koszmary o spadaniu. Tym razem był aż nadto realistyczny. Dalej boli mnie brzuch. Tak właściwie boli mnie wszystko. Tylko dlaczego?

Otwieram oczy. Blask księżyca wżera mi się w źrenice. Po chwili zauważam Bambi, ma twarz umazaną krwią i strasznie rozczochrane włosy. Obok niej Roszpunka i Widmo ociekają wodą. Obydwaj trzęsą się z zimna, chociaż próbują to ukryć. Z ich pociętych twarzy, wcześniej umytych przez wodę, teraz spływają bursztynowe smugi krwi. Wszyscy mają w oczach wymalowaną ulgę.

Pamiętam.

Wpadłam do morza. Za mną przeogromne stado morderczych ptaków. To one rozszarpały mi brzuch, który w tej chwili rwie mnie bólem. Koszmar nawiedził mnie dzięki Widmowi.

– Bambi nie rycz. – Siadam, przeklinając ludzką delikatność. – Martwa nie jestem. – Świetnie, charczę jak stary traktor. – Idźcie się ogarnąć. Jak coś was złapie, to spotkanie ze śmiercią mam już załatwione.

Dalej się mi przyglądają, niczym zbite psy. Wzdycham głęboko nad ich troską. W myślach. Ręką sięgam po apteczkę, którą pewnie przyniosła blondynka. Pokracznie przegrzebuję jej zawartość, bo moje palce są jak miniaturowe kłody. Kątem oka widzę, jak dalej się na mnie gapią.

– Asas… – Głos Widmo zdaje się być pełen goryczy. Kaleczy mi tym serce. – Na pewno sobie poradzisz?

– Wszystko ok. – Stoi jeszcze przez chwilę. Nie powinnam tak żerować na jego umiejętnościach. Odpłaca mi się tygodniami troski. – Nic mi nie będzie. Koszmary śnią się każdemu, nawet bez twojej pomocy.

Brat prawie siłą zaciąga go na piętro, do łazienki. Bambi już z niej wychodzi. W tym czasie szarpię się z bandażami, które nijak nie chcą porządnie się ułożyć. Jęczę za każdym razem, jak przez przypadek dotknę rany.

– Beze mnie sobie nie poradzisz. – Blondynka z uśmiechem na twarzy odbiera mi opatrunek. – Unieś lekko ręce. Dobrze. – Bez protestów wykonuję polecenia. Jeżeli ktoś tu się zna na leczeniu, to właśnie ona. – Teraz będzie bolało. – Prawie skaczę. Piecze. – Nie jest tak źle, trzeba to tylko zaszyć, bo wda się zakażenie. – Na chwilę milknie, przysuwając twarz do mojego brzucha. – Tylko ten zapach mnie niepokoi. Trucizna?

Reaguję z niezłym opóźnieniem. Wiem, że z jej zdolnością węchu, potrafi dokonać cudów. Ale trucizna? Że niby dlaczego?

– Co ty gadasz, złotko. – Chichoczę nerwowo. Naprawdę pech trzyma się mnie strasznie kurczowo. – Te ptaki nie są trujące. Bylibyśmy już martwi. – Chcę, żeby powiedziała, że to tylko żart.

– To nie jest od tych ptaków. – Powietrze w moich płucach nagle gdzieś niknie. – Jest całkiem silna ale na pewno jest na nią lekarstwo. – Powraca do zaszywania rozcięcia. Widzę jednak, jak jej warga delikatnie drży. – Muszę tylko je szybko znaleźć.

– Bambi. – No powiedz coś. Cokolwiek. Przecież nie jesteś bezduszną maszyną.

Cisza trwa dotąd, dokąd bielutki bandaż nie zostaje zakryty czystą bluzką.

– Parę tygodni, może trochę dłużej. – Jej głos brzmi strasznie mechanicznie. Jak robota. Mam ochotę ją zbesztać.

– Ja jednak uważam, że będzie miała przed sobą długie życie. – Huk i szczęk, charakterystyczny tylko dla spiżu.

Nagle przy mnie znajduje się Roszpunka. W dłoni Bambi dymi broń. Widmo próbuje złapać przybysza.

– Spokojnie. – Głos obcego wydobywa się tuż koło mojego ucha. – Mam zlecenie.

To chłopak w wieku Roszpunki, czyli siedemnaście, może osiemnaście lat. Przypomina mi ludzi pochodzących z Włoch, posiadających piękną, nadmorską urodę. Jego czarny obiór upodabnia go do boga śmierci. W wyciągniętej ku mnie dłoni trzyma list.

List?

– Czego chcesz? – warczę niemiło. Przy jego szyi błyszczą dwa ostrza. – Nikt obcy nie może tu się dostać.

– Przeczytaj. – Potrząsa listem. Na palcu ma sygnet z czaszką.

– Dlaczego miałabym to przeczytać? – Ma pustkę w oczach. Chłopcy czekają na mój sygnał. – Powinnam ci odciąć tę rękę. Nauczyłbyś się przynajmniej pukać. – Uśmiecha się delikatnie.

Roszpunka, nie spuszczając sztyletu, wyszarpuje mu papier z ręki. Nie wiem nawet, ile słyszał z naszej rozmowy. Czy obydwaj z Widmem nas podsłuchiwali? Jeśli tak, to są całkiem niezłymi aktorami. Nie widzę po nich krzty jakichkolwiek emocji. Tylko nieludzkie skupienie na przybyszu.

Bambi szturcha mnie w ramię. Dalej celując do chłopaka, mówi:

– Wy się nim zajmijcie. Muszę pomóc Asas. – Pomaga mi wstać. Nie odkłada broni. – Będziemy w łazience.